มันเหนื่อยเหลือเกินที่จะต้องเเบกรับสิ่งต่างเอาไว้ ไม่สามารถพูดกับใครได้
เเต่มันก็ไม่ง่ายเลยที่จะละทิ้งสิ่งเหล่านั้นลงทั้งหมดเพื่อให้ตัวเราสบายใจ
ทุกครั้งที่ใจเเละสมองพยายามหาทางออกให้กับตัวเอง
เราจะพบว่ามันถูกเเสดงออกผ่านความเฉยชา ไร้ซึ่งความรู้สึก
เพื่อบอกให้รู้ว่าเราไม่ได้สนใจ หรือให้ความสำคัญเเม้เเต่น้อยกับสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้า
เเละนั่นกลับเป็นสิ่งตอกย้ำความหนักอึ้งในจิตใจที่กำลังบอกว่าไม่ไหวเเล้ว
เเต่มันกลับสวนกับความคิดเเละการกระทำที่กำลังบอกว่าตัวเรายังโอเคเเละยังไหวอยู่
สุดท้ายมันก้วนไปวนมาจนเป็นวงจรซ้ำซาก
เศษซากปรักหักพังของชีวิตที่ค่อยๆสะสมเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ
สิ่งเดียวที่ทำได้คือขอเเค่ให้ตัวเองอดทนกับทุกสิ่ง
เเล้วคนเราจะอดทนกับสิ่งๆนึงได้นานสักเเค่ไหน
เเละถ้าวันนึงความอดทนนั้นมันได้หมดลงล่ะ
เศษซากความพังของชีวิตคงจะตกลงมาทับตัวเราเอง
ถ้าเลือกได้คงอยากจะใช้ชีวิตราวกับคนที่ไม่มีตัวตนบนโลกใบนี้ก็คงจะดีไม่น้อย...เหนื่อยเหลือเกิน