สวัสดีค่ะ วันนี้เราอยากจะมาระบายเรื่องของสิว

ก่อนอื่นเลย ขอบอกเลยว่าปกติเราเป็นคนที่หน้าค่อนข้างมันมีสิวเป็นๆหายๆอยู่แล้วธรรมดา คือไม่ใช่คนหน้าใสค่ะ

ในช่วงที่สิวหายก็ยังมีรอยแดงจากสิวให้เห็นอยู่ และช่วงที่จะมีรอบเดือนสิวก็จะพากันขึ้น แต่พอสักพักสิวก็จะหายไปเอง เรียกได้ว่าเป็นคนที่มีสิวเป็นๆหายๆอยู่แล้วค่ะ

จนมาช่วงนี้ที่ไม่รู้เป็นอะไรหรือแพ้อะไรขึ้นมา สิวถึงเห่อขึ้นที่หน้ากันเยอะ จากที่ผ่านมาสิวไม่ค่อยมี ทำให้คนสงสัยว่าไปทำอะไรมาสิวถึงขึ้นที่หน้า

พี่ที่ทำงานก็คอยเอาแต่ทักเรื่องสิว ทักอยู่นั้นจนเรารู้สึกแย่ค่ะ บางคนก็เดินมาทักถึงโต๊ะ บอกตรงๆว่ารู้สึกแย่มาก ทักจนเราอายค่ะ เราไม่อยากจะรับรู้เรื่องนี้เลยด้วยซ้ำ

ตอนนี้เราเสียความมั่นใจมาก และเริ่มมีความคิดว่าหน้าตัวเองหน้าเกลียด เวลาเข้าห้องน้ำแล้วส่องกระจก พอเห็นหน้าของตัวเองเรายังไม่อยากจะมองเลยค่ะ

เวลาเดินสวนกลับใคร เราคอยเอาผมปิดหน้าบ้างแหละ เดินก้มหน้าบ้างแหละ บอกตรงๆเราไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน ตอนเรียนไม่เคยมีเพื่อนคนไหนทักเรื่องสิวได้รู้สึกแย่ขนาดนี้

แต่พอปีนี้เราได้มาทำงาน ก็มีแต่พี่ที่ทำงานมาทักจนเรารู้สึกแย่มาก พี่ที่ทำงานหลายคนก็คอยเอาแต่เดินมาทัก มาแนะนำให้ใช้นู้นใช้นี่
เราก็ได้แต่ยิ้มแห้งๆแล้วบอกว่าค่ะ ทั้งที่ในใจเรามันรู้สึกแย่มาก เราไม่เคยคิดว่าเรื่องสิวของเรามันจะเป็นปัญหากับเราขนาดนี้

คือไม่ใช่เราไม่รักษาค่ะ เรารักษาอยู่ แต่มันต้องใช้เวลาไม่ใช่ทายาแล้วสิวจะหายพรุ่งนี้เลย

แต่คนที่ทำงานทักเรามาเยอะจนเรารู้สึกทนไม่ไหว อยากให้สิวหายเร็วๆ เราเลยกินยารักษาสิวไปเลย มีแต่คนบอกว่ากินเยอะไม่ดี แต่เราไม่รู้จะทำยังไงให้มันหายเร็วๆแล้วค่ะ คนมาทักเยอะ ทักต่อหน้าเพื่อนเราบ้างล่ะ ทั้งที่เราไม่อยากจะพูดเรื่องนี้เลย

บางทีคนที่ทักมาเรายังเก็บเอาไปคิดจนไปนั่งร้องไห้ในที่ทำงานเลยค่ะ เราไม่เคยรู้สึกแย่มากอะไรขนาดนี้ ไม่รู้ว่าเราเป็นคนเซนซิทีฟเกินไปหรือเปล่า แต่บอกตรงๆช่วงนี้เรารู้สึกแย่จนอยากจะร้องไห้ทุกครั้งที่คิดถึงเรื่องสิวเลยค่ะ



ขอเถอะนะคะ คนที่มีสิว เขาก็ไม่อยากจะมีสิวเหมือนกันหรอกค่ะ อย่าทักอะไรที่ทำให้คนอื่นเขาต้องรู้สึกแย่เลยนะคะ