"ลู... หนูเป็นเด็กดีหรือเปล่าจ๊ะ
ไหนใครเป็นคนเก่ง ยกมือซิ"
เสียงน่ารักของ อิสซาเบล ดังออกมาจากเครื่องเล่น DVD
สองพ่อลูก ทอม กับ ลูซี่ นั่งเล่นอยู่บนโซฟา
ทอม กอดลูกสาวตัวน้อยของเขา ไว้ในอ้อมอก
น้ำตาเขาไหลพราก เพราะอิสซาเบล ทิ้งไว้เพียงความทรงจำที่งดงามระหว่างเขากับเธอ
อุบัติเหตุระหว่างการไปพักผ่อนวันหยุด
พรากเธอไปจากครอบครัวชั่วนิรันดร์
"เราจะคิดถึงคุณนะ อิสซาเบล..."
ทอมพูดพร้อมกับส่งจูบให้กับจอทีวี
มันกำลังฉายภาพของอิสซาเบล อุ้มลูซี่ ในวัยเพียง 4 ขวบ
เธอบรรจงจูบไปที่แก้มของ ลูซี่ เบาๆ...
ลูซี่... นอนหลับไปแล้ว ด้วยความไร้เดียงสาและการเล่นซนมาตลอดทั้งวัน
เด็กน้อยผมสีน้ำตาลอ่อน ดวงตากลมโต
ในวัย 7 ขวบ เธอควรได้รับความอบอุ่นจากแม่ด้วย
แต่นั่นสายเกินไป...
ทอม โทษตัวเอง ที่เป็นต้นเหตุนำไปสู่ความสูญเสียครั้งนี้
"ลู พ่อขอโทษนะลูก"
ทอม ลูบหัวของลูกสาวอย่างเอ็นดู
น้ำตารื้นขึ้นมาในดวงตาทั้งสองข้าง
เขาปิดทีวี เพื่อจะอุ้มลูซี่ไปที่ห้องนอน
แต่เตียงนอนของลูซี่เก่าเกินไป ขาเตียงพังไปเมื่อสองสัปดาห์ก่อน
เธอเคยนอน กับ อิสซาเบล แม่ของเธอมาตลอด
นั่นเพราะทอม มีงานต้องออกนอกเมืองอยู่บ่อยครั้ง
แต่เมื่ออิสซาเบลจากไป ทอม ลาออกจากงาน
เขามาเป็นช่างตัดไม้ และเปิดที่ทำงานในโรงรถที่บ้าน
วันพรุ่งนี้ เขาว่าจะไปดูเตียงนอนมือสองให้กับลูซี่
"พรุ่งนี้พ่อจะหาเตียงนุ่มๆสบายๆ มาให้นะลูก..."
ทอมวางลูซี่ลงบนฟูกที่เพื่อนบ้านใจดีนำมามอบให้
ภาระหนี้สินทำให้เขาขัดสนกว่าที่เป็น...

ก๊อก ก๊อก ก๊อก...
เสียงประตูบ้านถูกเคาะ ทำให้ทอมสะดุ้งตื่น
เขาพบว่าเผลอหลับไปพร้อมกับลูซี่
"นั่นใครครับ" ทอมตะโกนถาม
"ผมดีแลนไงทอม" เสียงชายในวัยเกษียณ ดังขึ้นหน้าประตู
"อ้อครับ คุณดีแลน รอซักครูครับ"
ทอม รีบเดินลงไปเปิดประตูต้อนรับ
"เชิญเข้ามาข้างในก่อนซิครับ คุณดีแลน มีธุระอะไรให้ผมช่วยหรือเปล่าครับ?"
ทอมเชื้อเชิญแขก พร้อมกับเดินไปหยิบน้ำชามาต้อนรับ
"ขอบใจนะทอม.."
ดีแลน กล่าวขณะนั่งลงตรงโต๊ะรับแขก
"ผมรู้มาจาก มากาเรต ว่าคุณกำลังหาเตียงให้ลูซี่อยู่"
"ใช่ครับ ผมว่าพรุ่งนี้จะเข้าไปดูเตียงมือสองให้แกซักหน่อย"
ทอมพยักหน้ารับ พร้อมกับสีหน้าที่กังวลใจ
"ผมรู้ทอม อะไรๆแย่ลง หลังจาก อิสซาเบล จากไป..."
