เรื่องมันเริ่มจากกระทู้นี้ที่เราตั้งเมื่อ 2 สัปห์ดาก่อน
http://ppantip.com/topic/34813563
จนวันนี้เราทบทวนแล้วว่าเรากับเขาคงจะไปต่อกันไม่ไหวแล้วจริง ๆ เราเหนื่อย ท้อ และไม่แน่ใจจุดยืนของตัวเอง มันเหมือนเราไม่เคยมีตัวตนในชีวิตเขาเลย เรารู้ว่าถ้าครั้งนี้ถ้าเราปล่อยไป เราจะต้องเจอกับเหตุการณ์แบบนี้อีกแน่ และมันอาจเป็นวันที่สายเกินแก้แล้วก็ได้
สองสัปห์ดาที่ผ่านมา มันเหมือนช่วงเวลาที่ยาวนาน ทุกนาทีที่ผ่านไปมันเต็มไปด้วยความเสียใจ มันอึดอัด และสับสน ทุกครั้งที่เรามองหน้าเขา เราอดคิดไม่ได้ว่าเขาทำอย่างนั้นได้อย่างไร เขาเคยคิดถึงความรู้สึกเราบ้างไหม เคยคิดไหมว่าถ้าทุกอย่างมันไม่เป็นไปตามที่วางแผน ผลกระทบมันจะตกไปถึงใครบ้าง เราไม่เถียงว่าสิ่งที่เขาทำมันเป็นหน้าที่ลูกที่ดี แต่เขาเคยคิดบ้างไหมว่าเขาก็อยู่ในฐานะหัวหน้าครอบครัวด้วยเหมือนกัน
หลังจากเกิดเรื่อง เราได้คุยกับเขาเรื่องนี้ บอกว่าเรารับกับความรู้สึกนี้ไม่ไหว เราไปต่อไม่ไหว อยากหยุดจะให้ทุกอย่างมันจบ และให้เขากลับไปทำหน้าที่ของเขาต่อ เรารู้สึกเหมือนเราไม่เหลือศักดิ์ศรี ไม่ได้รับการให้เกียรติ ไม่ใช่คนที่จะแชร์ทุก ๆ อย่างกับเขา เหมือนคนที่ถูกกันออกมาให้เป็นแค่คนนอก มันทั้งเสียใจและเสียความรู้สึกอย่างมาก
ถึงวันนี้ความเสียใจมันคงอยู่ มันไม่ได้น้อยไปกว่าวันแรกที่เราได้รู้ มีเพียงความอ่อนแอเท่านั้นที่น้อยลง เราพยายามที่จะแข็มแข็งให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ ตั้งแต่เกิดเรื่องเราไม่เคยเล่าเรื่องนี้ให้ใครฟังเลย แม่แต่แม่เราเอง อย่างมากก็แค่โพสระบายความรู้สึกสั้น ๆ ในเฟสครั้งสองครั้ง มันก็ช่วยให้เรารู้สึกดีขึ้นมาบ้าง
ที่ตั้งกระทู้นี้อีกครั้ง ก็แค่อยากได้ระบายบ้างเท่านั้น บางครั้งเราก็อยากจะเล่าให้ใครสักคนฟัง อยากปรึกษาใครสักคน อยากให้มีใครสักคนแนะนำเราว่าเราควรทำอย่างไรต่อไป มันมืดและสับสนไปหมด
ถึงตรงนี้ อยากฝากถึงคุณผู้ชายหลาย ๆ คนนะคะ ได้โปรดอย่ามองแฟนหรือภรรยาคุณเป็นคนอื่นเลยค่ะ เพราะการที่ผู้หญิงคนหนึ่งได้ตัดสินใจเดินหน้าสร้างครอบครัวไปกับคุณแล้วนั้น มันหมายถึงหมดทั้งชีวิตและลมหายใจที่เหลืออยู่ของเธอ ที่เลือกจะฝากมันไว้กับคุณ ได้โปรดอย่าคิดไปเองว่าการที่เธอไม่รู้ เธอจะมีความสุขมากกว่า โปรดให้เธอได้มีโอกาสแชร์ทั้งสุขและทุกข์ไปพร้อม ๆ กับคุณ เพราะมันคือคำว่าครอบครัวอย่างแท้จริง
ขอบคุณทุกท่านที่รับฟังและอ่านจนจบค่ะ
ในวันที่เราตัดสินใจจบความสัมพันธ์ของคำว่า "ครอบครัว"........
