สวัสดีค่ะ ตามหัวข้อเลยค่ะ เราเรียนคณิตศาสตร์ไม่เก่งมากนัก เกรดออกมาก็ถือว่า เเย่เลยเเหละ .. คือก็พยายามตั้งใจทุกครั้งนะคะ เเต่มันไม่เคยเข้าหัว
สมองเลย คงเป็นเพราะเราก็คงมีอคติกับวิชานี้ด้วยเเหละค่ะ อันนี้ก็รู้อยู่เเก่ใจ เพราะเราไม่ชอบอะไรที่ต้องคำนวณ อะไรที่ซับซ้อน พอจะตั้งใจเเต่ละที
มันก็ หัวร้อนบ้างเเหละ คือเป็นทุกอย่างอ่ะ เเต่ในที่นี้คือ เพื่อนๆเราทุกคนอ่ะค่ะ คนรอบรอบข้างเรา เขายังทำได้ ทำได้ดีเลยเเหละ หรือไม่ อยากน้อยก็พอถูๆ ไถๆ ได้
เเต่กลับมาที่เรา เรารู้ตัวเองดีที่สุดค่ะ เราทำไม่ได้เลย เริ่มจาก 0 เลยก็ว่าได้
  จุดประสงค์ที่มาตั้งนี้คือเรา เรารู้สึกท้อเเท้เหลือเกิน เวลาเห็นใครทำได้ เราก้รู้สึกอายคนอื่นๆนะคะ เเต่มันก็เก็บไว้ในใจอ่ะค่ะ จนไม่มีใครรู้หรอกว่าเรามีปมเรื่องนี้
ถึงเเม้จะมีอาจาร์ยที่เข้มงวดเเค่ไหน ไม่เข้าใจเด็กบ้าง คือทุกๆอย่างอ่ะค่ะ
เอาง่าย เราไม่ชอบวิชานี้เลย เเต่มันก็ต้องเรียน อีกตั้งกี่ปีที่เราต้องอยู่กับวิชานี้ เเต่เรากลับไม่มีอะไรสักอย่าง
คือก็น้อยใจตัวเองตลอดเลยค่ะ  คือ เออกูทำไมทำไม่ได้วะ ทั้งๆที่คนปกติทั่วไป เขาก็ทำได้ ทำไมกูตั้งใจละมันก็พังทุกทีวะ //มันปวดหัว//
คือเรา เป้นคนชอบภาษาค่ะ ชอบอังกฤษ อันนี้ก็ยังไม่เรื่องถือว่าเก่งมากขนาดนั้นยอมรับค่ะ เพราะบางทีเราไม่ตั้งใจจะศึกษามันเอง เลยยังไม่ค่อยพัฒนา
เเต่ถ้าจะให้ไปเรียนจริงจัง เราก็ชอบ ชอบมากเลยเเหละค่ะ เรียนเเล้วสนุก รู้สึกว่าเราค้นพบวิชาที่เราชอบจากใจจริงๆ ก็อิ้งริชนี่เเหละค่ะ
เเต่การที่เราเป็นนักเรียนอยู่ ไม่ใช่ว่าเราจะต้องเก่งวิชาเดียว ละอันอื่น มันไม่ได้เลยสักอย่าง อันนี้ก็ไม่ใช่อ่ะค่ะ
เเต่เราก็ไม่รู้จะทำยังไง กับตัวเองอ่ะ
มันท้ออยู่บ่อย ๆ ทำอะไรก็ไม่ค่อยสำเร็จกับเขา
เราก็ยังอายุน้อย ๆ เเหละค่ะ
เอาจิงนะ ที่ตั้งมากระทู้นี่ก็อยากระบายด้วยเเหละ ไม่กล้าพูดกับใครหรอก เพราะอายบ้างเเหละ บางทีก็กลัวเขาไม่เข้าใจเราด้วยเเหละ กลัว คำตอบที่เราได้มามันทิ่มเเทงใจ เราเลยไม่กล้าพูดเลย
ส่วนใครที่รับฟังเรื่องของเราจนจบก็ขอบคุณมากนะคะ อาจน่ารำคาญไปนิด
เเต่ทั้งหมดทั้งมวล เราเเค่อยากพูดมันออกมาจากใจเราที่มันไม่เคยได้ออกมาเลย เเค่นั้นเเหละค่ะ
ขอบคุณค่ะ