สวัสดีค่ะทุกคน ครั้งนี้เป็นครั้งที่สองที่เรามาเขียนอะไรเเบบนี้บนพันทิป ครั้งนี้ยาวกว่าครั้งที่เเล้ว เราเป็นผู้หญิงชนเผ่าค่ะทุกคน เเละเราก็พิการด้วย เเต่เราใช้ชีวิตปกตินะคะ เราเรียนจบปริญญาตรี มีงานทำ เเละกำลังเรียนจะจบปริญญาโท เมื่อ 5 ปีที่ผ่านมา เราเล่นแอพ แอพหนึ่ง ทำให้เราได้เจอคนคนหนึ่ง เขาเป็นคนอีสาน เราคุยกันผ่านแอพนั้นมาเรื่อย ๆ ตอนนั้นเราไม่คิดว่าจะมีคนมาจริงจังด้วย เราก็คุยแก้เหงาไปเรื่อย ๆ เราเคยลบเขาออกจากแอพเเต่เขาก็แอดมาใหม่ เราคุยกันจน 6 เดือน จึงตัดสินใจมาหากัน ก่อนมาหากันเราตัดสินใจบอกความจริงทุกอย่างว่า เราพิการนะ ไม่สวยเลย ตัวเล็ก ตัวเตี้ย เขารับได้เหรอ เเต่เขาก็เลือกมาหาเรา
เเละนับตั้งเเต่วันนั้นมาเขาก็ไม่เคยไปไหนอีกเลย เขาตัดสินใจบอกพ่อเเม่ว่าคบกับเรา พาเราไปเจอครอบครัว ที่ผ่านมาเราถามตลอดว่าทำไมถึงชอบเรา ทำไมถึงมารักเรา ไปรักคนอื่นได้นะ ไล่กันหลายครั้ง เขาไม่เคยไปเลย จนเขาบอกว่าถ้าไม่มั่นใจก็ให้ไปบอกเเม่ว่าคบอยู่กับเขานะ ทุกคนรู้ไหม ภาพในฝันภาพในหัวของเรามันสวยมาก คิดว่าอย่างมากเเม่ก็เเค่อยากรู้ว่าคบกับใคร เเต่ไม่ใช่ค่ะทุกคน !!!! เเม่ด่าเรา เเม่ไม่ให้เราคบกัน เเม่สั่งไม่ให้คุยกัน
จากนั้นก็เลยไปบอกพี่เขาว่าเเม่ไม่ให้คบกัน พี่เขาถามเราว่าจะสู้ไหม ถ้าสู้เราจะสู้ไปด้วยกัน เเละเราก็คุยกันมาเรื่อย ๆ เเม่ก็ห้ามมาเรื่อย ๆ เหมือนกัน เราไม่เคยให้เขามาบ้านอีกเลย เพราะมาเเล้วเขาน่าสงสารมาก เเม่ไม่รับไหว้ ไม่มองหน้า พอเขากลับเเม่ก็จะด่าเรา สมัยนั้นเขาขี่มอเตอร์ไซค์มาหลาย 100 โล เพื่อมาหาเรา ตลอดเลย เราทั้งสองเลือกที่จะคบกันเรื่อย ๆ เราคิดว่าสักวันทุกคนคงยอมรับ ช่วงโควิด เราตั้งใจทำงานเก็บเงิน จนออกรถยนต์ 1 คัน เราคิดว่านี่อาจจะทำให้พ่อเเม่ยอมรับมากขึ้น เขาออกรถ เราก็ไปเรียนต่อ ป. โท เพราะหวังว่าเราจะทำทุกอย่างให้มั่นคง พ่อเเม่จะได้เปิดใจยอมรับ ทุกคนรู้ไหม พ่อเเม่ฝั่งเขารับเราได้ทุกอย่างทั้งที่เราเป็นชนเผ่า เป็นคนดอย พิการด้วย เเต่พ่อเเม่เราต่อต้านทุกอย่าง เพียงเพราะเขาเป็นอีสาน เเละเราพิการก็เลยไม่อยากให้คบใคร
