นี้เข้าใจของอารมณ์คนที่เขาฆ่าตัวตายนะ มันคงเป็นอารมณ์วูบๆที่เหนื่อยมากจริงๆ ใจมันไม่เอาอะไรล่ะ บางทีก็ไม่รู้เหนื่อยอะไรหนักหนา คิดมากอะไรก็ไม่รู้ เเต่มันบั่นจริงๆความรู้สึกนี้ ยิ่งตอนอยู่คนเดียวมันยิ่งบั่น ถามว่าคิดถึงหน้าคนที่เขารักเราไหม มันก็คิดนะ เเต่เรื่องบางเรื่องมันก็คุยไม่ได้ เราต้องมาเรียนในสิ่งที่ไม่ชอบ คือมันต้องอดทนมากที่จะต้องเอาตัวเองให้รอด เเต่บางทีก็คือเรามีเพียงเเค่ร่างกายที่ไปเรียนตามหน้าที่ให้มันจบๆไปในเเต่ล่ะวัน พอได้กลับห้องนั้นเเหล่ะคือความสุข
เหมือนเรากำลังเเบกความหวังของคนอื่น อย่างที่มีคนเขาว่าไว้ล่ะ มีเเต่คนคอยมองว่าจะบินได้สูงเเค่ไหนเเต่ไม่มีใครสักคนที่จะถามว่าเหนื่อยไหม คนที่ฆ่าตัวตาย จริงๆอะมีเยอะนะที่ไม่ได้ทุกข์เศร้าในอะไรสักอย่างจนทนอยู่ต่อไปไม่ไหว ไม่ได้เป็นโรคที่รักษาไม่หายด้วย ไม่ซึมเศร้า แต่แค่ทนกับความว่างเปล่าของชีวิตไม่ไหว ไม่รู้สึกอยากจะฝัน อยากจะหวัง รู้สึกว่าไม่มีอะไรรออยู่ จนเลือกการนอนหลับไปโดยไม่ตื่นขึ้นมาอีกเลยเป็นทางออกนั่นแหละ