สวัสดี นี่เป็นกระทู้แรกของเราเลย คือเราไม่ได้มาเรียกร้องอะไร แค่อยากมาแชร์เรื่องราวของเรา
รักแรกสำหรับเรา ไม่ใช่แฟนคนแรก แต่รักที่เรารู้สึกรักมาก และลืมไม่ได้ และมันเป็นสิ่งที่มีความหมายที่สุด
เราคบกับแฟนมาหลายปี รัก ๆ เลิก ๆ มาก็หลายครั้ง ช่วงแรก ๆ ที่คบกัน บอกเลยว่าทะเลาะกันแทบจะทุกวัน
ส่วนใหญ่เราชอบงอนกันเรื่องเล็ก ๆ แล้วเอามาทำเป็นเรื่องใหญ่ คบกันได้ 1 ปี แฟนเราก็ไปเรียนมหาลัยที่อยู่ในจังหวัดมันดีตรงที่เราไม่ต้องไกลกัน แต่ต้องอยู่หอ เราไปหาแฟนเราทุกวัน ได้เจอ5นาทีเราก็ดีใจ ช่วงนั้นเรามีความสุขมากก
เพราะ1 อาทิตจะได้เจอกันวันจันท์ พุธ แล้วก็ศุกร์ เราจะมีเวลาเจอกัน 4 โมงเย็น ถึง6โมงเย็น บางวันแฟนเราเลิกช้า เราก็จะได้เจอกันแค่ชั่วโมงเดียว เพราะแฟนเราต้องเข้าหอก่อน 6 โมงเย็น มันเป็นแค่เวลานิดเดียวแต่มันมีค่ามากนะ วันไหนที่เราเรียน ๆ ไปแล้วเหนื่อยหรือเครียด เราจะขับรถไปหาแฟนเรา พอได้เห็นหน้าแฟนเราก็หายเหนื่อย เป็นแบบนี้อยู่ 2เกือบ 3 ปี
จนมันมีเรื่องให้เราต้องทะเลาะกัน แล้วก็เป็นเราเองที่โมโหแรงแล้วเราก็ไม่ฟังเค้าเลย เราบอกแฟนเราว่า อย่ามายุ่งกันอีก ตอนนั้นเราแค่คิดว่าเราทะเลาะกันเหมือนที่ผ่านมา แต่ไม่เลย เราไม่คุยกับแฟนเรามาเกือบอาทิตย์นึง ซึ่งมันนานกว่าทุกครั้งที่เราทะเลาะกัน เราเลยทักไปหาแฟนเราคุยกันพักใหญ่สรุปสุดท้ายเราเลิกกันจริง ๆ
เราเสียใจหนักมากกินเหล้าทุกวัน เที่ยวทุกวัน ไม่ยอมไปเรียน (แฟนเราเป็นคนดุมาก ที่เราไปเรียนทุกวันได้เกรดดีเพราะแฟนเราดุเราให้ไปเรียน โทรเช็คตลอด) คือเราเสียสูญไปเลย นอนร้องไห้อยู่ในห้องไม่กินข้าวกินปลา พ่อกับแม่ก็มาปลอบ ยิ่งปลอบเรายิ่งร้อง เหมือนจะขาดใจ เพื่อนก็แทบจะร้องไห้ไปกับเรา เพื่อนเราพยายามชวนเราไปนั่นนี่ตลอดเพราะกลัวเราคิดมาก กลัวเราฆ่าตัวตาย
เป็นแบบนี้เกือบหนึ่งเดือน เหมือนเราจะโอเคขึ้น แต่ก็ไม่ เราคุยกับใครหรือเวลาลาเรารู้สึกดีกับใคร ภาพของแฟนเราก็จะลอยมาตลอด ไปที่ไหนก็จะเห็นแต่ภาพแฟนเรา แม้กระทั่งไปกินขนม กินนมที่ร้านกาแฟ เรายังเห็นภาพที่เราไปกินด้วยกัน
ตอนนี้เลิกเราเลิกกันได้ 8 เดือนแล้ว แต่ความรู้สึกดี ๆ ที่เรามีให้แฟนเรายังเหมือนเดิม ยังคิดถึงมากเหมือนเดิม
ที่เราเขียนกระทู้นี้ขึ้นมา จริ ๆ เราอยากให้เค้าได้เข้ามาอ่าน อยากให้เค้าได้รับรู้ว่าเรายังมีความรู้สึกดี ๆ ให้เค้าเสมอ
ซึ่งมันเป็นความรู้สึกที่ไม่สามารถเปลี่ยนเป็นพี่ น้อง หรือเพื่อนได้เลย
ตอนนี้เราทำได้แค่เป็นห่วงเค้าอยู่ห่าง ๆ จริง ๆ
เราควรทำยังงัยดี ??????
