จินดามณี : ๕
๕
คำโปรย “เมื่ออัญมณีศักดิ์สูญหายไปพร้อมกับผู้ครอบครอง เทพธิดาน้อยจึงต้องแบกรับหน้าที่ออกตามหามิตรรักและของวิเศษยังโลกมนุษย์ เพื่อนำดวงแก้ววิเศษกลับคืนสู่สวรรค์อีกครั้ง ก่อนที่เทวาสุรสงครามจะสิ้นสุดลง!!!”
เสียงจับกลุ่มพูดคุยกันของนักศึกษามหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง ดังเจี้ยวจ้าวระงมจนน่าปวดหัว นักศึกษาหลายกลุ่มกำลังนั่งจับเข่าคุยกันอย่างสนุกสนาน บางกลุ่มก็นั่งทำหน้าเครียดพูดคุยเรื่องเรียนอยู่ตลอดเวลา บางกลุ่มก็หัวเราะอย่างสนุกสนานพลางหยิบขนมพร้อมกับเครื่องดื่มทานระหว่างรอเข้าเรียนในวิชาต่อไป ต่างจากนักศึกษาคณะวิศวกรรมคอมพิวเตอร์ซึ่งกำลังนั่งทำงานอยู่ในห้องเรียนปฏิบัติการคอมพิวเตอร์ ซึ่งแต่ละกลุ่มต่างกำลังหน้าดำคร่ำเครียดนั่งทำผลงานของตัวเองเพื่อส่งให้กับอาจารย์ในปลายเทอมสุดท้ายของปีนี้ กลุ่มไหนที่คิดโปรเจคได้แล้วก็ดูค่อนข้างจะเฮฮา ทำงานกันอย่างไม่เร่งรีบ แต่กลุ่มไหนที่ยังคิดโปรเจคไม่ได้หรือยังไม่ลงตัวต่างก็พากันแสดงความคิดเกี่ยวกับผังการทำงาน (flowchart diagram) หรือตัวโปรแกรมที่ยังมีปัญหาอยู่
ในขณะนั้นเองนักศึกษาสาวสวย หน้าตาน่ารักคนหนึ่งเดินถือหนังสือพร้อมกับสะพายกระเป๋าก้าวเข้าไปยังตึกคณะวิศวกรรมศาสตร์ ก่อนเดินผ่านเข้าไปด้านในยังตึกภาควิชาวิศวกรรมคอมพิวเตอร์ เพื่อขึ้นลิฟต์ไปยังชั้นหกของคณะ เมื่อประตูเปิดลิฟต์เปิดออก เธอก็เดินเลี้ยวขวาตรงไปยังหน้าห้องเรียนปฏิบัติการคอมพิวเตอร์ ซึ่งเป็นที่รวมพลของนักศึกษาภาควิชาวิศวกรรมคอมพิวเตอร์ตัวป่วนทั้งหลาย
“ครืดดดดดด” ทิพย์วารี ค่อยๆ เปิดประตูเข้าไปยังห้องเรียนปฏิบัติการคอมพิวเตอร์เพราะไม่ต้องการให้เกิดเสียงดังรบกวนเพื่อนนักศึกษาด้วยกัน แม้ตัวเธอจะไม่ได้เรียนที่คณะนี้ แต่ก็มีเพื่อนรุ่นเดียวกันที่พอจะรู้จักหลายคนอยู่ เมื่อมองเห็นภาพทางด้านใน ถึงได้รู้ว่าเพื่อนๆ ของเธอหลายคนกำลังง่วนอยู่กับการทำงาน หรือจับกลุ่มพูดคุยกันในภาษาที่เธอไม่เข้าใจนัก ทิพย์วารี รีบหันมองดูซ้ายขวาเพื่อหาใครคนหนึ่งที่เธอต้องการพบตัวเขาอย่างรีบด่วนในขณะนี้
“อ้าว!!! ทิพย์ วันนี้มาถึงนี้เลยนะ มองหาใครอยู่นะ” เสียงเพื่อนนักศึกษาหญิงคนหนึ่งในชุดช๊อปสีเทาประจำคณะ เอ่ยทักเมื่อมองเห็นเธอเดินเข้ามาในห้อง ที่ปกเสื้อซ้ายด้านหน้าของหญิงสาวปักสัญลักษณ์ประจำคณะวิศวกรรมของมหาลัยวิทยาลัยที่เธอเรียนอยู่
“สวัสดีจ๊ะ นุช” ทิพย์วารี ยิ้มให้กับ นุชจรี เพื่อนสาวต่างคณะของเธอก่อนตอบคำถามของนุชจรีว่า
“มองหาอาร์ต อยู่นะ เธอเห็นเขาบ้างหรือเปล่า?”
