ช่วงนี้เราเข้าใช้บริการห้องสมุดแถวบ้าน (ในไทย) บ่อย
ที่พบเจอมาในห้องสมุดทุกที่ ขนาดในเขตงดใช้เสียง (ป้ายตัวเท่าบ้าน)
แต่ .....

1. เคยเจอนักศึกษาเข้ามานั่งคุย บ่อยมาก บางคนก็คุยแค่ 30 นาทีค่ะ
แต่หลายกลุ่มคุยนานมาก เหมือนเข้ามานั่งตากแอร์ เม้ามอยกับเพื่อนในห้าง
ที่เด็ด มีอยู่กลุ่มนึง เปิดคลิปดูละคร ฟังเพลงกันเป็นกลุ่ม ไม่ได้คุยแป๊ปเดียวนะ รวมเวลากว่า 3-4 ชั่วโมง

2. หลายๆคน แม้แต่ผู้ใหญ่ เวลาคุยโทรศัพท์ นั่งคุยในห้องเลย บางคนก็ปิดเสียงเรียกเข้าค่ะ (แต่โทรศัพท์เข้าชั่วโมงละ 5 รอบ)
บางคนก็ไม่ใช่เด็กนะคะ อายุ 30-40 แล้ว มองหน้าแล้วจ้องกลับ แถมยังพูดเสียงดังขึ้นด้วยค่ะ เห้ออ


ถามว่าเราทำอะไรไหม บอกเค้าหรือเปล่า?
เราเคยเตือนตรงๆ บางทีก็มองหน้า .... ทุกคนรู้ตัวนะคะ
บางคนก็ย้าย บางคนก็ลดเสียงลง แต่หลายราย รู้ตัวแล้วไม่สนใจ ก็ยังส่งเสียงดังต่อ
บางครั้งเสียงนั้นก็มาจากจนท.ของห้องสมุดนั่นล่ะค่ะ เพราะฉะนั้นอย่าได้ถามเลยว่าได้บอกจนท.ไหม

เหตุที่เกิดนี่ไม่ใช่ห้องสมุดเดียวนะคะ
แล้วเราก็ไม่ใช่พวกเข้มงวดมากขนาดห้ามทำเสียงเลย ถ้าคุยแบบทักทายไม่ถึง 5 นาทีนี่จะไม่อะไรเลย
แต่นี่ ในเขตเงียบ หลายคนทำเหมือนนั่งอยู่สตาร์บัคยังไงยังงั้น

ไม่อยากเปรียบเทียบนะคะ แต่มันอดไม่ได้จริงๆกับต่างประเทศ
ขนาดมีหลากหลายเชื้อชาติ แต่เกิน 90% จะเคารพกติกากันทั้งนั้น
แถมถ้าใครกล้าทำผิดกฎ คนนั้นจะโดนสายตารุมประณามจนละอายไปเอง
ในขณะที่เมืองไทย คนที่ขอให้เคารพกฎกลับโดนมองว่าแปลกแยก เป็นคนเรื่องมาก แลดูเยอะสิ่งขึ้นมาทันที
เคยมีเพื่อนเราบอกว่า คนที่กลับมาไทย อยากกลับไปต่างประเทศทั้งนั้น เราเคยเถียงขาดใจ แต่ตอนนี้เราเริ่มไม่แน่ใจตัวเองแล้วล่ะค่ะ