เป็นเวลาได้เดือนนึงหลังจากโหน่งเสีย คำแนะนำของชายหนุ่มที่มากับผู้กองต้อม พี่แก้มและสามีก็ได้ทำตามคำแนะนำทุกอย่าง แต่เรื่องราวที่เห็นว่าจะกลับเป็นปกติ กลับกลายเป็นความทรงจำที่หวนกลับมาหลอกหลอนอีก

"ดาวๆ ทำไงดี เด็กในร้านหายไปอีกแล้ว!" พี่แก้มเดินมาเรียกดาวที่กำลังนั่งทำงานอยู่

"พี่แก้มคะ เด็กอาจจะกลับไปแล้วก็ได้นะคะ" ดาวพยายามพูดด้วยเสียงที่เบา เพื่อไม่ให้คนอื่นในร้านแตกตื่น เพราะตอนเกิดเรื่องโหน่งใหม่ๆ ร้านพี่แก้มก็เงียบมาได้ซักพัก เพิ่งกลับมาเป็นปกติเมื่อไม่กี่วันเท่านั้น

"พี่ดูดีแล้วนะ ถ้าดาวไม่เชื่อ ดาวก็มาดูเองสิ พี่จะได้มีคนยืนยันว่าพี่ตาไม่ฝาด" พี่แก้มดึงดาวมาที่โต๊ะเก็บเงินเพื่อดูกล้องวงจรปิด

ดาวเปิดไปดูภาพที่บันทึกไว้จากกล้องวงจรปิด โดยย้อนไปก่อนหน้าประมาณหนึ่งชั่วโมง เป็นเวลาที่เด็กคนนั้นเปิดเครื่อง ภาพจากกล้องถ่ายให้เห็นเด็กอย่างชัดเจน แต่จู่ๆภาพที่ปรากฏ ก็ทำให้ทั้งสองตกตะลึง

ในกล้องร่างของเด็กคนนั้นค่อยๆเลือนหายไป!

พอตั้งสติได้ ดาวก็รีบจูงแขนพี่แก้มมาหน้าร้าน เพื่อไม่ให้คนที่เล่นอยู่ในร้านสงสัย

"เค้าเป็นผีหรือเปล่าพี่" ดาวพูดอย่างตระหนก

"ไม่ใช่หรอก น้องเค้าเป็นลูกแม่ค้าหน้าปากซอยน่ะ พี่รู้จักแม่เค้าดี ไม่น่าใช่ผีหรอก" พี่แก้มยืนยันดาวแบบนั้น แต่ดาวก็ยังคงคิดว่ายังไงมันต้องเป็นฝีมือผีแน่ๆ

"งั้นพี่ว่าเราลองโทรหาคุณภูมั้ย พี่เก็บนามบัตรเค้าไว้อยู่"

"จะดีเหรอคะพี่แก้ม" ดาวพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยไว้ใจนายภูคนนี้เท่าไหร่

"คราวที่แล้วพี่แก้มกับลุงดาบก็ทำตามที่เค้าบอกทุกอย่าง สุดท้ายมันก็เหมือนเดิม"

"เอาเถอะๆ ยังไงซะเราจะได้ยืนยันไงว่านายคนนี้จะลวงโลกจริงหรือเปล่า" พี่แก้มยังคงยืนยัน บางที เธออาจจะกลัวเรื่องบานปลายเหมือนคราวโหน่ง เธอจึงโทรหาภูเพื่อบอกเรื่องที่เกิดขึ้น

..................................................

เวลาผ่านไปเกือบหนึ่งชั่วโมง ดาวยืนคอยภูอยู่ที่นอกร้าน ส่วนพี่แก้มก็เข้าไปคุมร้าน เพื่อไม่ให้คนในร้านผิดสังเกตุ รถตู้คันใหญ่ขับเข้ามาจอดที่หน้าร้าน ภูเดินลงมาจากรถประหนึ่งนายแบบ ทำเอาดาวเคลิ้มไปพักหนึ่ง

"ไหนมีอะไรเล่ามาซิ" จู่ๆภูก็ยิงคำถามใส่ดาวโดยที่ไม่มีแม้แต่คำทักทาย ทำเอาดาวเดือดปุดขึ้นมานิดนึง

"คุณเข้ามาดูเองเถอะ มีเด็กที่มาเล่นในร้านหายไปอีกแล้ว" ดาวคว้าแขนภูแล้วพยายามร่างชายหนุ่มเข้ามาในร้าน

"เดี๋ยวๆซิ จะรีบไปไหน" ภูพยายามรั้งเอาไว้ แต่ไม่รู้ว่าดาวเอาแรงมาจากไหน กว่าจะยื้อกันไปยื้อกันมาก็เลยเหนื่อย

"คุณภูสวัสดีค่ะ" พี่แก้มเปิดประตูออกมาพร้อมกับทักทาย

"เรื่องเป็นไงมาไงเหรอครับ" ภูถามพี่แก้ม โดยเมินดาวที่อยู่ข้างๆ

"ฉันว่าคุณภูเข้ามาดูเองดีกว่าค่ะ เมื่อกี้ฉันกับดาวดูแล้วแทบจะช็อคไปเลยทีเดียว"

ทั้งสามคนเดินเข้ามาในร้านโดยที่ดาวแอบค้อนอยู่ข้างหลัง

ทันทีที่เปิดประตูเข้ามา ภาพที่น่าตกใจก้ปรากฏแก่สายตาพี่แก้มกับดาว แต่คราวนี้ มันย้อนกลับ

ร่างของเด็กค่อยๆปรากฏที่โต๊ะที่เขาเล่นอยู่ เด็กคนนั้นกำลังเล่นเกมส์เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่พี่แก้มกลับนั่งทรุดลงไปกับพื้น