“อ๋อ...อาร์ต นะเหรอ? อยู่โน้นไง ตรงมุมเสาโน้นนะ ตรงที่มีคอมพิวเตอร์จอใหญ่ๆ ตั้งอยู่” นุชจรี นักศึกษาสาววิศวกรรม ตอบคำถามของ ทิพย์วารี พลางชี้นิ้วไปยังมุมห้องทางด้านหนึ่ง เมื่อทิพย์วารีมองตามที่นุชจรีชี้ก็พบชายหนุ่มคนที่เธอต้องการพบตัวกำลังนั่งจ้องอยู่ที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ใหญ่ๆ เครื่องหนึ่งเหมือนคล้ายกำลังขบคิดอะไรบางอย่างอยู่
“ขอบใจจ๊ะ นุช” ทิพย์วารียิ้มพูดขอบใจเพื่อนสาว พลางถามต่อว่า
“แล้วนี้ ทำอะไรกันอยู่นะ ดูยุ่งๆ กันทุกคนเลย”
“ก็เหมือนเดิมนั้นแหละ อาจารย์ให้พวกเรารวมกลุ่มกันทำโปรเจคส่งผลงานนะ นี้กลุ่มพวกเรากะไว้ว่าจะรีบส่งให้ทันก่อนสอบปลายภาคซักสองอาทิตย์ จะได้มีเวลาว่างไปทำอย่างอื่นกัน ตอนนี้ อาร์ต กำลังนั่งแก้อัลกอริทึมอยู่มั๊ง เห็นง่วนอยู่ที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ตั้งแต่เช้าแล้ว ป่านนี้คงใกล้จะทำเสร็จแล้ว” นุชจรี บอกพลางยักไหล่ตามสไตล์สาวห้าว
“จ๊ะ งั้นเราเข้าไปหาอาร์ตก่อนนะแล้วค่อยคุยกันใหม่” ทิพย์วารี ยิ้มให้กับนุชจรีอีกครั้ง ก่อนเดินเข้าไปหาอัคนี ส่วนนุชจรีโบกมือเล็กน้อยให้กับทิพย์วารี ก่อนที่จะหันไปทำหน้ายักษ์มองเพื่อนอีกคนที่นั่งอยู่ที่หน้าจอคอมพิวเตอร์อีกเครื่องหนึ่งแทน
“โผละ!!!!” ไม่ต้องบอกก็รู้ นุชจรี ไม่รอช้ารีบเข้าไปตบกะโหลกเพื่อนในกลุ่มของเธอทันที ก่อนจะได้ยินเสียงชายหนุ่มคนดังกล่าวร้องโวยวายหลังจากที่โดนนุชจรีเล่นงาน
“โอ๊ย!!! เจ็บนะโว้ยยย ไอ้นุช แกทำอะไรของแกวะ หัวฉันไม่ของเล่นนะโว้ยยยย ตบได้ตบเอา” ณัฐพงษ์เอามือลูบที่หัวพลางบ่นออกมา
“ผู้หญิงบ้าอะไรวะ....มือหนักชะมัด”
นุชจรี แสยะที่มุมปาก ไม่สนว่าจะถูกเพื่อนต่อว่ายังไง ก่อนเข้าไปล๊อคที่คอเพื่อนอย่างแรง
“หนอย ยังจะมาพูดอีกเหรอไอ้ณัฐ ไหน บอกฉันมาสิว่านี้มันอะไร? หะ” นุชจรี ชี้นิ้วไปที่จอคอมพิวเตอร์ บนจอเป็นภาพของเกมส์อังกรีเบริด์อยู่ซึ่งเจ้าตัวกำลังเล่นผ่านไปได้หลายด่านแล้ว
“แฮ่ะๆๆๆๆ แหม!!! ก็มันเครียดนี้หว่า ขอเล่นเกมส์แก้เครียดบ้างสิ” ณัฐพงษ์ตอบพลางทำหน้าแหยๆ แต่ยังไม่ทันพูดจบก็ถูก นุชจรี ประเคนมะเหงกให้อีกสองคำรบ พร้อมขู่เสียงดังฟอดๆ ว่า
