หลายๆคนประสบพบเจอกับความรักหลายๆรู้เเบบ เพื่อนรักเพื่อน รุ่นพี่รักรุ่นน้อง เเหละหลายๆรูปแบบ มีทั้งคู่ที่สมหวัง ผิดหวังปะปนกันไป เเต่สำหรับคนที่ไม่สมหวังหล่ะคุณจะยังเราจะยังรักคนๆนึงได้อีกนานเเค่ไหน ถ้าหากไม่มีการพูดคุย การสนทนา การสบตา ....
ถ้าสำหรับเราเวลาเดินทางมา2ปีเเล้วไม่มีการพบเจอ สบตา การสนทนา ไม่มีอะไรยืนยันความสัมพันธ์ของพวกเรามีเเค่เเชทที่เคยคุยกัน มีเเค่รอยยิ้มของเขาในความทรงจำ เรามาในรูปแบบเพื่อนรักเพื่อน ซึ่งเรียกว่าเเอบรักก็ไม่ผิด เเต่เขาก็รู้ว่าเราชอบเขานะเขาถามเราหลายรอบเเล้ว ถามมาตลอด เเต่เราจะตอบไปว่าถ้าอยากเป็นเพื่อนกันอยู่อย่าถามแบบนี้อีก ทุกคนอาจจะคิดว่าอ้าวที่เขาถามเขาอาจจะมีใจให้หรือเปล่า...ไม่ค่ะเพราะมีพี่ที่เรา2คนรู้จัก พี่เขามาบอกเราว่าอ.ไปถามพี่เขาว่าเราต้องชอบ อ. เเน่ๆๆ(ขอใช้ชื่ออ.เป็นอักษรย่อเพื่อนคนนั้นนะ) อ.บอกว่าถ้าเราชอบ อ. จริงๆไม่รู้ว่าจะต้องทำตัวกับเรายังไง ต้องคุยกันเเบบไหน พอเรารู้เเบบนั้นเราถึงปฏิเสธทุกครั้งที่ถาม ทั้งๆที่เรา2คนก็รู้ดีอยู่เเก่ใจ เขารู้ว่าเราชอบ เรารู้ว่าเขารู้เเต่เราก็พูดอะไรไม่ได้ อ. คือเพื่อนคนนึงที่น่ารักนิสัยจะกวนๆหน่อย อ. จะเป็นผู้ชายที่หน้าตาดีเลย มีสาวๆอิจฉานะที่เราได้สนิทกับ อ. 1 ในนั้นก็คือคนที่ อ. ชอบ แต่กลับกันเราไม่ได้อยากเป็นเพื่อนกับ อ. สักกะหน่อยเพื่อนมันก็ได้เเค่เพื่อนจะพัฒนาไปกว่านี้ก็ไม่ได้ ทุกครั้งที่มองตากัน อ. มองเราแค่เพื่อน แต่กับเรามันเปลี่ยนไปตั้งเเต่เมื่อไหร่เราก็จำไม่ได้เเล้ว
ชอบทุกครั้งที่ มันอยู่ใกล้ๆ ชอบทุกครั้งที่มันเเหย่ให้โกรธเเล้วก็มาง้อ ชอบตอนที่นั่งดูหนังผีด้วยกันทั้งๆที่กลัวผีกันทั้งคู่ ตอนใช้มันทำอะไรแล้วมันไม่ค่อยทำเเต่พอเราจะไปทำเองมันก็วิ่งแหน๊บไปทำให้เลย ชอบตอนที่อยู่ดีๆมันหมอหน้าเราแล้วหัวเราะอะไรของมันก็ไม่รู้ ทุกวันที่มีมันไม่เคยเบื่อ มันไม่ใช่รักวัยเรียนนะเเต่มันคือวัยที่เราโตกันเเล้วเเต่พึ่งได้มาเจอกันรู้สึกว่านี้คือผู้ชายคนเเรกนะที่กล้าผู้ว่าไอ้อาการที่รู้สึกรักมันเป็นยังไงแต่ก็ได้เเค่นึกถึงเวลาเก่าๆเพราะตอนนี้พวกเราก็เเยกย้ายกันไปแล้ว เขาไปทำงานของเขา เราก็ทำงานของเรา เราไม่รู้หรอกเขาทำงานอะไรที่ไหนรุ้เเค่อย่างเดียวว่ามันคงไกลมากๆจนเราไม่เคยวนหรือบังเอิญมาเจอกันในที่ๆเดิมอีกเลย
เป็น2ปีที่หาคำตอบให้ตัวเองไม่เคยได้เลยว่า เราจะยังคิดถึง ยังรอเขาทำไม เขาอาจจะมีแฟนไปแล้ว เเต่คนๆนี้ถึงเเม้จะหายไปจากชีวิตจริงของเราเเต่เขาไม่เคยหายไปจากความทรงจำเราได้เลย บางทีขับรถผ่านที่เก่าๆยังหวังว่าจะได้บังเอิญเจอกันสักครั้ง เเต่2ปีมันพิสูจน์แล้วว่าเรื่องบังเอิญไม่มีจริง บางครั้งเวลานั้งเหม่อๆเงียบๆก็มีเขานี้แหละที่เเว็บเข้ามาในหัว ถ้าถามว่าทำไมถึงรู้สึกดีกับเขาขนาดนั้นจากที่อ่านๆดูไม่เห็นมีอะไรเลย.... ที่เราพิมเรามานี้มันยังไม่ได้เสี้ยวความรู้สึกที่มีเลย
