ตอนที่ 2 - ความทรงจำ (ต่อ)
ถึงคราวที่ฉันต้องอยู่คนเดียวอีกครั้งในระหว่างรอแม่มารับกลับบ้าน เมื่อเพื่อนๆ ในกลุ่มกลับกันไปหมดแล้ว ฉันก็เดินไปเดินมารอบๆ โรงเรียน เพื่อหาเพื่อนเล่น หรือหาอะไรทำเพื่อแก้เบื่อ จนกระทั่งเดินมาเจอคนหนึ่งกลุ่มที่ยืนล้อมอยู่รอบแป้นบาสฯ กำลังผลัดกันชู้ตบาสฯ อยู่ พวกเขาเป็นรุ่นพี่ที่เรียนอยู่มัธยมฯ ซึ่งฉันไม่รู้จักใครเลยสักคน แต่ยังมีหนึ่งในนั้นที่สีกางเกงแตกต่างจากพวก บ่งบอกว่าอยู่ชั้นประถมฯ และเขาก็คือภัทร เพื่อนของฉันเอง
ฉันไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้ฉันเดินเข้าไปและสะกิดแขนของเขาเบาๆ ก่อนจะเอ่ยปากขอเล่นด้วย ทั้งๆ ที่ในกลุ่มนั้น ฉันไม่รู้จักใครเลย มีเพียงภัทรคนเดียวเท่านั้นที่ฉันรู้จัก
“ไม่เอา” และนี่ก็คือคำตอบจากเขา ที่เขาตอบรับด้วยเสียงกระซิบกลางวงนั้น
“ขอเล่นด้วยไม่ได้เหรอ น้าๆๆ” ฉันยังวิงวอนต่อไป โดยที่มานั่งนึกถึงในเวลานี้ก็ยังไม่เข้าใจในการกระทำแบบนั้นของตัวเองเหมือนกัน จนในที่สุดภัทรก็ยอมใจอ่อนและส่งลูกบาสฯ ในมือมาให้ ฉันจึงคว้ามาและชู้ตไปยังแป้นข้างหน้าทันที ในระยะที่อยู่ห่างจากแป้นไม่น้อยเลยและลงอย่างง่ายดายเหมือนเคย
“เด็กเหรอภัทร ใช้ได้ๆ” เสียงรุ่นพี่หนึ่งในวงนั้นกล่าวชมออกมากลั้วด้วยเสียงหัวเราะ ขณะที่ฉันกำลังรู้สึกบางอย่างเบาๆ ฉันยังจำความรู้สึกตอนนั้นได้อยู่เลย มันเขินๆ ยังไงบอกไม่ถูก อีกใจนึงก็ยังแอบชอบที่มันเป็นแบบนั้น
“ไม่ช่ายยยย เพื่อนกันเฉยๆ” ภัทรปฏิเสธลากเสียงยาวเพื่อตอบรุ่นพี่ไป และฉันก็รีบชิ่งออกมาจากตรงนั้นทันที เมื่อรู้สึกเขินกับทุกสายตาที่มองมาอยู่ตอนนี้
ทุกเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ฉันมักจะเก็บมาคิดไปเอง ว่าท้องฟ้ากำลังเป็นใจให้เราสองคนได้ใกล้กัน หรือมีความทรงจำร่วมกัน ซึ่งแท้จริงแล้วมันก็แค่เรื่องไร้สาระหลายๆ เรื่องที่ฉันเก็บมาจดจำเองโดยที่อีกฝ่ายเขาไม่รับรู้ด้วย ฉันเองที่เป็นฝ่ายชอบเขาเอง และฉันเองที่พยายามจินตาการสร้างเรื่องทุกอย่างในความคิดของตัวเองว่าเราเกิดมาคู่กัน
"เพื่อนแกที่หน้าตาดี ก็มีภัทรนี่แหละ" ไม่เว้นแม้แต่เหตุการณ์นี้ เหตุการณ์ที่แม่ของฉันเองเอ่ยชมคนบางคนขึ้นมาแบบที่ฉันก็คาดไม่ถึง หลังจากที่เพิ่งคุยเรื่องอะไรบางอย่างต่างๆ เกี่ยวกับเรื่องเพื่อนที่โรงเรียนนี่แหละ แอบตกใจเหมือนกันที่อยู่ๆ แม่ก็พูดถึงเขาขึ้นมา พาให้ฉันมโนไปเองอีกครั้งว่าเขาอาจจะเป็นเนื้อคู่ของฉันจริงๆ
