สวัสดีค่ะ วันนี้อยากจะเล่าเรื่องที่ตัวเองต้องทนอยู่กับครอบครัวหนึ่งเพราะความรักค่ำจุนจนไปไหนไม่ได้...
เรื่องก็มีอยู่ว่าตัวเราเป็นเด็กที่เงียบๆไม่ค่อยพูดไม่ค่อยจา ถ้าไม่มาหาเรื่องเราก็จะไม่โต้ตอบ ซึ่งครอบครัวเรามีด้วยกัน 5คน
มีพี่สาวอายุมากกว่าเราถึง 5ปี (ปัจจุบันเราอายุ18ปี เรียนไม่จบนะคะ) พี่สาวอายุราวๆ 21-22ปีได้ค่ะ แต่ไม่ได้อยู่ด้วยกันกับพวกเราคะ
สาเหตุมาจากพ่อกับแม่ให้ยายเลี้ยงแต่เด็กเลยกลายเป็นว่าห่างๆกับพ่อแม่ตัวเองและเหมือนจะเกลียดด้วย เราก็ไม่แน่ใจสาเหตุว่าทำไมถึงเกลียดแต่พี่สาวเคยฟ้องพ่อข้อหาทำร้ายร่างกายมาแล้วครั้งหนึ่งซึ่งเราก็ไม่แน่ใจว่าเรื่องเป็นไงมาไง
เราอาศัยอยู่กับแม่ และเราไม่อยากให้แม่ทำงานเพราะท่านแก่แล้วซึ่งแม่เราก็ทำนะ แต่ปัญหาคือเวลาเรากลับบ้านจากที่ทำงานสายนิดหน่อยก็จะโมโหมากๆ
ด่าว่าเป็นกรี่ป็อปบ้างหละ ด่าว่าติดผู้ชายบ้างหละ คือตัวเราเคยมีแฟนแต่ก็บอกแม่ว่าเขาเป็นใครอะไรยังไงแม่ก็เคยเจอแต่เราเลิกกันเพราะฝ่ายชายอยากแต่งงานแต่ตัวเรายังเด็กเลยขอเลิกซึ่งปัจจุบันเราไม่มีแฟน เวลาไปไหนก็จะไปกับเพื่อนที่ทำงานตลอดกลับบ้านไม่เคยสายกว่า 3ทุ่ม อาทิตย์หนึ่งก็กลับช้าแค่วันสองวันเอง แม่ก็จะโมโหด่าสาปแช่งตลอดๆ เราพยายามไม่โต้ตอบเลยแต่แม่ก็เอาแต่ด่าๆๆๆ เราเคยบอกท่านว่าถ้าไม่อยากอยู่กับเราและน้องชายก็ไปอยู่กับพ่อเถอะ เราบอกท่านดีๆ ท่านก็จะตะคอกใส่ทันที คือเราไม่ค่อยเข้าใจท่านอะ เราทำงานหนัก เงินเดือนก็ให้แม่ทุกเดือน แม่แบ่งให้ใช้อาทิตย์ละ 500บาท ต้องใช้ให้ครบอาทิตย์หนึ่งด้วย เราก็ไม่เคยบ่นไม่เคยว่าท่านเลย
เรื่องที่เกิดใหญ่ที่สุดก็สามวันก่อน เรากลับบ้านสายนิดหน่อย ตอนนั้นพ่อก็อยู่ด้วย แม่เราก็โทรมาด่ามาแช่งเราก็บอกว่าเราไปกับเพื่อนมา แค่ไปนั่งกินกาแฟหลังเลิกงานซึ่งแม่เราก็น่าจะรู้อยู่แล้วว่าไปไหนมาแต่ท่านก็ไม่ยอมฟัง ด่าเราเสียๆหายๆว่าเราเป็นลูกทรพีบ้างหละ สันดานแย่บ้างหละ คือเรานั่งร้องไห้เลยเป็นชั่วโมง (แม่เราชอบดื่มแอลกอฮอล ดื่มทุกวันพอเมาแล้วก็ด่าๆบ่นๆซึ่งเราเกลียดนิสัยแบบนี้มาก) แม่เราเอาเรื่องที่เราเคยมีแฟนเล่าให้พ่อฟัง