สวัสดีค่ะ เราเป็นเด็กผู้หญิงอายุ 18 นะคะ
ปกติไม่ได้เข้ามาแถวนี้เลยอยู่แต่แถวห้องฟุตบอลค่ะ

จริงๆตั้งกระทู้นี้เพราะเกิดจากความเหงา+เครียด+นอนไม่หลับล้วนๆ
เราไม่เคยสัมผัสอารมณ์ ความรู้สึกนี้เลยตั้งแต่เกิด
จนมาสองเดือนที่ผ่านมา เสียคนในครอบครัวไป นั่นคือน้องชายที่เรารักมากๆ
เรามีกันสองพี่น้อง มีไรก็ปรึกษากัน จาก 4 คนพ่อแม่ลูก ตอนนี้เหลือ 2 คนแม่ลูก

ตอนนี้หาทุกอย่าง หาเพื่อน หาแฟน หาคนคุยด้วย
คือบางทีเราก็คิดว่า อ่าว นี่กลายเป็นคนขาดความอบอุ่นแล้วหรอ เมื่อก่อนไม่เห็นต้องมีนิ แล้วต่อไปจะเป็นไงเนี่ย
กลัวมากค่ะ กลัวตัวเองจะเป็นไปอีกแบบนึง แต่ก็ดีใจที่มันยังไม่มีผลกระทบอะไรต่อการเรียน

เราเกิดมากับคำว่า สมบูรณ์แบบ ชีวิตดี เริศ พ่อรับราชการ แม่ไปป้อนข้าวเที่ยงที่ รร ทุกวัน
แต่มาแม่เราต้องทำงาน วันวันแทบไม่ได้คุย แต่เราก็เข้าใจท่านที่ต้องรับผิดชอบอะไรเยอะ เราเลยไม่ค่อยคุย หรือบางทีก็ไม่กล้าปรึกษา

จนวันนี้ค่ะ เดินไปเซเว่นคนเดียว แล้วมีความรู้สึกว่า
น่าจะมีคนเดินเป็นเพื่อนด้วย
ทำไมทางเข้าบ้านมันไกลจัง
ไม่มีใครอยากรู้หรอว่าเราทำอะไรอยู่
มีใครเป็นห่วงเราไหมที่เดินคนเดียว
มีใครรอเราอยู่บ้านรึเปล่า

จริงๆเราว่าเราก็เป็นคนคิดมากแหละ ตอนแรกคิดว่าเออ คิดว่าชีวิตตัวเองลำบากมากหรอ คนอื่นแย่กว่านี้เยอะไป
แต่พอมาถึงบ้าน.
มันชาทั้งตัวค่ะ บ้านเงียบมาก มากที่สุด มากจนเราได้ยินเสียงหัวใจตัวเอง เมื่อกี้เราเปิดประตูเข้าบ้านแล้วนั่งร้องไห้โฮเลย ไฟก็ไม่เปิด
คือมันแย่ แย่มาก เป็นความรู้สึกที่เกลียดที่สุด

ที่ผ่านมาเราไม่เคยต้องการใคร เราแค่คิดว่ามีครอบครัวพอ เพื่อนก็มีแต่ก็ไม่ได้ให้ความสำคัญมากมาย
ตั้งแต่น้องเสียก็ทำตัวร่าเริง เหมือนหลอกตัวเองไปวันๆ คือถ้าไม่คิดก็ไม่มีความรู้สึกว่าน้องจากไป
เราหัวเราะทุกวัน
เราทำตัวปกติ

จริงๆแล้วเราไม่มีใครสินะ นอกจากแม่ แต่แม่ก็มีภาระต้องทำสินะ
แล้วรองลงมาหละ คนต่อมาที่นึกถึงหละ
ในชีวิตเรามีใคร
เกลียดคำถามนี้ในใจมาก เพราะมันไม่มีคำตอบให้ตัวเอง

เราพอแค่นี้แล้วหล่ะ ไม่เคยคิดว่าชีวิตจะได้มาตั้งกระทู้แนววนี้
ขอบคุณทุกคนมากๆค่ะที่มาอ่านกระทู้ของเรา