เรื่องมียุว่าเย็นวันนั้นเราไปต้อนรับแขกของบริษัท
พี่เค้าเป็นที่ปรึกษาให้กับบริษัทของเรา
ซึ่งจะเข้ามาบริษัทเดือนละครั้งและเกือบทุกครั้งที่มาบริษัท
ติดกัน2วัน ทางบริษัทเราก็จะเลี้ยงอาหารเย็นเป็นประจำ
เราในฐานะล่ามนายญี่ปุ่นก็ไปด้วยตามปกติ พี่ที่ปรึกษาคนนี้เป็นผู้หญิงและ
พี่เค้าก้อรู้สึกเป็นห่วงที่เรามาแปลให้และต้องขับรถกลับจากศรีราชามาระยอง
เราพักระยอง (โอฟรีนะค่ะ)ก็จะชวนพักด้วยเกือบทุกครั้ง นายญี่ปุ่นก็รับทราบ
วันนี้ เราพักที่ศรีราชา เป็นที่รู้ดีว่าเช้าๆรถติดเราก็พยายามตื่นแต่เช้า6โมงและ
ทำตัวพร้อมออก และทานอาหารเช้าที่โรงแรมเราก็ทานนิหน่อยเพื่อประหยัดเวลา
นายเคยบอกว่าห้ามมาสาย แต่ที่ปรึกษาก้อยังทานไม่เสร็จแต่เราก็ไม่ได้สร้างอาการ
กดดันให้กับแขกแต่อย่างไดเพราะคิดว่าคงทัน และเราก็พยายามขับรถให้เร็วทันเวลา
แต่สุดท้ายก้อสแกนนิ้วที่8:31น(เวลาเข้างานปกติ8:30)เท่านั้นละค่ะ
GMของฝ่ายบุคคลบอกว่า ให้นายญี่ปุ่นเขียนอธิยายเหตุผลและอนุมัติว่ามาสายได้
แต่ไม่มีนายญี่ปุ่นคนไหนเซ็นให้เรา
นายญี่ปุ่นที่เรียกเราไปแปลและต้อนรับแขกงานนี้ ตำแหน่งแค่Maneger ปฏิเสธและบอกว่า
ผมเคยบอกแล้วว่าอย่ามาสาย
GMฝ่ายบุคคลถามนายญี่ปุ่นว่าคุณอนุญาติให้เค้าไปพักโรงแรมหรา
นายญี่ปุ่น ผมไม่รุ้ว่าวันนี้เค้าพักโรงแรม
ทั้งๆที่เค้าก็รู้ว่าเกือบทุกครั้งที่มาเลี้ยงเราพักโรงแรมและหลายครั้งที่ให้เราสำรองจ่าย
เรารุ้ว่าเราผิดที่มาสาย 1นาที
แต่สิ่งที่เราทำให้บริษัทคือ
ทำงานฟรีไม่มีโอที(ก็ถือว่าได้กินข้าวฟรีไป)
รถส่วนตัวของเราเราขับให้นั่ง มีนายญี่ปุ่น2คนและแขก1คน
น้ำมันก็ของเรา(บริษัทไม่เคยจ่าย)
สำหรับเราคือน้ำใจล้วนๆความรู้สึกดีๆล้วนๆ
แต่วันนี้  คำถามตือทำเพื่ออะไร สิ่งที่ได้รับคือ
1นาที หักเบี้ยขยัน1000 บาท(จะขึ้นถึง1000ต้องรออีกหลายเดือน)
ไม่มีสิทธได้รับรางวัลปลายปีที่ตั้งใจทำงานไม่เคยขาดลามาสาย
ส่วนนายเราเป็นระดับGMเหมือนกันเป็นผู้จัดการโรงงานอายุ39
เราไม่รุ้ว่านายเรายอมให้เพราะอะไร?!
ลืมบอกไปว่าGMฝ่ายบุคคลดูแลงานบัญชีด้วยควบ2แผนกอายุ45
แก่ที่สุดในโรงงานเรื่องเยอะสุดๆ
ไม่ได้เสียใจเรื่องเงินนะ แต่เสียใจในสิ่งที่เราตั้งใจทำทำด้วยใจแต่ผลคืออะไร?!
แค่รุ้สึกเหนื่อย กับสิ่งที่ทุ่มเท....