และยังบอกพ่ออีกว่าเราจะไม่ยอมแต่งงานกับคนไทยด้วยกันซึ่งพ่อโมโหมากบอกว่าเราไม่มีสิทธิ์ที่จะเลือก ถ้าเลือกพ่อก็จะจับเราขังไว้หรือไม่ก็เผ่าหน้า คือ ณ ตอนนั้นเรากลัวมากเหมือนอยู่ในนรกอะ ไม่เคยคิดเลยว่าวันหนึ่งต้องได้ยินเรื่องแบบนี้จากบุพการี จากที่เรารักท่านอยากดูแลกลายเป็นเกลียด ไม่อยากพูด ไม่อยากเห็นหน้า เราคิดแค่ว่าถ้าจะบาปก็ชั่งมันเพราะสิ่งที่เราได้รับมันมากพอแล้ว เราเริ่มทำงานตั้งแต่อายุ 15ปี เราให้เงินแม่และไม่เคยขอ เราไม่เคยบ่นเราไม่เคยเรีกร้อง เราอยากดูแล มันมีบ้างที่เราโมโหเถียงกลับแต่ส่วนมากสาเหตุมักมาจากแม่ไม่เชื่อใจเราเลย หาว่าไปกับผู้ชายบ้างไรบ้าง
แม่เราชอบเรียกร้องความสนใจ โมโหทำลายข้าวของพอเราพูดความจริงตอกกลับไปแม่เราก็หาว่าเราเป็นลูกทรพีไม่รักดี และหนักที่สุดคือแม่เราบอกเราว่า
ฉันคลอดแกมาได้ฉันก็ฆ่าแกได้เหมือนกัน ซึ่งเราเสียใจมากว่านี่หรือคนเป็นแม่ ? เราเคยคิดว่าการได้เป็นแม่คนมันจะรู้สึกดี ได้เป็นผู้ให้ เข้าใจลูกและอีกเยอะแยะมากมาย แต่พอมาเห็นแม่ตัวเองเป็นแบบนี้เราอยากพูดเลยว่าเราอยากหนีไปให้พ้นๆ อยากเป็นอิสระ เราเบื่อหน่ายกับชีวิตแบบนี้ มิหนำซ่ำพ่อก็ขู่ว่าจะเอาบัตรประชาชนเราไปขายต่อให้คนอื่น โหเรานี่อึ้งเลย นี่หรือคือสิ่งที่พ่อกับแม่ทำกับเรา ?? นี่มันแคร์แต่ความรู้สึกตัวเองชัดๆ ไม่สนใจว่าลูกต้องการอะไรอยากอยู่แบบไหน... แม่เคยบอกว่าไม่มีวันที่จะปล่อยให้พวกเราใช้ชีวิตตามลำพัง จะไม่ปล่อยเด็ดขาด เรานี่เข็ดเลย ไม่มีทางออกเลยจริงๆหรอ
ล่าสุดเราเอาเงินทั้งหมดเราคืน เราเก็บเองแต่แม่โมโหมากและไม่ยอมคุยด้วย ด่าเราทางอ้อม บ่นกับพ่อแต่ด่าถึงเราอะ เราไม่เข้าใจว่าเงินที่เราหามาเราไม่มีสิทธิ์จะเก็บเองเลยหรอ เอาตรงๆถ้าจะบอกว่าที่แม่ทำเพราะรักหนะ ไม่เชื่อหรอก ให้ตายก็ไม่เชื่อ ขนาดตัวเองแม่ยังไม่รักเลย รู้ทั้งรู้ว่าเป็นเบ้าหวานแต่ก็ดื่มทุกวันบ้างวันเดินเซเลยก็มี บ่นว่าอยากตายจะตาย นั้นหรอ? ไม่หรอกแม่ไม่ได้รักพวกเราหรอกแต่แม่รักตัวเอง นี่คือสิ่งที่เราเริ่มคิดแต่พยายามไม่คิดแบบนั้นเพราะรักแม่ แม่ก็คือแม่ ท่านยังบอกว่าถ้าเราหนีไปไหนท่านจะไปหานายเราที่ออฟฟิศและขอให้ท่านไล่เราออก ท่านจะทำให้เราพินาศ คือเราเสียใจมาก จนปัจจุบันเอาตรงๆเราไม่มีความรู้สึกที่อยากจะรัก อยากจะดูแล ความรู้สึกเดียวที่เรามีคืออยากหนีอยากไปให้พ้นครอบครัวแบบนี้
