(ตอนแรกจะเม้าท์ในกระทู้คุณ athinapamin แต่เปลี่ยนใจมาขอเม้าท์วงใหญ่ดีกว่า)
อาจจะตรงหรือไม่ตรงกับแฟนนิยายและแฟนละครนะคะ

เป็นเรื่องเกี่ยวกับบทพูดในตอนจบ ตอนที่ 16 ที่ทำให้ดิชั้นรู้สึกขัดใจ แต่พอมาคิดๆ เอาไปเอามากลายเป็นความประทับใจไปซะอย่างงั้น

ตอนที่ท่านดนัยบอกท่านหญิง (น้องหญิงคะ) ว่าการที่น้องหญิงไว้องค์ไม่ไปเฟลิตกับนายเล็ก รู้ว่าโปรด แต่ก็กรุณาไม่ได้ ยิ่งทำให้ท่านพี่รักน้องหญิงมากขึ้นไปอีก

ดิชั้นซึ่งเป็นสตรีสายรักความเท่าเทียม ไม่ชอบชายเป็นใหญ่เท่าไหร่ เลยรู้สึกตอนแรกว่า ท่านพี่มีสิทธิ์อะไรมาตัดสินน้องหญิง ในเมื่อตัวเองดันปลอมตัวมาเองนี่ค่ะ มาทำดีกับท่านหญิง มายิ้มหวาน มาเอาใจ รู้ใจไปซะหมด

แต่พอมานึกดูดีๆในบทละครซึ่งดัดแปลงมาจากบทประพันธ์
จะสังเกตได้ว่าท่านดนัยในคราบนายเล็ก ก็ไม่เคยเฟลิตท่านหญิง หยอดหวาน ไม่ล่วงเกิน หรือทำอะไรเกินเลยไปเอาชนิดให้ท่านหญิงเมารัก555
เรียกได้ว่าท่านเอง ก็รักษาเพดานการกระทำของตัวเองให้ไม่เกินลิมิตที่นายเล็กจะทำได้เหมือนกัน ท่านแฟร์อยู่ และแฟร์จนวินาทีสุดท้าย ก่อนที่ตานพโนบิตะจะมาถึง ต่อให้ท่านหญิงจะร้องห่มร้องไห้ยังไง เรียกได้ว่า อาจดูใจร้ายกับท่านหญิง แต่ดีกว่าใจดีแต่ทำร้ายท่านหญิงทางอ้อมโดยการเข้าไปปลอบในบทนายเล็กจนท่านหญิงอาจจะแสดงออกอะไรที่ไม่ดีกับพระเกียรติตน

ในละคร ก็ไม่ปรากฎบทเพิ่มเติม ไม่ว่าจะยามหวาน ยามขมอย่างไร ภาษาและการแสดงออกของทั้งสองคนยังอยู่ที่ระดับ นาย-บ่าวเสมอ
นายเล็กตัวปลอมไม่ตีตัวเสมอ แม้อยู่นอกสายตาป้าสร้อย ท่านหญิงก็ไม่ลดตัวลงมาทำเหมือนว่านายเล็กเป็นคนรัก (ไม่มีภาษาระดับคนรักหรือระดับเดียวกัน)

...นี่เป็นข้อดีอย่างหนึ่งของการไม่เติมบทหวานแหวว หรือสวีทอะไรเพิ่มล้น หรือไปโยงปมเพิ่ม (ดีที่ไม่โยงท่านหญิงกับนายวีรสิงห์ เป็นต้น)ของผู้เขียนบทละครจนเกินเลยบทประพันธ์ไปไกล

จนหลายครั้งเวลาเราดูละคร เรามักขัดใจ ว่าทำไมนายเล็กไม่แสดงออก ทำไมเงียบ ทำไมก้มหน้า ไม่พูดอย่างนั้นไม่ทำอย่างนี้ ไม่มองหน้า ไม่จับๆมือไปเลย555 (รู้แล้วว่าให้ทนทำไม 555 นอกจากให้ลุ้นเฉยๆ)

ถ้ามีบทเกินเลยแบบนั้นจะทำให้คาแรกเตอร์ของท่านหญิงเสียไป ท่านดนัยก็อาจดูถูกหรือมีปมในใจลึกๆว่า ท่านหญิงไม่รักษาพระเกียรติ ดูถูกย้อนไปยังผู้ปกครองผู้สั่งสอนท่านหญิงได้ หรือมองว่าเป็นผู้หญิงใจง่ายเหลาะแหละ เป็นหญิงสาวที่ยังไม่โตมีวุฒิภาวะพอหรือมีแต่ก็ให้ปล่อยความรู้สึกไปตามแต่ใจตน จนพาลดูถูกท่านหญิงเอง

