บทที่ 15: ฟังฉันหน่อย

ด้านพีท:

        ผมตื่นขึ้นมาคว้าไปที่พื้นข้างๆ กายหวังว่าจะได้เจอกับผู้หญิงที่ผมรัก เมื่อคืนช่างเป็นคืนที่สวยงาม และมีความสุขสำหรับผมมาก จะว่าไปก็เหนื่อยเหมือนกันนะ ฮ่าๆ

        ผมคว้าไปกลับเจอแต่ความว่างเปล่า จึงพยายามควานหาต่อแต่ก็กลับไม่เจอใคร หรือว่าวันนี้จะมีอะไรพิเศษนะ แอบไปทำอะไรในครัวรึเปล่า แต่ว่ายัยเน่าทำอาหารไม่เป็นนี่น่า แล้วเค้าลุกไปไหนเนี้ยไม่เหนื่อยหรือไงกัน..

        “เกี๊ยว~” ผมตะโกนทำเสียงอ้อนหวังว่าจะได้ยินเสียงบ่นด่าจากยัยเน่ากลับมา

        แต่แปลกแฮะไม่มีเสียงตอบกลับมาเลย ผมตัดสินใจลุกขึ้นจากโซฟาก่อนที่จะเดินไปใส่กางเกง แล้วจึงเดินไปที่ห้องของเธอ

        ‘แอ๊ดด’ ผมถือวิสาสะ เปิดประตูเข้าไป

        ภายในห้องดูว่างเปล่าราวกับไม่มีคนใช้ชีวิตในห้องนี้ ผมจึงเดินไปเปิดประตูตู้เสื้อผ้า แต่ก็ต้องตกใจ เพราะจากแต่เดิมราวตู้แทบจะไม่มีที่ให้แทรกเสื้อผ้าเพิ่มเข้าไปอีก แต่ตอนนี้กลับว่างเปล่าไม่เหลืออะไรเลยในตู้นั้น

        ผมวิ่งออกมาจากห้องนอนเธอไปที่ห้องน้ำ ซึ่งก็ต้องพบว่าแปรงสีฟันที่เคยมีอยู่ในแก้ว 2 ด้ามนั้นตอนนี้กลับเหลืออยู่แค่ด้ามเดียว

        ‘ตรู๊ดดๆๆ ๆ’

        “ฮัลโหล นั่นใคร..”

        “ฉันพีท ยัยเน่าอยู่กับนายรึเปล่า” ผมตัดสินใจโทรหากร ส่วนเบอร์ได้มาจากไหนอ่ะเหรอ..ก็โจรกรรมมาจากเครื่องยัยเกี๊ยวเน่าไง

        “ไม่ได้อยู่ที่นี้ ทำไมมีอะไรเกิดขะ..” ผมตัดสายทันที ผมเป็นห่วงเธอเกินกว่าที่จะตอบคำถามใคร

        แล้วเมื่อผมเดินกลับมาที่โซฟา ผมจึงเห็นซองที่วางอยู่ที่โต๊ะโทรทัศน์ที่จ่าหน้าถึงผม ผมรีบหยิบและเอามาแกะอ่านทันที





        ผมกำมือแน่นจนกระดาษจดหมายยับ แล้วจึงขว้างมันลงพื้นไป

        “เธอไปไหนเนี่ยยัยเน่า!” หลังจากนั้นผมก็ไม่รู้จะทำอย่างไร ได้แต่ตะโกนออกมา แต่ยังไงผมก็จะหาเธอให้เจอให้ได้..





เกี๊ยว:

        เวลาผ่านไปกว่าเดือนแล้วที่ฉันกลับมาใช้ชีวิตอยู่บ้าน อ๊า~ สบายดีจริงๆ อยู่ที่ไหนก็ไม่สุขใจเท่าบ้านเรา

        “อาเกี๊ยว ลื้อเหม่ออะไร อั๊วะจะซื้อแป้งอาาา” ฉันสะดุ้งอีกทีเมื่ออาม่าข้างบ้านพยายามที่จะเข้ามาใกล้ฉัน

        “ขอโทษค่ะ เดี๋ยวเกี๊ยวหยิบให้นะ” ว่าแล้วฉันจึงรีบหยิบแป้งกระป๋องให้กับอาม่าทันที

        “เกี๊ยวลูกเอาของถุงนี้ไปส่งตรงร้านเฮียเคี้ยงที แม่เก็บเงินเค้าไว้แล้วเดี๋ยวตรงนี้แม่จัดการต่อเอง” ฉันยังไม่ทันทอนเงินให้กับอาม่า งานส่งของก็เข้าฉันอีกแล้ว ฉันจึงรับของจากแม่ และเดินไปที่จักรยานก่อนที่จะปั่น เพื่อออกไปส่งของ


           “ขอบคุณมากนะน้องเกี๊ยว” เฮียเคี้ยงยิ้มให้ฉัน

        เฮียเคี้ยงเป็นผู้ชายรูปร่างจ้ำม้ำ ไม่ใช่แค่มีบ้านใหญ่โตหลายชั้น แต่พุงเฮียก็ด้วยเช่นกัน หน้าตาเฮียเคี้ยงนี้มาตามตำหรับหนังจีนกำลังภายใน และด้วยที่บ้านมีกิจการขายน้ำทำให้เฮียเป็นที่นับน่าถือตาในสังคมแถวบ้านฉันมาก

        “ไม่เป็นไรค่ะเฮีย” ฉันยิ้ม และตอบกลับ แต่ะขณะที่กำลังจะหมุนตัวกลับนั้นเฮียเคี้ยงก็คว้ามือฉันไว้ แล้วจึงพูดสิ่งที่ทำให้ฉันตกใจออกมา

