สวัสดีค่ะ นี่เป็นกระทู้แรกของเรา ถ้าหากผิดพลาดประการใดก็ขอโทษด้วยนะคะ
เริ่มเลยนะคะ
คือท้าวความก่อนเลยว่าเรามีแฟนอยู่คนหนึ่ง เค้าเป็นแฟนคนที่สามของเรา เรารู้จักเขาตอนเข้ามหาลัย ซึ่งยอมรับว่าตอนนั้นเรามีแฟนอยู่แล้วและแฟนเราอ่ะห้ามไม่ให้เราเรียนต่อมหาลัยให้ออกไปทำงาน ซึ่งเราเลยขอเลิกกับเขาเพราะเขาไม่นึกถึงอนาคตเรา และเรารักตัวเองมากกว่า เลยบอกเลิกไป จนมาพบกับแฟนคนปัจจุบันตอนช่วงเลิกกับแฟนเก่าพอดี สมมุติให้ชื่อต้นล้ะกัน คือช่วงที่คบกันแรกๆคือเราผ่านอุปสรรคกันมากมาย เพื่อนสนิทเราโดนเพื่อนใหม่เป่าหูเพราะไม่ชอบแฟนเราจนเรากับเพื่อนแตกกัน ไม่ใช่ว่าเราเลือกแฟนนะ แต่เพื่อนเชื่อใจเพื่อนใหม่มากกว่า เราก็เออออกมาจากหอเพื่อน มาอยู่หอคนเดียว เรากับต้นก็มาเรียนกันปกติ เรากับเพื่อนก็ต่างคนต่างเฉยๆกันไป จนมาเทอมสอง เราก็เออพลาดท้องกับต้นจนได้...
ต้นเป็นคนรับผิดชอบเราทุกอย่าง ให้เราย้ายมาอยู่บ้านด้วย ยอมเลิกเรียนเพื่อทำงานเก็บเงินให้เรากับลูก ช่วงที่เราท้องมันตรงกับปิดเทอมพอดี พอคลอดเราก็ไปเรียนปกติ ตอนนี้เราอยู่ปีสาม เรามีลูกชายด้วยกันหนึ่งคน กำลังน่ารักน่าชังเลย ตอนนี้ก็จะครบหนึ่งขวบแล้ว และทางบ้านเราก็รับรู้และมาหาเรากับลูกทุกอาทิตย์ เหมือนทุกอย่างจะดีใช่มั้ย แต่มันไม่ใช่เลย..
เราทะเลาะกันบ่อยขึ้น มากขึ้น เมื่อก่อนเราร้องไห้เสียใจต้นก็จะมาปลอบ แต่เดี๋ยวนี้ไม่มีเลยสักครั้ง เราทะเลาะกันบ่อยมากและทุกครั้งเราก็จะมาจูนกัน มาปรับตัวเข้าหากัน มันจะวนอยู่แบบนี้เป็นสิบๆครั้ง อ่อลืมบอกไปเราโตกว่าต้นหนึ่งปี และเรื่องที่เราทะเลาะกันมันมักจะเป็นเรื่องหยุมหยิมเพราะความไม่โตของต้นซะส่วนใหญ่ เราเหนื่อยใจมากเพราะทุกครั้งที่เราปรับตัวเข้าหากันต้นก็จะเปลี่ยนได้ไม่นานตลอด จนมาถึงวันเกิดเรา ต้นทำเราเสียใจมาก เราขย้ำใบสมรสทิ้งและบอกเลิกต้นไป ต้นดูเฉยเมยมาก คือจะเลิกก็เลิกดิแบบนี้ เราเองก็ให้โอกาสจนไม่อยากให้อีกแล้ว แต่ถามว่าอยากเลิกมั้ยจริงๆก็ไม่ แต่อยากเสียใจแบบเดิมมั้ย ก็ไม่เหมือนกัน เราก็ยอมรับนะว่ารักต้น แต่ที่ผ่านมาเราอดทนคิดว่าอยู่เพื่อลูกมาตลอด จนวันนี้เราทนไม่ไหวแล้ว เลยอยากรู้ว่ามีวิธีไหนบ้างคะ ที่บอกเลิกแฟนแล้วตัวเองเจ็บน้อยสุด
อยากเลิกกับแฟน ทำไงให้เจ็บน้อยที่สุด?