"ดะ....ดาว เห็นเหมือนกันใช่มั้ย" พี่แก้มถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

"ค่ะ...พี่" แม้แต่ดาวก็แทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง

"พวกคุณเห็นอะไรกันเหรอ"ภูถามสองสาว

"นี่คุณไม่เห็นเหรอ จู่ๆเด็กคนนั้นก็ปรากฏตัวออกมา" ดาวตอบด้วยน้ำเสียงค้อนเล็กๆ

"ไม่นี่ ฉันก็เห็นเด็กเค้านั่งอยู่ตรงนี้ ก็ว่าจะถามอยู่เหมือนกันว่าเด็กที่ว่าหายไป เค้านั่งตรงไหน" ด้วยคำตอบของภู ทำให้ดาวคิดว่าเขาแกล้ง แต่พอพี่แก้มถามด้วยคำถามเดียวกัน ภูก็ยังตอบแบบเดิม แสดงว่าเขาไม่ได้แกล้งแน่ๆ

แล้วมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่.....

.....................................................

วันนั้นพี่แก้มปิดร้านเร็วกว่าปกติ พี่แก้มถือโอกาสทำมื้อเย็นเลี้ยงภูและดาว ลุงดาวที่เพิ่งกลับมาถึงบ้านยังตกใจที่ภรรยาทำอาหารมาเต็มโต๊ะ

หลังจากมื้อเย็น ภูชมฝีมือพี่แก้มไม่หยุดปาก ทำให้แม่ครัวอย่างพี่แก้มพลอยหน้าบาน แล้วลุงดาบรู้สึก "ยืด" ที่ภรรยาแกทำอาหารอร่อย แต่ดาวที่เป็นลูกมือกลับไม่ได้รับคำชมใดๆหนำซ้ำยังถูกแซวเป็นระยะว่า ถ้าดาวทำอาหารแล้วจะกินได้หรือเปล่า

"คุณภู ตกลงมันเกิดอะไรขึ้นครับ ไหนบอกว่าตั้งศาลแล้วทุกอย่างจะดีขึ้น" ลุงดาบถามด้วยความสงสัย

"ต้องขอโทษด้วยนะครับ อันที่จริงผมไม่ได้แก้ตัว แต่คำแนะนำของผม มาจากหลักฐานในกล้องวงจรปิดกับคำให้การครับ ดังนั้นหากจะยืนยันสาเหตุให้แน่ชัดจะต้องพิสูจน์ให้ละเอียดกว่านี้" ไม่ทันขาดคำ ภูก็โดนดาวแทรกขึ้นมา

"คงไม่ใช่หาเรื่องหลอกเอาเงินเค้าหรอกนะ นายน่ะ"ดาวพูดกับภูดูห้วนขึ้นจากที่โดนแซวตอนทานอาหาร

"ถ้าจะหาว่าฉันหลอก เธอต่างหากที่โทรมาหาแล้วบอกว่าเกิดเรื่อง พอมาถึงกลับไม่มีอะไรเลย แบบนี้มันเด็กเลี้ยงแกะชัดๆ"ภูย้อน

"นี่นาย..."

"เอาเถอะค่ะๆ จริงแล้วฉันเองนี่แหละที่เป็นฝ่ายขอให้คุณภูช่วย ว่าแต่คุณภูกับดาวนี่สนิทกันเร็วดีนะคะ" พี่แก้มยิ้ม เมื่อเห็นภูกับดาวเถียงกัน

"จริงๆผมก็เชื่อคำพูดคุณแก้มนะครับ ว่าคุณเห็นว่าเด็กหายไป เพราะผมรู้ดีว่ามันเกิดอะไรขึ้น เรื่องแบบนี้น่ะผมเหมือนคนหูหนวกตาบอด ต้องอาสัยคนอื่นดู อาศัยคนอื่นฟังให้ ถึงจะรู้"

ด้วยท่าทางที่ดูจริงจังของภู ทำให้ดาวรู้สึกสงสัยว่ามันหมายความว่ายังไง และจริงๆแล้วนายคนนี้เป็นคนยังไงกันแน่

.........................................................

หลังจากพูดคุยกันได้ซักพัก ภูก็ขอตัวกลับ ก่อนไปเขามาข้อเสนอบางอย่างให้กับดาว มันทำให้เธอคิดหนัก เขาบอกว่าให้เวลาดาวหนึ่งคืนไปปรึกษาพ่อของเธอ เพราะดาวอายุยังไม่ถึงสิบเจ็ดปี ภูเลยให้ดาวไปปรึกษาพ่อก่อน

ดาวปั่นจักรยานกลับบ้าน พร้อมกับคิดเรื่องข้อเสนอของภูไปด้วยตลอดทาง

มันเป็นข้อเสนอที่อาจจะเปลี่ยนชีวิตของดาวไปตลอดเลยก็ได้

...........................................

คำผิดทักมาได้ครับจะแก้เรื่อยๆตอน2ถ้ามีคนอ่านจะมาต่อให้

ตอน1-1 http://ppantip.com/topic/34830541

ตอน1-2 http://ppantip.com/topic/34839276

ตอน1-3 http://ppantip.com/topic/34847169

ป.ล.ตอนนี้อาจจะไม่น่ากลัว แต่เป็นตอนที่ปูไปสู่ส่วนเข้มข้นของเรื่อง อีกอย่างเป็นตอนที่ผมลองเขียน ความสัมพันธ์แบบพ่อแง่อน ของภูกับดาว เพราะตอนต่อๆไป ถ้ายังมีคนติดตาม สองคนนี้จะเป็นตัวดำเนินเรื่องครับ ยังไงช่วยเสนอแนะเพื่อการพัฒนาด้วยครับ

ตอนต่อไป http://ppantip.com/topic/34858760