คือเรื่องมีอยู่ว่า ....
อาจารย์ได้ให้จัดกลุ่มทำโครงการอาสา แล้วเราเป็นรองประธานกลุ่ม พอหัวหน้ากลุ่มลาออกไปเราจึงต้องรับหน้าที่แทน แล้วเราก็เป็นคนคิดโครงการทั้งหมด คิดเองทำเองทั้งหมดโดยที่ไม่มีใครยื่นมือเข้ามาช่วย ซึ่งการทำโครงการมันก็เป็นงานใหญ่ไม่สามารถทำคนเดียวได้สำเร็จ เราก็ทำทุกอย่างเองหมด พอมาถึงวันที่จะต้องส่งโครงการต้นฉบับ เราไปไม่ทันเพราะมัวแต่เร่งรีบให้เสร็จเร็วที่สุด แล้วเป็นวันสุดท้ายที่ต้องส่ง ไอ้เราก็กำลังเดินทาง เพื่อนก็โทรมาตามยิกๆ เราก็ไม่สะดวกรับสาย สุดท้ายโดนแบน ตัดหางปล่อยวัด แล้วมาบอกเราว่าโครงการจะเอาไง โครงการที่ทำอยู่ก็ทำไปคนเดียวแล้วกัน ไม่เอาด้วยแล้วจะเขียนโครงการใหม่ส่งวันนี้ เราก็พูดอะไรไม่ออก ยอมรับผิดที่ทำไม่ทัน แต่ถ้าย้อนกลับไปจริงๆแล้ว ไม่เคยมีใครยื่นมือเข้าช่วยเราเลยสักคน ถามสักคำก็ไม่มีว่าต้องการให้ช่วยอะไรมั้ย อยู่กลุ่มเดียวกันแท้ๆ แทนที่จะช่วยกัน สุดท้ายกลับกลายเป็นคนผิดอยู่คนเดียว เราเหนื่อยจนไม่รู้จะพูดยังไงเลย ท้อมาก ไม่มีเพื่อนไหนเข้าใจสักคน ใช้แต่อารมณ์กัน โดยที่ไม่ย้อนกลับไปนึกถึงตัวเองกันเลยว่าเคยช่วยมั้ย มีแต่คนเห็นแก่ตัว กลัวตัวเองจะไม่ได้คะแนน ถ้ากลัวแล้วทำไมถึงไม่ช่วยกัน เรื่องแบบนี้มันไม่ต้องให้มาพูดกันหรอกว่าช่วยกูที ชื่อก็บอกอยู่ว่างานกลุ่ม แล้วก็คงไม่มีใครเข้าใจเราว่าเราเครียด กดดันมากแค่ไหน ท้อจนอยากจะซิ่วเลยรู้มั้ย คิดว่าการมีเพื่อนใหม่มันจะมีอะไรที่กีที่สนุกกว่านี้ แต่มันกลับตรงกันข้ามเลย เราเองก็ไม่ได้ผิดอะไรมากมายขนาดนั้น ทำไมถึงกับจะต้องไม่พูดกัน เราไม่รู้จะคุยจะปรึกษาใคร ไม่รู้จะทำไงดี เหมือนมองหน้ากันไม่ติด เพื่อนคนอื่นๆก็พลอยมองเราแย่ไปด้วย คือปัญหามันรุมเร้าเรามาก จะทำยังไงดี ขอความคิดเห็นหน่อยค่ะ... หรือใครจะว่าเราไม่มีความรับผิดชอบก็ได้ อาจจะทำหน้าที่ไม่ดี