เราคิดนะว่าที่เราเกิดมาเจอกันเพราะเราเคยทำบาปร่วมกันมาก่อน แต่ก่อนครอบครัวเรารวยแต่พ่อล้มละลายเพราะเสียบอลถึงล้านสอง
เราผิดไหมถ้าเราไม่คิดที่จะรักท่าน ไม่คิดจะห่วงใย และท่านมักจะแช่งให้เราล้มจมทำไรไม่ขึ้นเสมอๆ
เราบอกตรงๆว่าเรากลัวคำแช่งพวกนั้นจะตกที่เราหรือไม่ก็ลูกของเรา จริงๆก็ไม่ได้เชื่อเรื่องแบบนี้มากนักแต่ก็อยากถาม
เราอยากจะหลุดพ้นจากครอบครัวนี้สุดๆๆ เพื่อนๆพี่ๆๆทุกๆคนในที่ทำงานบอกนะว่าเราขยันทั้งๆที่ยังเด็กแต่ก็ทำงานเก่ง
แต่ก็อย่างว่าแหละพ่อแม่ตัวเองยังไม่เคยชมเราเลยจะไปรู้สึกดีใจที่คนอื่นชมได้ยังไง
อยากฝากถึงพ่อแม่ทุกๆคนว่าก่อนจะพูดอะไรก็คิดถึงจิตใจลูกด้วยนะ เราคนหนึ่งถ้ามีลูกจะขอเป็นเพื่อนที่ดีมากกว่าแม่ที่ดี
ขอบคุณทุกคอมเม้นค่ะ
สวัสดีค่ะ
นี่หรือคนเป็นแม่ - แชร์เรื่องราวสุดเจ็บปวด ข้อคิดให้คนเป็นพ่อแม่ทุกๆคน
เรื่องก็มีอยู่ว่าตัวเราเป็นเด็กที่เงียบๆไม่ค่อยพูดไม่ค่อยจา ถ้าไม่มาหาเรื่องเราก็จะไม่โต้ตอบ ซึ่งครอบครัวเรามีด้วยกัน 5คน
มีพี่สาวอายุมากกว่าเราถึง 5ปี (ปัจจุบันเราอายุ18ปี เรียนไม่จบนะคะ) พี่สาวอายุราวๆ 21-22ปีได้ค่ะ แต่ไม่ได้อยู่ด้วยกันกับพวกเราคะ
สาเหตุมาจากพ่อกับแม่ให้ยายเลี้ยงแต่เด็กเลยกลายเป็นว่าห่างๆกับพ่อแม่ตัวเองและเหมือนจะเกลียดด้วย เราก็ไม่แน่ใจสาเหตุว่าทำไมถึงเกลียดแต่พี่สาวเคยฟ้องพ่อข้อหาทำร้ายร่างกายมาแล้วครั้งหนึ่งซึ่งเราก็ไม่แน่ใจว่าเรื่องเป็นไงมาไง
เราอาศัยอยู่กับแม่ และเราไม่อยากให้แม่ทำงานเพราะท่านแก่แล้วซึ่งแม่เราก็ทำนะ แต่ปัญหาคือเวลาเรากลับบ้านจากที่ทำงานสายนิดหน่อยก็จะโมโหมากๆ
