ปัจจุบันผมกำลังศึกษาอยู่ในระดับชั้นม.6 มีประสบการณ์เรียนห้องวิทย์-คณิตตอนม.ต้นและมาเรียนศิลป์-คำนวณตอนม.ปลาย

ความรู้สึกแรกตอนที่ผมย้ายมาเรียนศิลป์-คำนวณ ผมรู้สึกประหลาดใจกับสภาพแวดล้อมในห้องเรียนที่นักเรียนและคุณครูมีความกระตือรือร้นในการเรียนและการสอนน้อยเมื่อเทียบกับห้องวิทย์-คณิต ทัศนคติของนักเรียนที่แค่ไม่ติดศูนย์ติดร.ก็เพียงพอ จะเกรดอะไรก็ช่าง การสอนที่เหมือนสอนให้จบๆไป เนื้อหาไหนสอนไม่ทันก็แค่ตัดออก สิ่งเหล่านี้ทำให้ผมสงสัยว่าเป็นเพราะบบการศึกษาทำให้เราเป็นแบบนี้หรือเราเป็นแบบนี้โดยอ้างระบบการศึกษากันแน่

แน่นอนว่าผมเองก็ยอมรับว่าระบบการศึกษาไทยไม่ได้ดีขนาดนั้น ทั้งเรื่องหลักสูตร เงินเดือนที่ครูได้รับ การวัดผลจากคะแนนสอบ ฯลฯ ระบบการศึกษาไทยกำลังเลี้ยงดูให้เด็กๆซึ่งเป็นอนาคตของชาติเติบโตไปในทิศทางเดียวกัน จึงไม่แปลกใจเลยว่าทำไมนักเรียนจึงไม่สนใจการเรียนในห้องเรียน ทุกคนมีความสนใจที่แตกต่างกัน แต่ความสนใจเหล่านั้นไม่ได้มีอยู่ในหลักสูตรของโรงเรียน นักเรียนจึงต้องหาทักษะความรู้ภายนอกโรงเรียนกันเอาเอง ซึ่งไม่ใช่ทุกคนที่จะทำได้ เพราะบางคนไม่ได้มีเงินมากพอที่จะไปเรียนสิ่งที่ตัวเองชอบ แม้ว่าจะสามารถหาความรู้บนโลกอินเทอร์เน็ตได้ แต่ข้อมูลเหล่านั้นต่างกระจัดกระจายและไม่เป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน คนนึงสอนแบบนึงส่วนอีกคนก็สอนอีกแบบ ส่วนการสอนของคุณครูก็สามารถเข้าใจได้ว่าความเหนื่อยล้าจากการต้องสอนหลายๆห้อง งานเอกสารต่างๆที่ต้องจัดการ เงินเดือนอันน้อยนิด และสภาพแวดล้อมในห้องที่เด็กไม่ตั้งใจเรียน ส่งผลให้คุณครูเองก็หมดไฟในการสอนเช่นกัน

แล้วสิ่งที่เราทำได้ล่ะคืออะไร เราจะรอระบบการศึกษาที่ไม่รู้ว่าจะดีขึ้นเมื่อไหร่งั้นหรอ สิ่งที่กล่าวไม่ได้จะบอกว่าการเรียกร้องให้มีการปฏิรูปการศึกษาเป็นสิ่งที่ไม่ดี แต่กว่าวันนั้นจะเกิดขึ้นจริงประเทศเราคงล่มจมไปซะก่อน ถ้างั้นทางแก้ไขที่รวดเร็วกว่านั้นล่ะคืออะไร นั่นก็คือการที่เราทุกคนตั้งใจทำหน้าที่ของตนเองให้ดีที่สุด เป็นนักเรียนก็ตั้งใจเรียน การมีความรู้กว้างย่อมดีกว่าเสมอ เป็นคุณครูก็ตั้งใจสอน คำนึงถึงอนาคตของลูกศิษย์ตนเองให้มากๆ เป็นคนที่ไม่พอใจกับระบบการศึกษาก็ตั้งใจเรียกร้องการปฏิรูปการศึกษา ระบบการศึกษาไทยยังต้องปรับปรุงอีกมากเพื่อให้นักเรียนและครูสามารถเรียนและสอนได้อย่างมีความสุข