“ไม่ต้องเลยไอ้ณัฐ ไม่ต้องมาแก้ตัวเลย รีบทำงานให้มันเสร็จเร็วเข้า ดูไอ้อาร์ตเป็นตัวอย่างสิ ป่านนี้มันคงแก้อัลกอริทึมเสร็จแล้ว มีแต่แกนี้แหละที่มัวอู้งานอยู่รีบออกแบบหน้าตาโปรแกรมเร็วๆ เดี๋ยวนี้เลย ถ้าแกทำกราฟฟิคออกมาห่วยล่ะก็ฉันเอาแกตายแน่” นุชจรี ว่าพลางบีบคอณัฐพงษ์แรงๆ
“โอ๊ยๆๆ...รู้แล้วจะรีบทำให้อยู่นี้ไงล่ะ แล้วทีแกล่ะทำอะไรบ้างวะ เห็นเอาแต่สั่งพวกฉันอย่างเดียว” ถึงณัฐพงษ์จะยอมทำตามที่นุชจรีสั่ง แต่ก็ยังไม่วายที่จะโวยคืน
“ฉันเป็นระดับหัวหน้าโว้ย เป็นระดับมันสมอง เป็นออกแบบ แกเป็นลูกน้องฉันก็รีบทำให้มันเสร็จๆ สิวะ จะได้รีบเอางานไปส่งอาจารย์ ถ้าแกอู้งานจนเสร็จไม่ทันละก็ ฉันเอาแกตายแน่......เข้าใจไหม?” นุชจรี ว่าแล้วก็เขย่าคอเพื่อนแรงๆ
“แคล๊กๆๆ ....เออๆ...รู้แล้ว จะรีบทำให้เดี๋ยวนี้แล้ว” ณัฐพงษ์ว่าพร้อมกับ รีบปิดเกมส์อย่างรนราน ก่อนจะลงมือทำภาพกราฟฟิคต่อ โดยมีนุชจรีคอยคุม คอยขู่ แกมบังคับ ทั้งควบคุมความประพฤติอยู่ทางด้านหลัง
ทิพย์วารี เดินเข้าไปใกล้ชายหนุ่มใส่แว่น ซึ่งกำลังนั่งเคาะคีย์บอร์ดอยู่ที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ สีหน้ากำลังครุ่นคิดเหมือนอะไรบางอย่างที่เกี่ยวกับตัวเลขและตัวอักษรบนจอ ขณะเดียวกันก็ได้ยินเสียงเขาพึมพำภาษาคอมบางอย่างที่เธอไม่ค่อยเข้าใจนัก ก่อนจะป้อนข้อมูลต่างๆ ชุดสุดท้ายลงไปในโปรแกรม พร้อมทั้งให้เครื่องประมวลผลอยู่ซักครู่ ก่อนจะได้ยินเสียงชายหนุ่มพูดดังขึ้นว่า
“เสร็จซักทีโว้ยยยยย”
อัคนี ลุกขึ้นยืนบิดขี้เกียจไปมา ก่อนที่จะหันมาพบกับใครบางคน
“อ้าว!!!! ทิพย์ มาตั้งแต่เมื่อไหร่นะ”
อัคนีรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยที่เห็นทิพย์วารี เข้ามาถึงในห้องเรียนของพวกเขา ปกติแล้วหากทิพย์วารี จะมาหาเขามักจะโทรศัพท์หรือไลน์มาบอกก่อนเสมอ แต่เมื่อนึกขึ้นได้ตั้งแต่เมื่อคืนเขาปิดโทรศัพท์มือถือไว้และถึงตอนนี้ยังไม่ได้เปิดเลย จึงยิ้มแห้ง ๆ ให้กับเธอ พลางพูดว่า
“ขอโทษทีนะ เราปิดโทรศัพท์มือถือไว้นะ”
“ไม่เป็นไร ฉันรู้ว่านายงานยุ่งอยู่”
ทิพย์วารี ยิ้มน้อยๆ อย่างเข้าใจ ก่อนเริ่มพูดเข้าประเด็นในทันที
“อาร์ต ว่างไหม เดี๋ยวนายไปหาหลวงปู่กับฉันทีได้ไหม?”