ถามว่าทำไมไม่ไปคุยกับคนชนเผ่าเดียวกัน ไม่ใช่ว่าที่ผ่านมาไม่มีใครผ่านเข้ามานะ มีทั้งคนเผ่าเดียวกัน คนต่างเผ่า เราไม่เคยคบใครโดยไม่บอกตัวตนให้ใคร ก่อนคุยจะบอกเสมอว่าเราพิการนะ มาเจอกันก่อนถ้ารับได้ค่อยไปต่อ รับไม่ได้ก้เเยกย้าย เราไม่อยากเสียใจ เเละไม่อยากให้ใครเสียใจ ผิดหวังกับเราด้วย ก็นั่นค่ะทุกคน คนเงียบหายไปก็มี คนขอเป็นเเค่พี่น้องก็เยอะ ถามว่าเสียใจไหม ก็เสียใจนะ เเต่ว่าเราก็ต้องยอมรับ ว่าทุกคนก็ต้องการคนสวย คนดี
เเต่เราไม่เคยคิดว่าเราจะได้เจอคนดีคนนี้ เราก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเขาถึงอยู่กับเราได้นานขนาดนี้ ตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาฮิลใจเราได้ทุกเรื่อง อยู่ข้างเราเสมอ จนวันนี้วันที่เขาอยากใช้ชีวิตคู่เเละทำใให้มันถูกต้อง เราสองคนกลับโดนด่าเเบบยับเยิน ไม่เหลืออะไรดีเลย ลองคิดดูดิ คำว่า "อุส่าห์เอาวางบนกองเงินกองทองให้มีปัญญาเลี้ยงตนเอง เเต่
อยากมีผัว" "ไม่เคยคิดเลยเนาะว่าคนอย่างเธอจะมีผัวด้วย" "สวยกว่าเธอยังโดนทิ้งเลย นับประสาอะไรกับคนพิการเเบบเธอ" อีกเยอะมากมาย ที่จำมาไม่หมด ไม่เคยคิดเลยว่า ความรักครั้งนี้จะผิดขนาดนี้ ทั้งที่ไม่เคยทำผิดต่อใคร โดนด่าจนต้องบอกให้เขากลับบ้านไป เเต่เขาไม่ยอมกลับ ยืยยันที่จะอยู่จะขอให้ได้ เเล้วเชื่อไหม พอขอได้ เขากลับไม่ให้จัดงานอะไรเลย เอาสินสอดมาก็พอ ง่าย ๆ จบ มันก็ดีนะ ประหยัดดี เเต่ก็อดคิดไม่ได้ว่าเพราะเขาไม่ใช่เผ่าเดียวกันกับเรา หรือเพราะเราพิการ ทุกคนเชื่อไหม นี่ผ่านมา 1 อาทิตย์เเล้ว ยังโดนด่าอยู่เลย มีทั้งเรียกไปด่า เจอที่ไหนก็ด่า เหน็บเเนมสารพัด เอาจนไม่กล้าออกไปไหนเลย เอาจนเราทั้งสองต้องขอโทษกันเเละกันว่าขอโทษที่อยากมีความรัก ขอโทษที่มาสู่ขอ รู้เเบบนี้เราตัดความสัมพันธ์ตั้งเเต่ต้น ก็คงดี
ทั้งหมดที่เล่ามา มันเป็นเเค่ส่วนหนึ่ง ยังมีส่วนมากมาย ที่ไม่สามารถระบายออกมาได้ เราเเค่อยากรู้ว่า เเค่ไม่ใช่เผ่าเดียวกัน เเค่เราพิการ เราจะไม่มีสิทธิ์รักใครได้เลยเหรอ ทำไมเรามีหัวใจเเต่กลับไม่มีสิทธิ์รักใครได้เลย
ไม่เคยคิดเลยว่าการทำตามเสียงหัวใจจะผิดมากมายขนาดนี้
เเละนับตั้งเเต่วันนั้นมาเขาก็ไม่เคยไปไหนอีกเลย เขาตัดสินใจบอกพ่อเเม่ว่าคบกับเรา พาเราไปเจอครอบครัว ที่ผ่านมาเราถามตลอดว่าทำไมถึงชอบเรา ทำไมถึงมารักเรา ไปรักคนอื่นได้นะ ไล่กันหลายครั้ง เขาไม่เคยไปเลย จนเขาบอกว่าถ้าไม่มั่นใจก็ให้ไปบอกเเม่ว่าคบอยู่กับเขานะ ทุกคนรู้ไหม ภาพในฝันภาพในหัวของเรามันสวยมาก คิดว่าอย่างมากเเม่ก็เเค่อยากรู้ว่าคบกับใคร เเต่ไม่ใช่ค่ะทุกคน !!!! เเม่ด่าเรา เเม่ไม่ให้เราคบกัน เเม่สั่งไม่ให้คุยกัน
