เราตั้งกระทู้ที่แล้วแต่ไม่มีใครตอบ เราแค่อยากหาทางออกให้ได้ เลยมาตั้งกระทู้อีกรอบ
เราไม่รู้ว่ามีใครเป็นแบบเรามั้ยนะคะ เราไม่ค่อยมีความสุขเวลาที่อยู่บ้าน
ตอนนี้อยู่หอ และรู้สึกไม่อยากกลับไปซะทีแต่ก็ต้องกลับไปช่วยงานวันเสาร์อาทิตย์
เราไม่รู้สิ พ่อเราก็บ่นทุกอย่างในชีวิต นั่นก็ไม่ดีนี่ก็ไม่ดี
ต่อให้ทำดีก็ไม่ดีสำหรับเค้า เหมือนเราผิดตลอดเวลา
ส่วนแม่ ตั้งแต่เด็กก็ห้ามเราทุกอย่าง เราไม่ค่อยได้ทำอะไรที่เราอยากทำ
เราได้ทำแต่สิ่งที่เค้าคิดว่าดี เราเรียนพิเศษตอนเย็นทุกวันตั้งแต่อนุบาล1
คนที่สอนเราท่องก.ไก่ถึงฮ.นกฮูกได้คือครู เพื่อนเล่นกัน เราก็นั่งทำการบ้านไป
เรียนเสดก็มีพี่เลี้ยงมารับ พ่อแม่มารับไม่ถึง20ครั้งอ่ะ อนุบาลถึงม.ปลาย
ชีวิตเรามีแต่บ้านและโรงเรียน เค้าไม่พาเราไปเที่ยวห้างเลย เรางงมาก
พอเราขอไปกับเพื่อน เค้าก็เอาแต่บอกว่าอย่ามาสร้างภาระให้เค้าไปรับไปส่ง
ทำไมไม่ช่วยงานพ่อแม่ คือเราก็ช่วยทุกสัปดาห์นะ เสาร์อาทิตย์
บางทีเราก็ทำเยอะกว่าเด็กทั่วไปด้วยซ้ำ ทำไมเรายังไม่ดีอีก
เราเหมือนลูกที่เกิดมาเพื่อนรับใช้ ทำตามที่ชั้นสั่งเท่านั้น
เราได้ไปเที่ยวครั้งแรกตอนม.1 ด้วยการกราบเท้าขอร้องเค้า
หลายคนอาจจะคิดว่าแบบ แค่ไปเที่ยวทำไมต้องกราบเท้า
ตอนนั้นเค้ายังไงก็ไม่ให้เราไป เราก็อธิบายว่าเราไม่เคยไปไหนกับเพื่อนเลย
แค่ไปดูหนังเอง เรายอมกราบ ให้เราไปบ้างเถอะ
จนม.ปลายเรามีแฟน เราก็บอกเค้าตรงๆนะว่านี่แฟน
แม่ก้ออกตัวแรง บอกแม่ไม่อยากให้คบ55555
ยังไม่รู้จักเค้าเลย ก็กันเค้าออกไปละ
บอกเรายังไม่พอ ไปบอกครูประจำชั้นเราอีก
เค้าเป็นงี้ไม่ใช่แค่กับแฟน เพื่อนเราเค้าก็เป็น
ตอนม.ต้นที่เราเริ่มสนิทกับเพื่อนเราที่เป็นตุ้ด
ก็บอกว่าไม่อยากให้คบเพื่อนคนนี้ ดูไม่ดี เป็นตุ้ดจริงรึเปล่า
พอเราอ้วนขึ้น ก็หาว่าเราท้องกับเพื่อนตุ้ด คิดได้ไง
ช่วงนี้แหละ เราต่อต้านเค้ารุนแรงแล้ว
เราว่าเค้าไม่มีเหตุผลและเอาอารมตัวเองเป็นที่ตั้ง
เราเริ่มหันหน้าหนี เพราะรู้ พูดไปก็ไม่มีประโยชน์อะไร เค้าไม่ฟัง
เกลียดการนั่งบนโต๊ะกินข้าวแล้วฟังเค้าบ่น ตักข้าวไปกินในห้องคนเดียวเลย55555
บางทีเรามองโลกนี้ไม่ค่อยดี เพราะพ่อแม่เราเอาแต่คิดไม่ดี มองแต่ปัญหา
แม่เราชอบกรอกหูเราว่า โลกนี้มีแต่การหลอกลวง
เราเลยรู้สึกอยากไปให้ไกลจากบ้าน หาที่เรียนต่อไกลๆ สุดท้ายก้ไม่ได้ไป
เค้าก็ยังรั้งเราไว้ใกล้ๆเค้าอยู่ดี
เราก็รู้ว่าเค้ารักนะ แต่เรารู้สึกว่าเราเกิดมาแล้วมันไม่ใช่ชีวิตของเรา
พอเราขึ้นมหาลัยมาอยู่หอ ชีวิตแฮปปี้ขึ้นเยอะเลย
อยากทำไรก็ทำ ไปไหนก็ไป แต่เสาร์อาทิตย์ต้องกลับมาช่วยบ้านอยู่ดี
ตอนนี้ใกล้จบ รู้สึกไม่อยากกลับบ้าน