เราจะยังรักคนๆนึงได้อีกนานเเค่ไหน ถ้าหากไม่มีการพูดคุย การสนทนา การสบตา
ถ้าสำหรับเราเวลาเดินทางมา2ปีเเล้วไม่มีการพบเจอ สบตา การสนทนา ไม่มีอะไรยืนยันความสัมพันธ์ของพวกเรามีเเค่เเชทที่เคยคุยกัน มีเเค่รอยยิ้มของเขาในความทรงจำ เรามาในรูปแบบเพื่อนรักเพื่อน ซึ่งเรียกว่าเเอบรักก็ไม่ผิด เเต่เขาก็รู้ว่าเราชอบเขานะเขาถามเราหลายรอบเเล้ว ถามมาตลอด เเต่เราจะตอบไปว่าถ้าอยากเป็นเพื่อนกันอยู่อย่าถามแบบนี้อีก ทุกคนอาจจะคิดว่าอ้าวที่เขาถามเขาอาจจะมีใจให้หรือเปล่า...ไม่ค่ะเพราะมีพี่ที่เรา2คนรู้จัก พี่เขามาบอกเราว่าอ.ไปถามพี่เขาว่าเราต้องชอบ อ. เเน่ๆๆ(ขอใช้ชื่ออ.เป็นอักษรย่อเพื่อนคนนั้นนะ) อ.บอกว่าถ้าเราชอบ อ. จริงๆไม่รู้ว่าจะต้องทำตัวกับเรายังไง ต้องคุยกันเเบบไหน พอเรารู้เเบบนั้นเราถึงปฏิเสธทุกครั้งที่ถาม ทั้งๆที่เรา2คนก็รู้ดีอยู่เเก่ใจ เขารู้ว่าเราชอบ เรารู้ว่าเขารู้เเต่เราก็พูดอะไรไม่ได้ อ. คือเพื่อนคนนึงที่น่ารักนิสัยจะกวนๆหน่อย อ. จะเป็นผู้ชายที่หน้าตาดีเลย มีสาวๆอิจฉานะที่เราได้สนิทกับ อ. 1 ในนั้นก็คือคนที่ อ. ชอบ แต่กลับกันเราไม่ได้อยากเป็นเพื่อนกับ อ. สักกะหน่อยเพื่อนมันก็ได้เเค่เพื่อนจะพัฒนาไปกว่านี้ก็ไม่ได้ ทุกครั้งที่มองตากัน อ. มองเราแค่เพื่อน แต่กับเรามันเปลี่ยนไปตั้งเเต่เมื่อไหร่เราก็จำไม่ได้เเล้ว
ชอบทุกครั้งที่ มันอยู่ใกล้ๆ ชอบทุกครั้งที่มันเเหย่ให้โกรธเเล้วก็มาง้อ ชอบตอนที่นั่งดูหนังผีด้วยกันทั้งๆที่กลัวผีกันทั้งคู่ ตอนใช้มันทำอะไรแล้วมันไม่ค่อยทำเเต่พอเราจะไปทำเองมันก็วิ่งแหน๊บไปทำให้เลย ชอบตอนที่อยู่ดีๆมันหมอหน้าเราแล้วหัวเราะอะไรของมันก็ไม่รู้ ทุกวันที่มีมันไม่เคยเบื่อ มันไม่ใช่รักวัยเรียนนะเเต่มันคือวัยที่เราโตกันเเล้วเเต่พึ่งได้มาเจอกันรู้สึกว่านี้คือผู้ชายคนเเรกนะที่กล้าผู้ว่าไอ้อาการที่รู้สึกรักมันเป็นยังไงแต่ก็ได้เเค่นึกถึงเวลาเก่าๆเพราะตอนนี้พวกเราก็เเยกย้ายกันไปแล้ว เขาไปทำงานของเขา เราก็ทำงานของเรา เราไม่รู้หรอกเขาทำงานอะไรที่ไหนรุ้เเค่อย่างเดียวว่ามันคงไกลมากๆจนเราไม่เคยวนหรือบังเอิญมาเจอกันในที่ๆเดิมอีกเลย
เป็น2ปีที่หาคำตอบให้ตัวเองไม่เคยได้เลยว่า เราจะยังคิดถึง ยังรอเขาทำไม เขาอาจจะมีแฟนไปแล้ว เเต่คนๆนี้ถึงเเม้จะหายไปจากชีวิตจริงของเราเเต่เขาไม่เคยหายไปจากความทรงจำเราได้เลย บางทีขับรถผ่านที่เก่าๆยังหวังว่าจะได้บังเอิญเจอกันสักครั้ง เเต่2ปีมันพิสูจน์แล้วว่าเรื่องบังเอิญไม่มีจริง บางครั้งเวลานั้งเหม่อๆเงียบๆก็มีเขานี้แหละที่เเว็บเข้ามาในหัว ถ้าถามว่าทำไมถึงรู้สึกดีกับเขาขนาดนั้นจากที่อ่านๆดูไม่เห็นมีอะไรเลย.... ที่เราพิมเรามานี้มันยังไม่ได้เสี้ยวความรู้สึกที่มีเลย