ผมมีบ้านครอบครัวอยู่ทางภาคอิสานผมก็เกิดโตอยู่นั่นสมัยประถมผมลงมาเรียนซัมเมอร์กทมแถวพญาไทพอขึ้นมัธยมก็สอบมาเรียนทีนี่ได้ ก็อยู่ยาวจนมหาลัยแทบไม่ได้กลับ ตลอดหลายปีที่มาอยู่นี่ที่บ้านคะยั้นคะยออยากให้กลับไปอยู่บ้าน เรียนจบก็อยากให้ไปดูแลที่บ้านมีไร่ขนาดกลางๆ กับกิจการเล็กๆเลยอยากให้ผมกลับไปทำงานใกล้ๆบ้าน หลายๆคนชอบบอกว่าไม่ชอบชีวิตต่างจังหวัดไม่ชอบกรุงเทพ ไม่ต้องทนลำบากนะกลับบ้านเราก็ได้ แต่ผมที่เกิดอยู่ต่างจังหวัดไม่มีความรู้สึกแบบนั้นเลย -_- ผมรู้สึกว่าว่าเวลากลับบ้านมันแบบ รู้สึกอึดอัดไม่ได้ดูถูกบ้านเกิดนะ แต่ผมไม่ได้อยู่ในอำเถอเมืองดึกๆจะเดินทางไปไหนก็ไม่สะดวก ร้านค้าตลาดก็ปิดหมด จะจ่ายบิลซื้อของก็มีแค่เซเว่นซึ่งอยู่ไกลต้องนั่งมอเตอร์ไซไป จะหาซื้ออะไรก็ลำบาก ไม่มีอะไรให้ทำหรืออยากทำ ทีวีก็มีแต่จานดำใหญ่ๆแทบไม่มีช่องดู อินเตอร์เน็ต 3gก็ไม่ค่อยดีจะอัพโหลดไฟล์ส่งงานหรือทำอะไรลำบาก เวลาติดต่อทำธุระอะไรก็ต้องเข้าเมืองบางอย่างก็ต้องไปทำเมืองใหญ่อย่างขอนแก่น แล้วก็ยังเรื่องภาษาคือที่บ้านผมพูดภูไทกับอิสานซึ่งผมพูดไม่ได้แต่ฟังได้ มันเลยทำให้รู้สึกห่างเหินแปลกๆ คือสมัยโรงเรียนประถมอยู่ในเมืองไม่ค่อยมีเด็กพูดภาษาถิ่นพอมาเรียนกทม.จริงม.ปลายมหหาลัยก็มีเด็กจากหลายๆภาคแต่เด็กอิสานที่มาเรียนที่นี่ไม่พูดภาษาอิสานกันผมเลยไม่ได้ใช้คุยกับใคร เวลาอยู่ในกลุ่มสนทนาที่บ้าน ทุกๆคนคุยภาษากันผมนั่งอยู่ก็รู้สึกอึดอัดๆเรื่องพูดคุยมันคนชะอย่างรู้สึกว่าจูนไม่ติด ก็หลายๆอย่างทำให้นอกจากมาหาพ่อแม่แล้วผมไม่รู้สึกอยากกลับเลย เพื่อนผู้คนรู้จักหลายๆอย่างชีวิตของผมอยู่นี่ ถ้าไม่เรียนต่อก็อยากทำงานใช้ชีวิตปักหลักอยู่ในเมือง หลายๆคนไม่ชอบชีวิตแออัดในกทม.อยากอยู่ต่างจังหวัดที่ไม่ค่อยมีคนชีวิตง่ายๆไม่รีบร้อนแต่ผมดันติดชีวิตในเมืองชอบที่มีคนเยอะๆทำนู่นนี่ได้รวดเร็วสะดวกไม่อยากกลับบ้านผมแปลกรึเปล่า คนต่างจังหวัดที่มาอยู่ในเมืองนานๆแชร์ประสบการณ์หน่อยครับ