เคยเป็นสิวแต่ตอนนี้หายเกลี้ยงแล้วค่ะ ผ่านมาได้แบบยากลำบากคนทักเรื่องสิวบ่อยมากตามประสาคนไม่มีอะไรจะทัก จมกับการเป็นสิวมาหลายปี แต่พอหันมารักษาสิวดันใช้เวลาแค่ประมาณ 6 เดือนเท่านั้นเอง เราเลยอยากเอาเรื่องสิวๆมาเล่าสู่กันฟัง เผื่อจะดีต่อคนอื่นที่กำลังเป็นสิวนะคะ เป็นกำลังใจให้ และเป็นกำลังในการรักษาให้ด้วย โดยการบอกวิธีการการรักษาที่เราใช้กับหน้าตัวเอง เป็นการแบ่งบันกันไปนะคะ
คือเราเข้าใจว่าคนเป็นสิวเนี่ยจริงๆเค้าเครียดมากนะคะ เราเข้าใจดี เพราะตอนที่เราเป็นสิวเราเองก็เครียดมาก เครียดจนไม่อยากออกไปไหนให้คนเค้าทักว่าหน้าไปทำอะไรมา ล้างหน้าไม่สะอาดหรอ ทาครีมอันนี้สิ ทำไมไม่รักษาล่ะ ต้องรักษาความสะอาดนะ ใจเราคือแบบไม่อยากออกไปเจอคนพวกนี้อ่ะ มันทำให้เราเสียความมั่นใจมากๆ เค้าคิดกันจริงๆหรอว่าคนเป็นสิวคือคนสกปรก เค้าคิดว่าเราไม่รักษาหรือยังไง ทักกันจนเราจิตตกอ่ะค่ะ เข้าใจว่าห่วง แต่ก็อยากให้เข้าใจว่าคนเป็นสิวเค้าก็อาย เค้าก็อยากหาย และเค้าก็พยายามรักษาอยู่

สิวของเรานี่มาแบบไม่บอกไม่กล่าวนะ อยู่ๆสิวก็ผุดบุกมารัวๆเลยค่ะ คิดว่าน่าจะเกิดจากที่ผิวเราแพ้ง่ายมากๆ แพ้แม้กระทั่งควันบุหรี่ แต่ก็อยากสวยอยากลองครีมที่จะทำให้หน้าใส ลองมั่ว ลองเต็มไปหมดเลย เพราะคิดว่าแพ้ก็ผื่นขึ้นนิดๆหน่อยๆ แต่อยู่ๆสิวก็บุกแบบเม็ดเป้งๆอ่ะค่ะ อักเสบรุนแรง คิดว่าคงแพ้ครีมซักตัวนึงในบรรดาที่ทาด้วยอ่ะแหละ แต่ก็ไม่รู้ว่าตัวไหนเพราะทาเยอะจัด สั่งครีมในเน็ตไม่หยุดเลยตอนนั้น ใครจะไปคิดว่าจะแพ้หน้าแหก บอกเลยจุดสังเกตจุดนึงของครีมพวกนี้ก็คือ ตอนใช้แรกๆหน้าจะใสมาก กริ๊งเลย แต่อยู่ๆจากหน้าที่ใสสิวก็มาเต็มเลย แล้วทีนี้คนก็ทักแบบรัวๆว่าไปทำไรมา เป็นใครใครก็อายใช่มั้ยล่ะ พยายามล้างหน้าเท่าไหร่ก็ไม่หายตอนนั้น แต่ก็ยังฝืนใช้ครีมต่อเพราะเค้าบอกว่ามันจะดันสิวออกมา แล้วก็ดันออกมาจริงๆค่ะ ดันสิวออกมาไม่พักเลย……

แล้วทีนี้ดันมีประเด็นตรงที่ว่าเจอเพื่อนที่หน้าใสกว่า เค้าก็มาพูดว่า ถ้าเป็นเค้านะเค้าทนไม่ได้หรอก ไปตายดีกว่า คือเราก็ช็อคหนักสิ ช่วงแรกก็พยายามให้กำลังใจตัวเองแล้วนะคิดว่าไม่นานคงหาย พอนานๆไปมันก็เริ่มปะทุหนักขึ้น ในเวลาอันรวดเร็วอ่ะ จนเพื่อนคนเดิมอ่ะแหละ เค้ามาบอกอีก ว่าเป็นขนาดนี้ไปตายเถอะ คงรักษาไม่หายหรอก จำได้เลยว่าตอนนั้นไม่โกรธนะ แต่เสียใจมากๆๆๆๆๆ จากที่คิดว่าไม่ได้เป็นหนักขนาดนั้น มันก็รู้สึกว่าตัวเองเป็นหนักอ่ะ
คือบางคนก็บอกเราเป็นไม่เยอะนะ แต่เหมือนคำพูดที่เป็นแง่ลบมันกระทบกับความคิดเรามากกว่าอ่ะ พาลให้กลายเป็นคนที่ไม่กล้าสู้หน้าใครไปเลย ขนาดได้รางวัลเป็นผู้โชคดีการไปเที่ยวตปท. เรายังไม่กล้าไปเลย เพราะเค้าบอกว่าต้องถ่ายรูปขณะร่วมกิจกรรมไปทำการโปรโมท แต่เราก็สละสิทธิ์ไปเพียงเพราะอาย เพราะกลัวคนจะทักว่าหน้าเป็นสิว คิดดูว่ากะอีแค่เป็นสิว ทำให้เราจิตตกได้ขนาดนั้น

ใครไม่เป็นไม่เข้าใจแน่ๆ คนที่เคยเจอกันเมื่อตอนที่ยังไม่เป็นสิว อันนี้หนักเลยจะทักกันตั้งแต่ไกลๆเลย ว่าแบบ เฮ้ยยยย ไปทำไรมาอ่ะ ทักดังมาก คนหันมองกันหมดไรงี้เวลาที่อยู่กลางแจ้ง เราคุยด้วยเรื่องทั่วไปก็วนกลับมาคุยเรื่องสิวของเรา แบบอยากบีบให้ อยากพาไปรักษาบ้างไรงี้ น่าบีบจังเลยอ่ะ คือขอร้องเถอะค่ะ ใครมาอ่านขอร้องอย่าทักเลย มันเซนซิทีฟจริงๆ