รักข้างเดียว - ตอนที่ 2 ความทรงจำ (2)
ถึงคราวที่ฉันต้องอยู่คนเดียวอีกครั้งในระหว่างรอแม่มารับกลับบ้าน เมื่อเพื่อนๆ ในกลุ่มกลับกันไปหมดแล้ว ฉันก็เดินไปเดินมารอบๆ โรงเรียน เพื่อหาเพื่อนเล่น หรือหาอะไรทำเพื่อแก้เบื่อ จนกระทั่งเดินมาเจอคนหนึ่งกลุ่มที่ยืนล้อมอยู่รอบแป้นบาสฯ กำลังผลัดกันชู้ตบาสฯ อยู่ พวกเขาเป็นรุ่นพี่ที่เรียนอยู่มัธยมฯ ซึ่งฉันไม่รู้จักใครเลยสักคน แต่ยังมีหนึ่งในนั้นที่สีกางเกงแตกต่างจากพวก บ่งบอกว่าอยู่ชั้นประถมฯ และเขาก็คือภัทร เพื่อนของฉันเอง
ฉันไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้ฉันเดินเข้าไปและสะกิดแขนของเขาเบาๆ ก่อนจะเอ่ยปากขอเล่นด้วย ทั้งๆ ที่ในกลุ่มนั้น ฉันไม่รู้จักใครเลย มีเพียงภัทรคนเดียวเท่านั้นที่ฉันรู้จัก
“ไม่เอา” และนี่ก็คือคำตอบจากเขา ที่เขาตอบรับด้วยเสียงกระซิบกลางวงนั้น
“ขอเล่นด้วยไม่ได้เหรอ น้าๆๆ” ฉันยังวิงวอนต่อไป โดยที่มานั่งนึกถึงในเวลานี้ก็ยังไม่เข้าใจในการกระทำแบบนั้นของตัวเองเหมือนกัน จนในที่สุดภัทรก็ยอมใจอ่อนและส่งลูกบาสฯ ในมือมาให้ ฉันจึงคว้ามาและชู้ตไปยังแป้นข้างหน้าทันที ในระยะที่อยู่ห่างจากแป้นไม่น้อยเลยและลงอย่างง่ายดายเหมือนเคย
“เด็กเหรอภัทร ใช้ได้ๆ” เสียงรุ่นพี่หนึ่งในวงนั้นกล่าวชมออกมากลั้วด้วยเสียงหัวเราะ ขณะที่ฉันกำลังรู้สึกบางอย่างเบาๆ ฉันยังจำความรู้สึกตอนนั้นได้อยู่เลย มันเขินๆ ยังไงบอกไม่ถูก อีกใจนึงก็ยังแอบชอบที่มันเป็นแบบนั้น
“ไม่ช่ายยยย เพื่อนกันเฉยๆ” ภัทรปฏิเสธลากเสียงยาวเพื่อตอบรุ่นพี่ไป และฉันก็รีบชิ่งออกมาจากตรงนั้นทันที เมื่อรู้สึกเขินกับทุกสายตาที่มองมาอยู่ตอนนี้
ทุกเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ฉันมักจะเก็บมาคิดไปเอง ว่าท้องฟ้ากำลังเป็นใจให้เราสองคนได้ใกล้กัน หรือมีความทรงจำร่วมกัน ซึ่งแท้จริงแล้วมันก็แค่เรื่องไร้สาระหลายๆ เรื่องที่ฉันเก็บมาจดจำเองโดยที่อีกฝ่ายเขาไม่รับรู้ด้วย ฉันเองที่เป็นฝ่ายชอบเขาเอง และฉันเองที่พยายามจินตาการสร้างเรื่องทุกอย่างในความคิดของตัวเองว่าเราเกิดมาคู่กัน
"เพื่อนแกที่หน้าตาดี ก็มีภัทรนี่แหละ" ไม่เว้นแม้แต่เหตุการณ์นี้ เหตุการณ์ที่แม่ของฉันเองเอ่ยชมคนบางคนขึ้นมาแบบที่ฉันก็คาดไม่ถึง หลังจากที่เพิ่งคุยเรื่องอะไรบางอย่างต่างๆ เกี่ยวกับเรื่องเพื่อนที่โรงเรียนนี่แหละ แอบตกใจเหมือนกันที่อยู่ๆ แม่ก็พูดถึงเขาขึ้นมา พาให้ฉันมโนไปเองอีกครั้งว่าเขาอาจจะเป็นเนื้อคู่ของฉันจริงๆ