ประกายตาของอัคนีเหมือนเข้าใจในความหมายของคำถามนี้ เขากับทิพย์วารีสนิทกันมากจนรู้ดีว่าเพื่อนของเขาคนนี้มีปัญหาอะไรถึงต้องให้เขาไปพบกับหลวงปู่ด้วยกัน
“เออ..ได้สิ ตอนนี้เราว่างพอดีเลย ไปกันตอนนี้แหละ”
ทิพย์วารีแสดงท่าทางดีใจออกมา มีแต่เพียงอัคนีเท่านั้นที่เข้าใจเธอดีกว่าใคร ๆ
“ไอ้นุช ไอ้ณัฐ ฉันทำตัวโปรแกรมเสร็จแล้ว เดี๋ยวพวกนายลองเอากราฟฟิคที่ทำมาใส่ดูนะ ฉันกับทิพย์จะไปธุระกันก่อน วันนี้คงไม่กลับเข้ามาแล้ว”
“เออ...ไปเถอะ ไอ้อาร์ต เดี๋ยวทางนี้ฉันจัดการเอง ถ้าวันนี้ไอ้ณัฐมันทำเสร็จ วันพรุ่งนี้ทดสอบโปรแกรมอีกนิดหน่อย วันมะรืนก็ส่งงานให้อาจารย์ได้แล้ว แกไม่ต้องห่วงหรอก” นุชจรี ตอบคำถามเพื่อนโดยไม่หันมามอง เพราะกำลังคุมตัวณัฐพงษ์ให้เร่งออกแบบภาพกราฟิคอยู่อย่างขะมักเขม้น
“อื้อออ... ขอบใจนะ”
อัคนี รีบลุกขึ้นเก็บกระเป๋า ก่อนจะเดินนำทิพย์วารีออกไปข้างนอกพร้อม ๆ กัน
-----------------------------------------------------------
จินดามณี : ๕ โดยพาฝัน
คำโปรย “เมื่ออัญมณีศักดิ์สูญหายไปพร้อมกับผู้ครอบครอง เทพธิดาน้อยจึงต้องแบกรับหน้าที่ออกตามหามิตรรักและของวิเศษยังโลกมนุษย์ เพื่อนำดวงแก้ววิเศษกลับคืนสู่สวรรค์อีกครั้ง ก่อนที่เทวาสุรสงครามจะสิ้นสุดลง!!!”
เสียงจับกลุ่มพูดคุยกันของนักศึกษามหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง ดังเจี้ยวจ้าวระงมจนน่าปวดหัว นักศึกษาหลายกลุ่มกำลังนั่งจับเข่าคุยกันอย่างสนุกสนาน บางกลุ่มก็นั่งทำหน้าเครียดพูดคุยเรื่องเรียนอยู่ตลอดเวลา บางกลุ่มก็หัวเราะอย่างสนุกสนานพลางหยิบขนมพร้อมกับเครื่องดื่มทานระหว่างรอเข้าเรียนในวิชาต่อไป ต่างจากนักศึกษาคณะวิศวกรรมคอมพิวเตอร์ซึ่งกำลังนั่งทำงานอยู่ในห้องเรียนปฏิบัติการคอมพิวเตอร์ ซึ่งแต่ละกลุ่มต่างกำลังหน้าดำคร่ำเครียดนั่งทำผลงานของตัวเองเพื่อส่งให้กับอาจารย์ในปลายเทอมสุดท้ายของปีนี้ กลุ่มไหนที่คิดโปรเจคได้แล้วก็ดูค่อนข้างจะเฮฮา ทำงานกันอย่างไม่เร่งรีบ แต่กลุ่มไหนที่ยังคิดโปรเจคไม่ได้หรือยังไม่ลงตัวต่างก็พากันแสดงความคิดเกี่ยวกับผังการทำงาน (flowchart diagram) หรือตัวโปรแกรมที่ยังมีปัญหาอยู่