http://ppantip.com/topic/34813563
จนวันนี้เราทบทวนแล้วว่าเรากับเขาคงจะไปต่อกันไม่ไหวแล้วจริง ๆ เราเหนื่อย ท้อ และไม่แน่ใจจุดยืนของตัวเอง มันเหมือนเราไม่เคยมีตัวตนในชีวิตเขาเลย เรารู้ว่าถ้าครั้งนี้ถ้าเราปล่อยไป เราจะต้องเจอกับเหตุการณ์แบบนี้อีกแน่ และมันอาจเป็นวันที่สายเกินแก้แล้วก็ได้
สองสัปห์ดาที่ผ่านมา มันเหมือนช่วงเวลาที่ยาวนาน ทุกนาทีที่ผ่านไปมันเต็มไปด้วยความเสียใจ มันอึดอัด และสับสน ทุกครั้งที่เรามองหน้าเขา เราอดคิดไม่ได้ว่าเขาทำอย่างนั้นได้อย่างไร เขาเคยคิดถึงความรู้สึกเราบ้างไหม เคยคิดไหมว่าถ้าทุกอย่างมันไม่เป็นไปตามที่วางแผน ผลกระทบมันจะตกไปถึงใครบ้าง เราไม่เถียงว่าสิ่งที่เขาทำมันเป็นหน้าที่ลูกที่ดี แต่เขาเคยคิดบ้างไหมว่าเขาก็อยู่ในฐานะหัวหน้าครอบครัวด้วยเหมือนกัน
หลังจากเกิดเรื่อง เราได้คุยกับเขาเรื่องนี้ บอกว่าเรารับกับความรู้สึกนี้ไม่ไหว เราไปต่อไม่ไหว อยากหยุดจะให้ทุกอย่างมันจบ และให้เขากลับไปทำหน้าที่ของเขาต่อ เรารู้สึกเหมือนเราไม่เหลือศักดิ์ศรี ไม่ได้รับการให้เกียรติ ไม่ใช่คนที่จะแชร์ทุก ๆ อย่างกับเขา เหมือนคนที่ถูกกันออกมาให้เป็นแค่คนนอก มันทั้งเสียใจและเสียความรู้สึกอย่างมาก
ถึงวันนี้ความเสียใจมันคงอยู่ มันไม่ได้น้อยไปกว่าวันแรกที่เราได้รู้ มีเพียงความอ่อนแอเท่านั้นที่น้อยลง เราพยายามที่จะแข็มแข็งให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ ตั้งแต่เกิดเรื่องเราไม่เคยเล่าเรื่องนี้ให้ใครฟังเลย แม่แต่แม่เราเอง อย่างมากก็แค่โพสระบายความรู้สึกสั้น ๆ ในเฟสครั้งสองครั้ง มันก็ช่วยให้เรารู้สึกดีขึ้นมาบ้าง
ที่ตั้งกระทู้นี้อีกครั้ง ก็แค่อยากได้ระบายบ้างเท่านั้น บางครั้งเราก็อยากจะเล่าให้ใครสักคนฟัง อยากปรึกษาใครสักคน อยากให้มีใครสักคนแนะนำเราว่าเราควรทำอย่างไรต่อไป มันมืดและสับสนไปหมด
ถึงตรงนี้ อยากฝากถึงคุณผู้ชายหลาย ๆ คนนะคะ ได้โปรดอย่ามองแฟนหรือภรรยาคุณเป็นคนอื่นเลยค่ะ เพราะการที่ผู้หญิงคนหนึ่งได้ตัดสินใจเดินหน้าสร้างครอบครัวไปกับคุณแล้วนั้น มันหมายถึงหมดทั้งชีวิตและลมหายใจที่เหลืออยู่ของเธอ ที่เลือกจะฝากมันไว้กับคุณ ได้โปรดอย่าคิดไปเองว่าการที่เธอไม่รู้ เธอจะมีความสุขมากกว่า โปรดให้เธอได้มีโอกาสแชร์ทั้งสุขและทุกข์ไปพร้อม ๆ กับคุณ เพราะมันคือคำว่าครอบครัวอย่างแท้จริง
ขอบคุณทุกท่านที่รับฟังและอ่านจนจบค่ะ