สวัสดีครับ ขอบ่นนะครับ

ผมเป็น นศ. ป. เอกทางพฤติกรรมศาสตร์แขนงหนึ่งครับ กำลังจะอายุ 28 แล้ว กำลังสอบทดสอบความรู้ ดูจากสีหน้า อ. แล้ว ผมก็รู้ว่าไม่มีปัญหา
ผมทำงานพิเศษให้มหาวิทยาลัยด้วย รายได้ไม่ดีมากนัก แต่ก็พอให้ผมเรียนฟรี มีสวัสดิการ และเช่าหออยู่มีพื้นที่กว้างขวางและซื้อของใช้สอยได้อย่างสะดวกสบาย
ผมมีเพื่อนสนิทที่คุยกันได้ทุกเรื่องสองสามคน มีเพื่อนออกกำลังกายด้วยกัน เล่นเกมด้วยกัน เพื่อนบ้านก็มีน้ำใจ เพื่อนร่วมงานก็ไม่มีปัญหา มีพ่อแม่ที่รักกันดีและก็รักผมมาก ผมไปเยี่ยมท่านนานๆ ที
ผมรักงานที่ตัวเองทำ และงานที่ผมทำก็แสดงตัวออกมาอย่างดี ผมได้รับรางวัลระดับประเทศมากมายพอตัวอยู่ครับ
เพื่อนๆ ต่างก็บอกว่าผมช่างสุภาพ ใจดี เข้ากับใครๆ ก็ได้ เขาอยากเป็นอย่างผมกันบ้าง

แต่ผมรู้สึกว่างเปล่า

ผมรู้สึกว่าตัวตนของผมเป็นแค่ภาพลวงตา เป็นภาพสะท้อนของคนอื่น ผมเป็นไอ้คนลวงโลกที่แสดงเป็นผู้ชายเฉลียวฉลาดนิสัยดีคนนั้น
พอผมอยู่คนเดียว ปิดประตูห้องเช่า เห็นแต่เงาตัวเองในกระจก ยิ่งวันที่กลับมาจากงานเลี้ยง แต่งตัวเท่ ผมเห็นใครก็ไม่รู้ ดูดี แต่เป็นคนแปลกหน้า
มันเริ่มตอนไหนก็ไม่รู้ ผมศึกษาจิตวิทยาจนเข้าใจคนอื่น รู้ว่าสถานการณ์ไหนต้องพูดยังไง ต้องแสดงท่าทางสีหน้าแววตายังไง ทุกๆ ปี มันแนบเนียนมากขึ้น
ผมสามารถแกล้งทำเป็นโกรธแต่ข่มไว้ แกล้งแสดงความเศร้าออกมาแค่ทางแววตา ทำเป็นเขินอาย ทำเป็นมีความสุขแบบพยายามปิดไว้แต่ไม่มิด ทำเป็นกวนตีน ผมทำได้ทุกๆ อย่างที่คนอยากจะเห็น
ผมสร้างภาพของ "ผม" ขึ้นมาในสายตาของทุกๆ คน ยิ่งทุกคนใกล้กับผม สนิทกับผมมากขึ้นเท่าไหร่ ผมยิ่งรู้สึกห่างออกไปจากทุกคนมากไปทุกที
บางที ผมอาจจะไม่รู้จักตัวตนที่แท้จริงของผมอีกต่อไปแล้วก็ได้

เวลาอยู่คนเดียว ผมอยากอยู่ใกล้ใครสักคนที่รู้จักตัวจริงของผม รู้ว่าผมมันเป็นไอ้จอมบงการ ปลิ้นปล้อน เป็นนักแสดงพันหน้า เป็นผู้ชายเห็นแก่ตัว
ผมเอาแต่ใจ ขี้งอแง งี่เง่า ขี้บ่น ช่างท้อ ช่างเปรียบเทียบ ผมอารมณ์เสียเวลาอะไรไม่เป็นไปตามแผน ผมชอบหนีปัญหา แต่สามารถแต่งความจริงจนตัวเองรอดได้
ผมอยากให้คนคนนั้นรู้ทุกเรื่องของผม รู้ถึงความบ้าของผม ความเลวของผม ความไร้สาระของผม
แต่ก็ยังไม่ยอมปล่อยมือจากผม ยังกอดผมไว้ ยังฟังผมร้องไห้ ยังกล้าดุผมเวลาที่ผมทำผิด
แม้แต่เวลานี้ ที่ผมนั่งอยู่บนโซฟาในห้องเช่า ผมก็อยากให้มีแขนของใครสักคนมาโอบบ่าผมไว้ ขยี้หัวผมแรงๆ สักที ผมอยากวางหัวของผมไว้กับบ่าของคนคนนั้น ผมอยากร้องไห้กับเสียงหัวเราะของคนคนนั้น
ผมอยากได้ยินว่าตัวตนธรรมดาๆ ชั่วๆ ดีๆ ของผมมีคุณค่า
มันโง่มากเลย ผมรู้ว่าคนเราควรจะรู้คุณค่าของตัวเอง ผมก็รู้คุณค่าของหน้ากากของผม แต่เนื้อในของผมมันดูไม่มีอะไรเลย

ตอนนี้ผมก็ยังอยู่กับความว่างเปล่า กับภาพลวงตาของผมที่ชัดเหมือนภาพจริง แต่ก็หายไปได้ในชั่วพริบตา
ในห้องที่มีแต่เสียงตู้เย็นกับเสียงรถที่ขับผ่านไปจากหน้าต่าง ข้างๆ ตัวผมบนโซฟา มีหมอนอิงหนึ่งใบ บนหน้ามีน้ำตาหนึ่งหยด

มีแต่เรื่องงานที่ผมรัก พ่อแม่ และเพื่อนสนิทหนึ่งคน ที่ทำให้ผมตื่นมาในตอนเช้าของแต่ละวัน แต่มันยากขึ้นทุกๆ เช้า
ผมจะออกไปจากวังวนนี้ยังไงดีครับ

ขอบคุณที่รับฟังนะครับ เพียงแค่รู้ว่ามีคนสักคนบนโลกได้อ่านข้อความนี้ ผมก็รู้สึกดีขึ้นมาบ้างแล้วครับ