ด่าว่าเป็นกรี่ป็อปบ้างหละ ด่าว่าติดผู้ชายบ้างหละ คือตัวเราเคยมีแฟนแต่ก็บอกแม่ว่าเขาเป็นใครอะไรยังไงแม่ก็เคยเจอแต่เราเลิกกันเพราะฝ่ายชายอยากแต่งงานแต่ตัวเรายังเด็กเลยขอเลิกซึ่งปัจจุบันเราไม่มีแฟน เวลาไปไหนก็จะไปกับเพื่อนที่ทำงานตลอดกลับบ้านไม่เคยสายกว่า 3ทุ่ม อาทิตย์หนึ่งก็กลับช้าแค่วันสองวันเอง แม่ก็จะโมโหด่าสาปแช่งตลอดๆ เราพยายามไม่โต้ตอบเลยแต่แม่ก็เอาแต่ด่าๆๆๆ เราเคยบอกท่านว่าถ้าไม่อยากอยู่กับเราและน้องชายก็ไปอยู่กับพ่อเถอะ เราบอกท่านดีๆ ท่านก็จะตะคอกใส่ทันที คือเราไม่ค่อยเข้าใจท่านอะ เราทำงานหนัก เงินเดือนก็ให้แม่ทุกเดือน แม่แบ่งให้ใช้อาทิตย์ละ 500บาท ต้องใช้ให้ครบอาทิตย์หนึ่งด้วย เราก็ไม่เคยบ่นไม่เคยว่าท่านเลย
เรื่องที่เกิดใหญ่ที่สุดก็สามวันก่อน เรากลับบ้านสายนิดหน่อย ตอนนั้นพ่อก็อยู่ด้วย แม่เราก็โทรมาด่ามาแช่งเราก็บอกว่าเราไปกับเพื่อนมา แค่ไปนั่งกินกาแฟหลังเลิกงานซึ่งแม่เราก็น่าจะรู้อยู่แล้วว่าไปไหนมาแต่ท่านก็ไม่ยอมฟัง ด่าเราเสียๆหายๆว่าเราเป็นลูกทรพีบ้างหละ สันดานแย่บ้างหละ คือเรานั่งร้องไห้เลยเป็นชั่วโมง (แม่เราชอบดื่มแอลกอฮอล ดื่มทุกวันพอเมาแล้วก็ด่าๆบ่นๆซึ่งเราเกลียดนิสัยแบบนี้มาก) แม่เราเอาเรื่องที่เราเคยมีแฟนเล่าให้พ่อฟัง และยังบอกพ่ออีกว่าเราจะไม่ยอมแต่งงานกับคนไทยด้วยกันซึ่งพ่อโมโหมากบอกว่าเราไม่มีสิทธิ์ที่จะเลือก ถ้าเลือกพ่อก็จะจับเราขังไว้หรือไม่ก็เผ่าหน้า คือ ณ ตอนนั้นเรากลัวมากเหมือนอยู่ในนรกอะ ไม่เคยคิดเลยว่าวันหนึ่งต้องได้ยินเรื่องแบบนี้จากบุพการี จากที่เรารักท่านอยากดูแลกลายเป็นเกลียด ไม่อยากพูด ไม่อยากเห็นหน้า เราคิดแค่ว่าถ้าจะบาปก็ชั่งมันเพราะสิ่งที่เราได้รับมันมากพอแล้ว เราเริ่มทำงานตั้งแต่อายุ 15ปี เราให้เงินแม่และไม่เคยขอ เราไม่เคยบ่นเราไม่เคยเรีกร้อง เราอยากดูแล มันมีบ้างที่เราโมโหเถียงกลับแต่ส่วนมากสาเหตุมักมาจากแม่ไม่เชื่อใจเราเลย หาว่าไปกับผู้ชายบ้างไรบ้าง
แม่เราชอบเรียกร้องความสนใจ โมโหทำลายข้าวของพอเราพูดความจริงตอกกลับไปแม่เราก็หาว่าเราเป็นลูกทรพีไม่รักดี และหนักที่สุดคือแม่เราบอกเราว่า
