เราเป็นคนนึง ที่เเอบชอบเพื่อน ที่พยายามไปทั้งๆที่รู้นะว่าเค้าไม่มีทางสนใจเราเลยเเม้เเต่นิดเดียว
เรารู้ดีว่า ถึงเเม้เราจะพยายามทำเพื่อเค้าไปเเค่ไหน ยังไงเค้าก็คิดกับเราเเค่เพื่อนอยู่ดี
ถ้าคนเค้าจะรู้สึก บางทีเราไม่ต้องทำอะไรเลยก็ได้ เค้าตอบรับกับความรู้สึกที่เรามีให้เเล้ว
บางทีก็ลืมไปว่า คนที่เค้าจะรัก ไม่ต้องพยายามทำอะไรเพื่อเค้า ยังไงเค้าก็รักอยู่ดี
เเต่สำหรับเราเอง รู้ว่าความหวังไม่มี เราทำไปเพราะเราอยากทำ
ถามว่าเหนื่อยมั้ย เหนื่อยบ้าง ชอบบอกว่า โอ๊ยไม่ทำเเล้ว เเต่พอพัก หายเหนื่อยหน่อย
เราก็กลับมาทำให้เค้าเหมือนเดิมอยู่ดี -- ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม
เเต่เเค่รู้ว่า ถ้าเราทำอะไรให้เค้าเเล้ว เรารู้สึกดีที่เห็นมีความสุข (มั้งนะ)
เรารู้ตัวเองเสมอๆว่าเรา อยู่ในสถานภาพไหน เป็นได้เเค่ไหน
เราก็ยังคอยห่วง คอยถามตลอด
เเต่ตรงกันข้ามกัน เค้าไม่เคยถามเลยเรา มีเเต่เราที่ถามเค้าตลอด
เค้าสนใจคนรอบข้างเราทุกๆคน เป็นห่วงทุกคน ยกเว้นเรา
เราก็มีอารมณ์น้อยใจบ้างนะ เเบบเราก็เพื่อนเหมือนกันนะ ทำไม บ้าบอไปตามประสา
เเล้วเราบางทีก็รู้สึกว่าถ้าสักวัน ถ้าเรากับเค้าห่างไกลกันมากๆ ไม่เจอกัน
เราก็คงจะคิดถึงเค้ามาก เเล้วเค้าจะคิดถึงกันบ้างมั้ยนะ (เฮ้อดราม่าควีนสุดๆ)
เเล้วตอนนี้เราก็พยายามจะทำทุกวันให้ดีที่สุดอยู่
เพราะเรากลัวว่า ถ้าสักวันนึง เรากลับมานั่งคิดย้อนเสียดาย ว่าไม่ได้ทำอะไรให้เค้า
เราคิดว่า เสียดายทีหลัง มันไม่สามารถกลับไปทำได้เเล้ว.....
เเล้วก็คิดว่า สักวันนึง ถ้าเราเหนื่อยมากๆ เราคงหยุดเองเเหละ (มั้ง)
เพื่อนชอบบอกว่า เวลา เท่านั้นที่จะสามารถช่วยให้ทุกอย่างดีขึ้น
เราก็คิดว่าอย่างงั้น ถึงเวลา ถ้าเราเรียนจบเเล้ว เเยกย้ายกันไป
ไม่ค่อยได้เจอกันเหมือนเดิม ห่างๆกันไป เราคงจะทำใจได้เองเเหละ
เเต่ตอนนี้เราต้องสู้ ยิ้มสู้เข้าไว้เนอะ 555
ทำทุกวันให้ดีที่สุด  เเล้วถ้าสักวันผ่านไปได้ เราก็จะไม่เสียดายเลย