กาลครั้งหนึ่ง มีใครซักคนเดินเข้ามาในชีวิตของเรา มันก็ถือว่าเป็นสิ่งที่โชคดี แต่การเดินเข้าหากันครั้งนี้ มันผิดวิธีและไม่ได้ดีอย่างที่คิดไว้ บางทีเป็นเพราะ ตัวเราเองหรือเปล่าที่เป็นคนสร้างความทุกข์นี้ขึ้นมา แลกกับความทรงจำซักอย่างที่เราคิดว่าดีสำหรับเราและเค้าก็คิดเช่นกัน (ครั้งหนึ่งเค้าเคยคิด) วันเวลาผ่านไป ความสุขนี้มันช่างแสนหวานและเริ่มตอบคำถามในใจ ที่ตัวเราตั้งคำถามในใจมาเสมอว่า "เราต้องการคนดีหรือเราต้องการคนที่เข้าใจ" คำตอบนั้น มันชัดเจนและถูกใจตัวเรามากที่สุด แต่!! มันก็คงเป็นได้เเค่ความคิด เพราะตัวเรามีคนที่ดีอยู่ข้างๆเราเสมอ มีใครเคยเป็นไหมที่ต้องนั้งตัดสินใจ ว่า "ถูกใจ" กับ "ถูกต้อง" เราจะเลือกอะไร มันเป็นอะไรที่ตอบยาก และบางที่ตัวเราอาจจะได้คำตอบก็จริง แต่ไม่กล้าที่จะตอบ เพราะคอกว่าคงรับมือกับการเสียใจไม่ไหว จนวันเวลาผ่านไปเรื่อย เรื่อย เรื่อย... วันนึงเค้ารอคำตอบจากเราไม่ไหว หรือเปล่า? การหายไป มันคือคำตอบจากเค้าใช่ไหม? มันคือวิธีบอกลาที่เราบอกกันเสมอว่า เราจะไม่ลากันเเบบนี้ ละสุดท้ายมันก็ต้องลากันเเบบนี้ จริงๆหรอ? คำถามมากมายอยู่ใยหัวตัวเราเสมอนับจากวันที่ ความสุขนี้มันได้หยุดลงไป ความทุกข์ที่เคยคิดไว้ มันมาไวกว่าที่เราคิด เกินที่จะรับมือ การบอลาที่เคยตกลงกันไว้ กับกลายเป็นวิธีแรกเเละวิธีเดียวที่เค้าคิดได้ว่าควรจะทำแบบนี้ จากการหายไปของใครซักคน ทำให้ใครอีกคนเริ่มตามหา พยายาม วิงวอน ขอร้อง แต่ก็ไม่รู้ว่าเค้าจะรับรู้มันไหม เพราะตัวเราไม่เคยได้รับ คำตอบที่ตัวเราถามไปเลย ทุกๆอย่างกลายเป็นความเงียบ กลายเป็นความทุกข์ กลายเป็นความคิด ที่คิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออก คิดวนไปวนมา คิดทุกๆอย่าง สุดท้ายมันก็ได้เเค่คิดถึง
  ขอบคุณในการเข้ามา ขอโทษที่ทำให้เสียใจ #เพ้อ