ฉันคลอดแกมาได้ฉันก็ฆ่าแกได้เหมือนกัน ซึ่งเราเสียใจมากว่านี่หรือคนเป็นแม่ ? เราเคยคิดว่าการได้เป็นแม่คนมันจะรู้สึกดี ได้เป็นผู้ให้ เข้าใจลูกและอีกเยอะแยะมากมาย แต่พอมาเห็นแม่ตัวเองเป็นแบบนี้เราอยากพูดเลยว่าเราอยากหนีไปให้พ้นๆ อยากเป็นอิสระ เราเบื่อหน่ายกับชีวิตแบบนี้ มิหนำซ่ำพ่อก็ขู่ว่าจะเอาบัตรประชาชนเราไปขายต่อให้คนอื่น โหเรานี่อึ้งเลย นี่หรือคือสิ่งที่พ่อกับแม่ทำกับเรา ?? นี่มันแคร์แต่ความรู้สึกตัวเองชัดๆ ไม่สนใจว่าลูกต้องการอะไรอยากอยู่แบบไหน... แม่เคยบอกว่าไม่มีวันที่จะปล่อยให้พวกเราใช้ชีวิตตามลำพัง จะไม่ปล่อยเด็ดขาด เรานี่เข็ดเลย ไม่มีทางออกเลยจริงๆหรอ
ล่าสุดเราเอาเงินทั้งหมดเราคืน เราเก็บเองแต่แม่โมโหมากและไม่ยอมคุยด้วย ด่าเราทางอ้อม บ่นกับพ่อแต่ด่าถึงเราอะ เราไม่เข้าใจว่าเงินที่เราหามาเราไม่มีสิทธิ์จะเก็บเองเลยหรอ เอาตรงๆถ้าจะบอกว่าที่แม่ทำเพราะรักหนะ ไม่เชื่อหรอก ให้ตายก็ไม่เชื่อ ขนาดตัวเองแม่ยังไม่รักเลย รู้ทั้งรู้ว่าเป็นเบ้าหวานแต่ก็ดื่มทุกวันบ้างวันเดินเซเลยก็มี บ่นว่าอยากตายจะตาย นั้นหรอ? ไม่หรอกแม่ไม่ได้รักพวกเราหรอกแต่แม่รักตัวเอง นี่คือสิ่งที่เราเริ่มคิดแต่พยายามไม่คิดแบบนั้นเพราะรักแม่ แม่ก็คือแม่ ท่านยังบอกว่าถ้าเราหนีไปไหนท่านจะไปหานายเราที่ออฟฟิศและขอให้ท่านไล่เราออก ท่านจะทำให้เราพินาศ คือเราเสียใจมาก จนปัจจุบันเอาตรงๆเราไม่มีความรู้สึกที่อยากจะรัก อยากจะดูแล ความรู้สึกเดียวที่เรามีคืออยากหนีอยากไปให้พ้นครอบครัวแบบนี้
เราคิดนะว่าที่เราเกิดมาเจอกันเพราะเราเคยทำบาปร่วมกันมาก่อน แต่ก่อนครอบครัวเรารวยแต่พ่อล้มละลายเพราะเสียบอลถึงล้านสอง
เราผิดไหมถ้าเราไม่คิดที่จะรักท่าน ไม่คิดจะห่วงใย และท่านมักจะแช่งให้เราล้มจมทำไรไม่ขึ้นเสมอๆ
เราบอกตรงๆว่าเรากลัวคำแช่งพวกนั้นจะตกที่เราหรือไม่ก็ลูกของเรา จริงๆก็ไม่ได้เชื่อเรื่องแบบนี้มากนักแต่ก็อยากถาม
เราอยากจะหลุดพ้นจากครอบครัวนี้สุดๆๆ เพื่อนๆพี่ๆๆทุกๆคนในที่ทำงานบอกนะว่าเราขยันทั้งๆที่ยังเด็กแต่ก็ทำงานเก่ง
แต่ก็อย่างว่าแหละพ่อแม่ตัวเองยังไม่เคยชมเราเลยจะไปรู้สึกดีใจที่คนอื่นชมได้ยังไง
อยากฝากถึงพ่อแม่ทุกๆคนว่าก่อนจะพูดอะไรก็คิดถึงจิตใจลูกด้วยนะ เราคนหนึ่งถ้ามีลูกจะขอเป็นเพื่อนที่ดีมากกว่าแม่ที่ดี
ขอบคุณทุกคอมเม้นค่ะ
สวัสดีค่ะ