การที่ท่านหญิงซื่อสัตย์กับใจตัวเอง แต่ก็ยังไว้องค์ ถือพระเกียรติเป็นสิ่งที่ดีแล้ว และละครเวอร์ชั่นนี้ก็รักษามันไว้อย่างดี

ดังนั้นจริงๆแล้วถ้าลองมองให้รอบด้าน ก็ไม่ใช่ท่านดนัยคนเดียวที่เหมือนได้วัดใจท่านหญิงจากเรื่องทั้งหมด
ท่านหญิงเองก็ได้วัดใจท่านดนัยเหมือนกัน ว่าท่านไม่ใช่แต่เพียงยอมปลอมตัวลดองค์ มาลำบากมาดูแล มาเอาใจสารพัด ทั้งท่านหญิงผู้มียศและป้าสร้อย ตลอดจนทำดีกับทุกคนที่มาเที่ยวด้วย  เหตุการณ์ทั้งหมดยังได้แสดงออกถึงเนื้อแท้ของท่านดนัยที่ให้เกียรติท่านหญิงเสมอ ไม่เคยล่วงเกินทั้งด้วยวาจาและการกระทำ รู้จักรัก รู้จักรอคอย ไม่ได้เป็นผู้ชายแบบใจเร็วด่วนได้ที่คิดจะรวบรัดผู้หญิงหรือมอมเมาด้วยสิ่งของด้วยเงินอย่างเดียว (ทั้งๆที่ท่านรวยพอจะซื้อนาฬิกาเรือนงาม หรือบันดาลทุกสิ่งมาให้ผู้หญิง) ท่านไม่ได้รักผู้หญิงแต่เพียงรูปโฉมที่สวยงามภายนอก แต่รักผู้หญิงเพราะนิสัยที่ดีด้วย ท่านมีวุฒิภาวะพอไม่ใช่เห็นแก่หน้าของตนจะทำอะไรไม่นึกถึงผลที่จะตามมาไปซะหมด(ปลอมเป็นนายเล็ก แต่ก็ไม่เอาความเป็นนายเล็กไปทำให้ท่านหญิงสงสารจนท่านหญิงเสียพระเกียรติ กลัวว่าท่านหญิงจะโกรธหากรู้ความจริง แต่ก็ไม่ทำอะไรเพียงเพราะเห็นแก่ตัวอย่างเดียว) ท่านมีความอดทนอดกลั้นพอแม้ในยามที่ใครมาทำไม่ดี ยกเว้นแต่มาหาเรื่องท่านโดยใช้กำลัง(ช่วงที่เจอนายวิศาล กับนายประพัทธ์) ท่านไม่เอาเปรียบผู้หญิงแม้ผู้หญิงจะยินดีมาหาท่านเอง(อย่างหนูอาด) ท่านดีจากตัวท่านเองไม่ได้ดีเพราะแอ๊บเป็นนายเล็ก แสดงให้เห็นว่าแท้จริงแล้วท่านหญิงรักท่านดนัยจริงด้วยความบริสุทธิ์ใจจริง และได้หลงรักตัวจริงๆของท่านดนัย รักเนื้อแท้ที่ซ่อนอยู่ในคราบนายเล็ก หลังจากรู้ความจริงจึงไม่ต้องมาทุกข์กับเรื่องยศศักดิ์ที่ไม่เท่ากันในอดีตหรือทุกข์กับปมใดๆ ท่านหญิงและท่านดนัยจะได้มีความสุขอย่างเต็มที่

ท่านได้พิสูจน์ตนเองแล้ว ว่าท่านก็คู่ควรกับท่านหญิงรัตนาวดีน้องสาวผู้เป็นที่รักของท่านชายพจน์  และทุกคนในชุดนวนิยาย  รวมถึง แฟนๆนิยาย แฟนละครด้วย

ยิ่งพิมพ์อย่างนี้ยิ่งรักบทประพันธ์ รักท่านหญิง รักท่านดนัย รักผู้เขียนบท รักละครรัตนาวดียิ่งขึ้นไปอีกค่ะ