ในขณะนั้นเองนักศึกษาสาวสวย หน้าตาน่ารักคนหนึ่งเดินถือหนังสือพร้อมกับสะพายกระเป๋าก้าวเข้าไปยังตึกคณะวิศวกรรมศาสตร์ ก่อนเดินผ่านเข้าไปด้านในยังตึกภาควิชาวิศวกรรมคอมพิวเตอร์ เพื่อขึ้นลิฟต์ไปยังชั้นหกของคณะ เมื่อประตูเปิดลิฟต์เปิดออก เธอก็เดินเลี้ยวขวาตรงไปยังหน้าห้องเรียนปฏิบัติการคอมพิวเตอร์ ซึ่งเป็นที่รวมพลของนักศึกษาภาควิชาวิศวกรรมคอมพิวเตอร์ตัวป่วนทั้งหลาย
“ครืดดดดดด” ทิพย์วารี ค่อยๆ เปิดประตูเข้าไปยังห้องเรียนปฏิบัติการคอมพิวเตอร์เพราะไม่ต้องการให้เกิดเสียงดังรบกวนเพื่อนนักศึกษาด้วยกัน แม้ตัวเธอจะไม่ได้เรียนที่คณะนี้ แต่ก็มีเพื่อนรุ่นเดียวกันที่พอจะรู้จักหลายคนอยู่ เมื่อมองเห็นภาพทางด้านใน ถึงได้รู้ว่าเพื่อนๆ ของเธอหลายคนกำลังง่วนอยู่กับการทำงาน หรือจับกลุ่มพูดคุยกันในภาษาที่เธอไม่เข้าใจนัก ทิพย์วารี รีบหันมองดูซ้ายขวาเพื่อหาใครคนหนึ่งที่เธอต้องการพบตัวเขาอย่างรีบด่วนในขณะนี้
“อ้าว!!! ทิพย์ วันนี้มาถึงนี้เลยนะ มองหาใครอยู่นะ” เสียงเพื่อนนักศึกษาหญิงคนหนึ่งในชุดช๊อปสีเทาประจำคณะ เอ่ยทักเมื่อมองเห็นเธอเดินเข้ามาในห้อง ที่ปกเสื้อซ้ายด้านหน้าของหญิงสาวปักสัญลักษณ์ประจำคณะวิศวกรรมของมหาลัยวิทยาลัยที่เธอเรียนอยู่
“สวัสดีจ๊ะ นุช” ทิพย์วารี ยิ้มให้กับ นุชจรี เพื่อนสาวต่างคณะของเธอก่อนตอบคำถามของนุชจรีว่า
“มองหาอาร์ต อยู่นะ เธอเห็นเขาบ้างหรือเปล่า?”
“อ๋อ...อาร์ต นะเหรอ? อยู่โน้นไง ตรงมุมเสาโน้นนะ ตรงที่มีคอมพิวเตอร์จอใหญ่ๆ ตั้งอยู่” นุชจรี นักศึกษาสาววิศวกรรม ตอบคำถามของ ทิพย์วารี พลางชี้นิ้วไปยังมุมห้องทางด้านหนึ่ง เมื่อทิพย์วารีมองตามที่นุชจรีชี้ก็พบชายหนุ่มคนที่เธอต้องการพบตัวกำลังนั่งจ้องอยู่ที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ใหญ่ๆ เครื่องหนึ่งเหมือนคล้ายกำลังขบคิดอะไรบางอย่างอยู่
“ขอบใจจ๊ะ นุช” ทิพย์วารียิ้มพูดขอบใจเพื่อนสาว พลางถามต่อว่า
“แล้วนี้ ทำอะไรกันอยู่นะ ดูยุ่งๆ กันทุกคนเลย”
“ก็เหมือนเดิมนั้นแหละ อาจารย์ให้พวกเรารวมกลุ่มกันทำโปรเจคส่งผลงานนะ นี้กลุ่มพวกเรากะไว้ว่าจะรีบส่งให้ทันก่อนสอบปลายภาคซักสองอาทิตย์ จะได้มีเวลาว่างไปทำอย่างอื่นกัน ตอนนี้ อาร์ต กำลังนั่งแก้อัลกอริทึมอยู่มั๊ง เห็นง่วนอยู่ที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ตั้งแต่เช้าแล้ว ป่านนี้คงใกล้จะทำเสร็จแล้ว” นุชจรี บอกพลางยักไหล่ตามสไตล์สาวห้าว