ทำไงดี? ชอบงานที่บ้านนะ แต่ไม่ชอบบรรยากาศ
ช่วยด้วย ไม่อยากกลับบ้าน
เราไม่รู้ว่ามีใครเป็นแบบเรามั้ยนะคะ เราไม่ค่อยมีความสุขเวลาที่อยู่บ้าน
ตอนนี้อยู่หอ และรู้สึกไม่อยากกลับไปซะทีแต่ก็ต้องกลับไปช่วยงานวันเสาร์อาทิตย์
เราไม่รู้สิ พ่อเราก็บ่นทุกอย่างในชีวิต นั่นก็ไม่ดีนี่ก็ไม่ดี
ต่อให้ทำดีก็ไม่ดีสำหรับเค้า เหมือนเราผิดตลอดเวลา
ส่วนแม่ ตั้งแต่เด็กก็ห้ามเราทุกอย่าง เราไม่ค่อยได้ทำอะไรที่เราอยากทำ
เราได้ทำแต่สิ่งที่เค้าคิดว่าดี เราเรียนพิเศษตอนเย็นทุกวันตั้งแต่อนุบาล1
คนที่สอนเราท่องก.ไก่ถึงฮ.นกฮูกได้คือครู เพื่อนเล่นกัน เราก็นั่งทำการบ้านไป
เรียนเสดก็มีพี่เลี้ยงมารับ พ่อแม่มารับไม่ถึง20ครั้งอ่ะ อนุบาลถึงม.ปลาย
ชีวิตเรามีแต่บ้านและโรงเรียน เค้าไม่พาเราไปเที่ยวห้างเลย เรางงมาก
พอเราขอไปกับเพื่อน เค้าก็เอาแต่บอกว่าอย่ามาสร้างภาระให้เค้าไปรับไปส่ง
ทำไมไม่ช่วยงานพ่อแม่ คือเราก็ช่วยทุกสัปดาห์นะ เสาร์อาทิตย์
บางทีเราก็ทำเยอะกว่าเด็กทั่วไปด้วยซ้ำ ทำไมเรายังไม่ดีอีก
เราเหมือนลูกที่เกิดมาเพื่อนรับใช้ ทำตามที่ชั้นสั่งเท่านั้น
เราได้ไปเที่ยวครั้งแรกตอนม.1 ด้วยการกราบเท้าขอร้องเค้า
หลายคนอาจจะคิดว่าแบบ แค่ไปเที่ยวทำไมต้องกราบเท้า
ตอนนั้นเค้ายังไงก็ไม่ให้เราไป เราก็อธิบายว่าเราไม่เคยไปไหนกับเพื่อนเลย
แค่ไปดูหนังเอง เรายอมกราบ ให้เราไปบ้างเถอะ
จนม.ปลายเรามีแฟน เราก็บอกเค้าตรงๆนะว่านี่แฟน
แม่ก้ออกตัวแรง บอกแม่ไม่อยากให้คบ55555
ยังไม่รู้จักเค้าเลย ก็กันเค้าออกไปละ
บอกเรายังไม่พอ ไปบอกครูประจำชั้นเราอีก
เค้าเป็นงี้ไม่ใช่แค่กับแฟน เพื่อนเราเค้าก็เป็น
ตอนม.ต้นที่เราเริ่มสนิทกับเพื่อนเราที่เป็นตุ้ด
ก็บอกว่าไม่อยากให้คบเพื่อนคนนี้ ดูไม่ดี เป็นตุ้ดจริงรึเปล่า
พอเราอ้วนขึ้น ก็หาว่าเราท้องกับเพื่อนตุ้ด คิดได้ไง
ช่วงนี้แหละ เราต่อต้านเค้ารุนแรงแล้ว
เราว่าเค้าไม่มีเหตุผลและเอาอารมตัวเองเป็นที่ตั้ง
เราเริ่มหันหน้าหนี เพราะรู้ พูดไปก็ไม่มีประโยชน์อะไร เค้าไม่ฟัง
เกลียดการนั่งบนโต๊ะกินข้าวแล้วฟังเค้าบ่น ตักข้าวไปกินในห้องคนเดียวเลย55555
บางทีเรามองโลกนี้ไม่ค่อยดี เพราะพ่อแม่เราเอาแต่คิดไม่ดี มองแต่ปัญหา
แม่เราชอบกรอกหูเราว่า โลกนี้มีแต่การหลอกลวง
เราเลยรู้สึกอยากไปให้ไกลจากบ้าน หาที่เรียนต่อไกลๆ สุดท้ายก้ไม่ได้ไป
เค้าก็ยังรั้งเราไว้ใกล้ๆเค้าอยู่ดี
เราก็รู้ว่าเค้ารักนะ แต่เรารู้สึกว่าเราเกิดมาแล้วมันไม่ใช่ชีวิตของเรา
พอเราขึ้นมหาลัยมาอยู่หอ ชีวิตแฮปปี้ขึ้นเยอะเลย
อยากทำไรก็ทำ ไปไหนก็ไป แต่เสาร์อาทิตย์ต้องกลับมาช่วยบ้านอยู่ดี
ตอนนี้ใกล้จบ รู้สึกไม่อยากกลับบ้าน
ทำไงดี? ชอบงานที่บ้านนะ แต่ไม่ชอบบรรยากาศ