จากนั้นก็เลยไปบอกพี่เขาว่าเเม่ไม่ให้คบกัน พี่เขาถามเราว่าจะสู้ไหม ถ้าสู้เราจะสู้ไปด้วยกัน เเละเราก็คุยกันมาเรื่อย ๆ เเม่ก็ห้ามมาเรื่อย ๆ เหมือนกัน เราไม่เคยให้เขามาบ้านอีกเลย เพราะมาเเล้วเขาน่าสงสารมาก เเม่ไม่รับไหว้ ไม่มองหน้า พอเขากลับเเม่ก็จะด่าเรา สมัยนั้นเขาขี่มอเตอร์ไซค์มาหลาย 100 โล เพื่อมาหาเรา ตลอดเลย เราทั้งสองเลือกที่จะคบกันเรื่อย ๆ เราคิดว่าสักวันทุกคนคงยอมรับ ช่วงโควิด เราตั้งใจทำงานเก็บเงิน จนออกรถยนต์ 1 คัน เราคิดว่านี่อาจจะทำให้พ่อเเม่ยอมรับมากขึ้น เขาออกรถ เราก็ไปเรียนต่อ ป. โท เพราะหวังว่าเราจะทำทุกอย่างให้มั่นคง พ่อเเม่จะได้เปิดใจยอมรับ ทุกคนรู้ไหม พ่อเเม่ฝั่งเขารับเราได้ทุกอย่างทั้งที่เราเป็นชนเผ่า เป็นคนดอย พิการด้วย เเต่พ่อเเม่เราต่อต้านทุกอย่าง เพียงเพราะเขาเป็นอีสาน เเละเราพิการก็เลยไม่อยากให้คบใคร
ถามว่าทำไมไม่ไปคุยกับคนชนเผ่าเดียวกัน ไม่ใช่ว่าที่ผ่านมาไม่มีใครผ่านเข้ามานะ มีทั้งคนเผ่าเดียวกัน คนต่างเผ่า เราไม่เคยคบใครโดยไม่บอกตัวตนให้ใคร ก่อนคุยจะบอกเสมอว่าเราพิการนะ มาเจอกันก่อนถ้ารับได้ค่อยไปต่อ รับไม่ได้ก้เเยกย้าย เราไม่อยากเสียใจ เเละไม่อยากให้ใครเสียใจ ผิดหวังกับเราด้วย ก็นั่นค่ะทุกคน คนเงียบหายไปก็มี คนขอเป็นเเค่พี่น้องก็เยอะ ถามว่าเสียใจไหม ก็เสียใจนะ เเต่ว่าเราก็ต้องยอมรับ ว่าทุกคนก็ต้องการคนสวย คนดี
เเต่เราไม่เคยคิดว่าเราจะได้เจอคนดีคนนี้ เราก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเขาถึงอยู่กับเราได้นานขนาดนี้ ตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาฮิลใจเราได้ทุกเรื่อง อยู่ข้างเราเสมอ จนวันนี้วันที่เขาอยากใช้ชีวิตคู่เเละทำใให้มันถูกต้อง เราสองคนกลับโดนด่าเเบบยับเยิน ไม่เหลืออะไรดีเลย ลองคิดดูดิ คำว่า "อุส่าห์เอาวางบนกองเงินกองทองให้มีปัญญาเลี้ยงตนเอง เเต่
ทั้งหมดที่เล่ามา มันเป็นเเค่ส่วนหนึ่ง ยังมีส่วนมากมาย ที่ไม่สามารถระบายออกมาได้ เราเเค่อยากรู้ว่า เเค่ไม่ใช่เผ่าเดียวกัน เเค่เราพิการ เราจะไม่มีสิทธิ์รักใครได้เลยเหรอ ทำไมเรามีหัวใจเเต่กลับไม่มีสิทธิ์รักใครได้เลย