“จ๊ะ งั้นเราเข้าไปหาอาร์ตก่อนนะแล้วค่อยคุยกันใหม่” ทิพย์วารี ยิ้มให้กับนุชจรีอีกครั้ง ก่อนเดินเข้าไปหาอัคนี ส่วนนุชจรีโบกมือเล็กน้อยให้กับทิพย์วารี ก่อนที่จะหันไปทำหน้ายักษ์มองเพื่อนอีกคนที่นั่งอยู่ที่หน้าจอคอมพิวเตอร์อีกเครื่องหนึ่งแทน
“โผละ!!!!” ไม่ต้องบอกก็รู้ นุชจรี ไม่รอช้ารีบเข้าไปตบกะโหลกเพื่อนในกลุ่มของเธอทันที ก่อนจะได้ยินเสียงชายหนุ่มคนดังกล่าวร้องโวยวายหลังจากที่โดนนุชจรีเล่นงาน
“โอ๊ย!!! เจ็บนะโว้ยยย ไอ้นุช แกทำอะไรของแกวะ หัวฉันไม่ของเล่นนะโว้ยยยย ตบได้ตบเอา” ณัฐพงษ์เอามือลูบที่หัวพลางบ่นออกมา
“ผู้หญิงบ้าอะไรวะ....มือหนักชะมัด”
นุชจรี แสยะที่มุมปาก ไม่สนว่าจะถูกเพื่อนต่อว่ายังไง ก่อนเข้าไปล๊อคที่คอเพื่อนอย่างแรง
“หนอย ยังจะมาพูดอีกเหรอไอ้ณัฐ ไหน บอกฉันมาสิว่านี้มันอะไร? หะ” นุชจรี ชี้นิ้วไปที่จอคอมพิวเตอร์ บนจอเป็นภาพของเกมส์อังกรีเบริด์อยู่ซึ่งเจ้าตัวกำลังเล่นผ่านไปได้หลายด่านแล้ว
“แฮ่ะๆๆๆๆ แหม!!! ก็มันเครียดนี้หว่า ขอเล่นเกมส์แก้เครียดบ้างสิ” ณัฐพงษ์ตอบพลางทำหน้าแหยๆ แต่ยังไม่ทันพูดจบก็ถูก นุชจรี ประเคนมะเหงกให้อีกสองคำรบ พร้อมขู่เสียงดังฟอดๆ ว่า
“ไม่ต้องเลยไอ้ณัฐ ไม่ต้องมาแก้ตัวเลย รีบทำงานให้มันเสร็จเร็วเข้า ดูไอ้อาร์ตเป็นตัวอย่างสิ ป่านนี้มันคงแก้อัลกอริทึมเสร็จแล้ว มีแต่แกนี้แหละที่มัวอู้งานอยู่รีบออกแบบหน้าตาโปรแกรมเร็วๆ เดี๋ยวนี้เลย ถ้าแกทำกราฟฟิคออกมาห่วยล่ะก็ฉันเอาแกตายแน่” นุชจรี ว่าพลางบีบคอณัฐพงษ์แรงๆ
“โอ๊ยๆๆ...รู้แล้วจะรีบทำให้อยู่นี้ไงล่ะ แล้วทีแกล่ะทำอะไรบ้างวะ เห็นเอาแต่สั่งพวกฉันอย่างเดียว” ถึงณัฐพงษ์จะยอมทำตามที่นุชจรีสั่ง แต่ก็ยังไม่วายที่จะโวยคืน
“ฉันเป็นระดับหัวหน้าโว้ย เป็นระดับมันสมอง เป็นออกแบบ แกเป็นลูกน้องฉันก็รีบทำให้มันเสร็จๆ สิวะ จะได้รีบเอางานไปส่งอาจารย์ ถ้าแกอู้งานจนเสร็จไม่ทันละก็ ฉันเอาแกตายแน่......เข้าใจไหม?” นุชจรี ว่าแล้วก็เขย่าคอเพื่อนแรงๆ
“แคล๊กๆๆ ....เออๆ...รู้แล้ว จะรีบทำให้เดี๋ยวนี้แล้ว” ณัฐพงษ์ว่าพร้อมกับ รีบปิดเกมส์อย่างรนราน ก่อนจะลงมือทำภาพกราฟฟิคต่อ โดยมีนุชจรีคอยคุม คอยขู่ แกมบังคับ ทั้งควบคุมความประพฤติอยู่ทางด้านหลัง