รักแรก...ที่ไม่ใช่แฟนคนแรก
รักแรกสำหรับเรา ไม่ใช่แฟนคนแรก แต่รักที่เรารู้สึกรักมาก และลืมไม่ได้ และมันเป็นสิ่งที่มีความหมายที่สุด
เราคบกับแฟนมาหลายปี รัก ๆ เลิก ๆ มาก็หลายครั้ง ช่วงแรก ๆ ที่คบกัน บอกเลยว่าทะเลาะกันแทบจะทุกวัน
ส่วนใหญ่เราชอบงอนกันเรื่องเล็ก ๆ แล้วเอามาทำเป็นเรื่องใหญ่ คบกันได้ 1 ปี แฟนเราก็ไปเรียนมหาลัยที่อยู่ในจังหวัดมันดีตรงที่เราไม่ต้องไกลกัน แต่ต้องอยู่หอ เราไปหาแฟนเราทุกวัน ได้เจอ5นาทีเราก็ดีใจ ช่วงนั้นเรามีความสุขมากก
เพราะ1 อาทิตจะได้เจอกันวันจันท์ พุธ แล้วก็ศุกร์ เราจะมีเวลาเจอกัน 4 โมงเย็น ถึง6โมงเย็น บางวันแฟนเราเลิกช้า เราก็จะได้เจอกันแค่ชั่วโมงเดียว เพราะแฟนเราต้องเข้าหอก่อน 6 โมงเย็น มันเป็นแค่เวลานิดเดียวแต่มันมีค่ามากนะ วันไหนที่เราเรียน ๆ ไปแล้วเหนื่อยหรือเครียด เราจะขับรถไปหาแฟนเรา พอได้เห็นหน้าแฟนเราก็หายเหนื่อย เป็นแบบนี้อยู่ 2เกือบ 3 ปี
จนมันมีเรื่องให้เราต้องทะเลาะกัน แล้วก็เป็นเราเองที่โมโหแรงแล้วเราก็ไม่ฟังเค้าเลย เราบอกแฟนเราว่า อย่ามายุ่งกันอีก ตอนนั้นเราแค่คิดว่าเราทะเลาะกันเหมือนที่ผ่านมา แต่ไม่เลย เราไม่คุยกับแฟนเรามาเกือบอาทิตย์นึง ซึ่งมันนานกว่าทุกครั้งที่เราทะเลาะกัน เราเลยทักไปหาแฟนเราคุยกันพักใหญ่สรุปสุดท้ายเราเลิกกันจริง ๆ
เราเสียใจหนักมากกินเหล้าทุกวัน เที่ยวทุกวัน ไม่ยอมไปเรียน (แฟนเราเป็นคนดุมาก ที่เราไปเรียนทุกวันได้เกรดดีเพราะแฟนเราดุเราให้ไปเรียน โทรเช็คตลอด) คือเราเสียสูญไปเลย นอนร้องไห้อยู่ในห้องไม่กินข้าวกินปลา พ่อกับแม่ก็มาปลอบ ยิ่งปลอบเรายิ่งร้อง เหมือนจะขาดใจ เพื่อนก็แทบจะร้องไห้ไปกับเรา เพื่อนเราพยายามชวนเราไปนั่นนี่ตลอดเพราะกลัวเราคิดมาก กลัวเราฆ่าตัวตาย
เป็นแบบนี้เกือบหนึ่งเดือน เหมือนเราจะโอเคขึ้น แต่ก็ไม่ เราคุยกับใครหรือเวลาลาเรารู้สึกดีกับใคร ภาพของแฟนเราก็จะลอยมาตลอด ไปที่ไหนก็จะเห็นแต่ภาพแฟนเรา แม้กระทั่งไปกินขนม กินนมที่ร้านกาแฟ เรายังเห็นภาพที่เราไปกินด้วยกัน
ตอนนี้เลิกเราเลิกกันได้ 8 เดือนแล้ว แต่ความรู้สึกดี ๆ ที่เรามีให้แฟนเรายังเหมือนเดิม ยังคิดถึงมากเหมือนเดิม
ที่เราเขียนกระทู้นี้ขึ้นมา จริ ๆ เราอยากให้เค้าได้เข้ามาอ่าน อยากให้เค้าได้รับรู้ว่าเรายังมีความรู้สึกดี ๆ ให้เค้าเสมอ
ซึ่งมันเป็นความรู้สึกที่ไม่สามารถเปลี่ยนเป็นพี่ น้อง หรือเพื่อนได้เลย
เราควรทำยังงัยดี ??????