วันหยุดยาวมีโอกาสได้กลับบ้านที่ภาคเหนือ กลับไปหาพ่อกับแม่ ออกจากกทม.สองทุ่มถึงบ้านตีห้าและหลับต่อ พอตื่นมาแม่เรียกกินข้าว (คิดในใจดีจังตื่นมาก็มีอาหารพร้อมเสิร์ฟ) กลางวันก็เตรียมกับข้าวให้ ตอนเย็นมีของโปรดเราอีก ชีวิตที่บ้านมันช่างแสนสุขมากๆ ตอนวันหยุดตื่นมาพร้อมกับเสียงเรียกของแม่หรือไม่ก็พ่อให้ลงมากินข้าว เวลากลับมาบ้านแม่จะทำกับข้าวพิเศษๆ และเยอะหน่อยล้วนเป็นของที่เราชอบ

     เช้าวันหยุดอีกวันหนึ่ง หลังจากที่แม่เรียกให้ลงมากินข้าว เราก็ตื่น นอนลืมตาอยู่นิ่งๆ ใจก็คิดว่า จะมีใครทำให้เราขนาดนี้เหมือนพ่อกับแม่อีกไหม   (สำนึกลูกที่ดีไหงมาตอนนี้555) คำตอบคือไม่น่าจะมี เลยกลับมาคิดว่า น่าจะเป็นเหตุผลหนึ่งที่ทำให้เราไม่ได้อยากมีแฟน หรือโหยหาคู่ครองเสียมากมายเหมือนอย่างคนที่คอยพร่ำพรรณาหน้าเฟสบุ๊ค บ่นว่าเหงา บ่นว่าอยากรักใครสักคน อยากมีคนมารักบ้าง เนื้อคู่อยู่ไหน ซึ่งเราว่าบ้าบอ555 เพื่อนบางคนถึงขนาดโพสต์รูปร้องไห้ พร้อมแคปชั่น "แค่ต้องการใครสักคน" น่าจะอกหักมา แต่เราตลกมาก55ดูแย่ (แอบนิสัยไม่ดี ยุ่งชาวบ้านเขา หุหุ)

     เราเองก็เคยมีแฟน แต่ก็ไปกันไม่ได้ยืดยาว เลิกรากันไปเพราะไปกันไม่ได้หลายๆอย่าง ลองมาคิดถึงความรักระหว่างแฟนกะพ่อแม่ (ตอนมีแฟนนะไม่คิดจะเปรียบหรอก อิอิ) รู้สึกว่ามันต่างกันมากเลย ลิบลับ ความรักจากพ่อแม่เราสัมผัสได้ชัดเจน มันสม่ำเสมอ ซื่อสัตย์ ไม่เคยหลอก ไม่มุ่งร้าย ผิดจากแฟนซึ่งไม่ได้เท่าเลย หลอกเราบ้าง ไม่ซื่อสัตย์บ้าง (แฟนดีๆก็มีนะ) เลยรู้สึกว่ามันอิ่มมากด้วยรักจากพ่อแม่ เลยทำให้คิดมาตลอดว่าไม่มีแฟนก็มีพ่อแม่นี่แหละรักเรามากที่สุด และเรารู้สึกได้จริงด้วย ไม่ใช่แค่คำพูดปลอบใจตอนที่ไม่มีแฟน

     อยากจะฝากให้กำลังใจสำหรับคนที่ผิดพลาดจากคนรัก หรือพยายามโหยหาความรักแบบคู่ครอง ให้กลับมามองคุณพ่อกับคุณแม่มองการกระทำของท่าน มองด้วยใจ แล้วท่านจะรู้สึกอิ่มรัก รู้สึกโหยหาน้อยลง และเข้าใจความรักที่ปราศจากเงื่อนไขมากขึ้น

      วันหยุดคราวนี้ ก็เป็นวันหยุดที่ช่วยย้ำจุดยืนว่าไม่มีแฟนไม่เห็นเป็นอะไรเลย จริงๆ นะ

      รักพ่อกะแม่ จุ๊บๆ