ทิพย์วารี เดินเข้าไปใกล้ชายหนุ่มใส่แว่น ซึ่งกำลังนั่งเคาะคีย์บอร์ดอยู่ที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ สีหน้ากำลังครุ่นคิดเหมือนอะไรบางอย่างที่เกี่ยวกับตัวเลขและตัวอักษรบนจอ ขณะเดียวกันก็ได้ยินเสียงเขาพึมพำภาษาคอมบางอย่างที่เธอไม่ค่อยเข้าใจนัก ก่อนจะป้อนข้อมูลต่างๆ ชุดสุดท้ายลงไปในโปรแกรม พร้อมทั้งให้เครื่องประมวลผลอยู่ซักครู่ ก่อนจะได้ยินเสียงชายหนุ่มพูดดังขึ้นว่า
“เสร็จซักทีโว้ยยยยย”
อัคนี ลุกขึ้นยืนบิดขี้เกียจไปมา ก่อนที่จะหันมาพบกับใครบางคน
“อ้าว!!!! ทิพย์ มาตั้งแต่เมื่อไหร่นะ”
อัคนีรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยที่เห็นทิพย์วารี เข้ามาถึงในห้องเรียนของพวกเขา ปกติแล้วหากทิพย์วารี จะมาหาเขามักจะโทรศัพท์หรือไลน์มาบอกก่อนเสมอ แต่เมื่อนึกขึ้นได้ตั้งแต่เมื่อคืนเขาปิดโทรศัพท์มือถือไว้และถึงตอนนี้ยังไม่ได้เปิดเลย จึงยิ้มแห้ง ๆ ให้กับเธอ พลางพูดว่า
“ขอโทษทีนะ เราปิดโทรศัพท์มือถือไว้นะ”
“ไม่เป็นไร ฉันรู้ว่านายงานยุ่งอยู่”
ทิพย์วารี ยิ้มน้อยๆ อย่างเข้าใจ ก่อนเริ่มพูดเข้าประเด็นในทันที
“อาร์ต ว่างไหม เดี๋ยวนายไปหาหลวงปู่กับฉันทีได้ไหม?”
ประกายตาของอัคนีเหมือนเข้าใจในความหมายของคำถามนี้ เขากับทิพย์วารีสนิทกันมากจนรู้ดีว่าเพื่อนของเขาคนนี้มีปัญหาอะไรถึงต้องให้เขาไปพบกับหลวงปู่ด้วยกัน
“เออ..ได้สิ ตอนนี้เราว่างพอดีเลย ไปกันตอนนี้แหละ”
ทิพย์วารีแสดงท่าทางดีใจออกมา มีแต่เพียงอัคนีเท่านั้นที่เข้าใจเธอดีกว่าใคร ๆ
“ไอ้นุช ไอ้ณัฐ ฉันทำตัวโปรแกรมเสร็จแล้ว เดี๋ยวพวกนายลองเอากราฟฟิคที่ทำมาใส่ดูนะ ฉันกับทิพย์จะไปธุระกันก่อน วันนี้คงไม่กลับเข้ามาแล้ว”
“เออ...ไปเถอะ ไอ้อาร์ต เดี๋ยวทางนี้ฉันจัดการเอง ถ้าวันนี้ไอ้ณัฐมันทำเสร็จ วันพรุ่งนี้ทดสอบโปรแกรมอีกนิดหน่อย วันมะรืนก็ส่งงานให้อาจารย์ได้แล้ว แกไม่ต้องห่วงหรอก” นุชจรี ตอบคำถามเพื่อนโดยไม่หันมามอง เพราะกำลังคุมตัวณัฐพงษ์ให้เร่งออกแบบภาพกราฟิคอยู่อย่างขะมักเขม้น
“อื้อออ... ขอบใจนะ”
อัคนี รีบลุกขึ้นเก็บกระเป๋า ก่อนจะเดินนำทิพย์วารีออกไปข้างนอกพร้อม ๆ กัน