เริ่มเลยนะคะ
คือท้าวความก่อนเลยว่าเรามีแฟนอยู่คนหนึ่ง เค้าเป็นแฟนคนที่สามของเรา เรารู้จักเขาตอนเข้ามหาลัย ซึ่งยอมรับว่าตอนนั้นเรามีแฟนอยู่แล้วและแฟนเราอ่ะห้ามไม่ให้เราเรียนต่อมหาลัยให้ออกไปทำงาน ซึ่งเราเลยขอเลิกกับเขาเพราะเขาไม่นึกถึงอนาคตเรา และเรารักตัวเองมากกว่า เลยบอกเลิกไป จนมาพบกับแฟนคนปัจจุบันตอนช่วงเลิกกับแฟนเก่าพอดี สมมุติให้ชื่อต้นล้ะกัน คือช่วงที่คบกันแรกๆคือเราผ่านอุปสรรคกันมากมาย เพื่อนสนิทเราโดนเพื่อนใหม่เป่าหูเพราะไม่ชอบแฟนเราจนเรากับเพื่อนแตกกัน ไม่ใช่ว่าเราเลือกแฟนนะ แต่เพื่อนเชื่อใจเพื่อนใหม่มากกว่า เราก็เออออกมาจากหอเพื่อน มาอยู่หอคนเดียว เรากับต้นก็มาเรียนกันปกติ เรากับเพื่อนก็ต่างคนต่างเฉยๆกันไป จนมาเทอมสอง เราก็เออพลาดท้องกับต้นจนได้...
ต้นเป็นคนรับผิดชอบเราทุกอย่าง ให้เราย้ายมาอยู่บ้านด้วย ยอมเลิกเรียนเพื่อทำงานเก็บเงินให้เรากับลูก ช่วงที่เราท้องมันตรงกับปิดเทอมพอดี พอคลอดเราก็ไปเรียนปกติ ตอนนี้เราอยู่ปีสาม เรามีลูกชายด้วยกันหนึ่งคน กำลังน่ารักน่าชังเลย ตอนนี้ก็จะครบหนึ่งขวบแล้ว และทางบ้านเราก็รับรู้และมาหาเรากับลูกทุกอาทิตย์ เหมือนทุกอย่างจะดีใช่มั้ย แต่มันไม่ใช่เลย..
เราทะเลาะกันบ่อยขึ้น มากขึ้น เมื่อก่อนเราร้องไห้เสียใจต้นก็จะมาปลอบ แต่เดี๋ยวนี้ไม่มีเลยสักครั้ง เราทะเลาะกันบ่อยมากและทุกครั้งเราก็จะมาจูนกัน มาปรับตัวเข้าหากัน มันจะวนอยู่แบบนี้เป็นสิบๆครั้ง อ่อลืมบอกไปเราโตกว่าต้นหนึ่งปี และเรื่องที่เราทะเลาะกันมันมักจะเป็นเรื่องหยุมหยิมเพราะความไม่โตของต้นซะส่วนใหญ่ เราเหนื่อยใจมากเพราะทุกครั้งที่เราปรับตัวเข้าหากันต้นก็จะเปลี่ยนได้ไม่นานตลอด จนมาถึงวันเกิดเรา ต้นทำเราเสียใจมาก เราขย้ำใบสมรสทิ้งและบอกเลิกต้นไป ต้นดูเฉยเมยมาก คือจะเลิกก็เลิกดิแบบนี้ เราเองก็ให้โอกาสจนไม่อยากให้อีกแล้ว แต่ถามว่าอยากเลิกมั้ยจริงๆก็ไม่ แต่อยากเสียใจแบบเดิมมั้ย ก็ไม่เหมือนกัน เราก็ยอมรับนะว่ารักต้น แต่ที่ผ่านมาเราอดทนคิดว่าอยู่เพื่อลูกมาตลอด จนวันนี้เราทนไม่ไหวแล้ว เลยอยากรู้ว่ามีวิธีไหนบ้างคะ ที่บอกเลิกแฟนแล้วตัวเองเจ็บน้อยสุด