ดีแลน กล่าวอย่างเข้าใจความรู้สึกของทอม
"พอดีลูกสาวของผมเธอย้ายบ้านใหม่ และเธอมีเตียงมากพอสำหรับทุกคนแล้ว
บังเอิญว่ามีเตียงเหลืออยู่ เป็นเตียงไม้น่ะ
แต่มันเป็นของเก่า คุณรังเกียจไหมละ?"
ทอม เงยหน้าขึ้นอย่างมีความหวัง
"โอ้! จริงหรือครับ ไม่เลยครับ มันวิเศษมาก คุณดีแลน"
"งั้นหรือ เยี่ยมเลย เอาละ ผมจะโทรสั่งให้เธอจัดส่งมาให้คุณภายในสองสามวันนะ"
ทอม พยักหน้ารับอย่างยินดี
เขากล่าวขอบคุณเพื่อบ้านอีกเป็นการใหญ่ ก่อนที่คุณดีแลนจะกลับไป
สามวันต่อมา...
รถบรรทุกของ Fedex มาจอดรออยู่ที่หน้าบ้านของทอม
"Fedex สวัสดีครับ คุณคือ คุณทอม ใช่ไหมครับ"
"ใช่ครับ"
"กรุณาเซ็นชื่อรับของด้วยครับ
เตียงไม้ ขนาด 7 ฟุต ถูกต้องนะครับ" พนักงานถามพร้อมกับยื่นกระดาษให้
"ใช่ครับ ชอบคุณมากครับ
กรุณาขนไปไว้ บนชั้นสองให้ด้วยนะครับ"
พนักงานพยักหน้ารับ และทำตามคำขอของ ทอม
ทุกอย่างผ่านไปด้วยดี
เตียงนอนถูกวางไว้ในห้องนอนของลูซี่
เธอดูชอบมันมาก เธอสำรวจและเดินรอบมันอยู่พักใหญ่
"พ่อซื้อให้หนูเหรอคะ" เด็กน้อยถามอย่างตื่นเต้น
"ใช่แล้วจ๊ะ ถือเป็นของขวัญคริสต์มาสนะลูก"
ลูซี่ยิ้มกว้างด้วยความดีใจ เธอกระโดดเล่นอยู่บนเตียงพักใหญ่
ตุ๊กตาตัวโปรด และของเล่นมากมายถูกนำไปกองไว้
เตียงใหม่ของลูซี่ ใหญ่พอตัวเลยทีเดียว
เสาสี่ด้าน พร้อมกับมุ้งกันแมลง
มันยังคงอยู่ในสภาพที่ใช้การได้
ทอม มองดูลูกสาวตัวน้อยอย่างสุขใจ
โดยที่เขาไม่รู้ตัวเลยว่า
ได้เซ็นยินยอมรับอะไรเข้ามาในบ้านตัวเอง...
ตกดึกคืนนั้น...
ทอมยังคงจัดการกับงานไม้
อยู่ในโรงรถ เขาต้องทำงานแข่งกับเวลา
เพราะเจ้าหนี้ให้โอกาสผัดผ่อน ไม่นานนัก
เขามองขึ้นไปยังห้องนอนของลูซี่
เงาบางอย่าง วูบวาบอยู่บนนั้น
ตอนแรกเขาคิดว่าลูซี่คงกำลังเล่นอะไรอยู่
แต่เงานั่นใหญ่เกินกว่าจะเป็นของเด็กตัวเล็กๆ
ทอมวางมือจากงานที่ค้างอยู่
เขาเดินมาเพื่อมองให้ถนัดอีกครั้ง
ผ้าม่านตรงหน้าต่างไหวตามแรงลม
อากาศเย็นๆ ปะทะแก้มของ ทอม..
เขารู้สึกถึงความเย็นบางอย่างที่กัดกินเข้าไปในใจ...
วินาทีนั้น... เขาก็ต้องตาเบิกโพลงเมื่อจอประสาทตาปะทะเข้ากับบางสิ่ง...