        “เกี๊ยวรู้ใช่ไหมว่าจริงๆ แล้วเฮียน่ะไม่ได้อยากใช้ของพวกนี้หรอก” อะไรเนี้ยเริ่มแปลกๆ

        “แล้วแม่ของเกี๊ยวก็อยากได้เฮียเป็นลูกเขย ส่วนตัวเฮียก็เห็นเกี๊ยวมาตั้งแต่เด็กๆ เราทั้งคู่ก็ไม่มีใคร..” โอ๊ยยยยยย! แม่นะแม่เป็นแม่จริงๆ ด้วย สังหรณ์ใจตั้งแต่ให้มาบ้านเฮียเคี้ยงเป็นสิบๆ ครั้งในรอบสัปดาห์แล้วว

        “พอเฮีย เกี๊ยวไม่เอาเฮียมาทำผัวหรอก!” ฉันตะโกน และสะบัดมือจากเฮียเคี้ยงแล้วจึงรีบวิ่งมาที่จักรยาน เฮียเคี้ยงยังคงวิ่งตามฉันอยู่ เอาไงดีๆๆ

        ฉันตัดสินใจปั่นออกมาทันที ส่วนเฮียเคี้ยงก็วิ่งตามฉัน และด้วยความที่ฉันมัวแต่หันไปดูเฮียเคี้ยงทำให้จักรยานฉันชนเค้ากับผู้ชายคนนึง ซึ่งตัวฉันก็กระเด็นตกจากรถมา

        “เธอเป็นอะไรไหม” เสียงของผู้ชายแปลกหน้าที่ฟังแล้วรู้สึกคุ้นเคย ฉันเงยหน้าไปมอง ใช่เค้าจริงๆด้วย คนที่ฉันหนีมาตลอด เดือนกว่าๆ คนที่ฉันหนีเค้าแม้กระทั่งในฝัน นายพีท..

        “แฮ่กๆ ๆ ไอ้คนชั่วแกปล่อยน้องเกี๊ยวของเฮียเคี้ยงนะเว้ย” เฮียเคี้ยงที่วิ่งตามจนมาถึงที่ กำลังหอบหนัก ก่อนที่จะชี้หน้าด่าพีท

        พีทล่ะสายตาจากฉันก่อนที่จะพยุงฉันขึ้น และตอบกลับไป

        “น้องเกี๊ยวของนาย”  เค้ามองหน้าเฮียเคี้ยง และเลิกคิ้วถาม

        “ถูกต้องบ้านอั๊วะเนี้ยใหญ่โต แล้วแม่ของน้องเกี๊ยวเนี้ย ก็หมายมั่นปั้นมือว่าข้าเนี่ยแหละที่จะดูแลน้องเกี๊ยวคนสวยให้อยู่สุขสบายได้ แล้วเอ็งมันเป็นใครไอ้หน้าใหม่ หลงรักน้องเกี๊ยวข้าตั้งแต่แรกเห็นล่ะสิ แต่อย่าถือดีนะ น้องเกี๊ยวเนี้ยว่าที่เมียข้าเว้ย! ข้าจองมาตั้งแต่เด็กๆ แล้ว” เฮียเคี้ยงพูดพร้อมยืนกอดอกมองนายพีทอย่างมั่นใจ โอ๊ยเกี๊ยวปวดหัว~

        “เฮียเคี้ยงหยุดเถอะค่ะ เราไม่ได้เป็นอะไรกันซะหน่อย” ฉันพูดปรามเฮียเคี้ยง และหันไปมองหน้าพีท ซึ่งตอนนี้เค้าเริ่มยิ้มแบบตัวร้าย เป็นรอยยิ้มที่ฉันไม่ได้เห็นมานานแล้ว

        “งั้นเฮียก็เป็นว่าที่ผัวยัยนี่สินะ” เค้าเลิกคิ้วถาม

        “ใช่แล้ววว” เฮียเคี้ยงตอบอย่างอารมณ์ดี

        “ถ้างั้นเสียใจด้วยนะเฮีย เพราะผมเนี่ยแหละผัวยัยเน่านี่ เฮียก็เป็นแค่อดีตว่าที่ไปแล้วกัน!” นายนั่นพูดเสียงดังก่อนที่จะหัวเราะลั่นออกมา

        ไอ้พีทบ้าพูดอย่างงี้ได้ไง ถ้าแม่ฉันรู้เรื่องขึ้นมาจะทำยังไงเนี้ย

        “เฮียค่ะคือ..” ฉันพยายามจะพูดแก้ตัว แต่ตาพีทก็รวบตัวฉันไปไว้ในอ้อมแขน และพูดต่อ

        “ทำไมจะปฏิเสธเหรอ หรือจะให้ฉันบอกคนอื่นว่าเธอมีไฝฝ้าตรงไหนบ้างดีน้าา” เค้าพูดพลางทำท่าแทะโลมฉัน

        “พีทปล่อยนะ!” ฉันตะโกนเสียงดัง และลืมไปว่าพูดชื่อเค้าออกไป

        “พวกเอ็งรู้จักกัน..นี่เป็นผัวเมียกันจริงๆ เหรอเนี้ย เกี๊ยวหลอกเฮีย..เกี๊ยวหลอกเฮียยยย!” ฉันพยายามห้ามเฮียเคี้ยง แต่เฮียไม่ฟัง และเฮียก็วิ่งกลับไปที่บ้านตามเดิม

        ฉันหันหน้ากลับมาประจันกับพีท แล้วก็ผลักอกเค้าออก

        “นายทำแบบนี้ทำไม แล้วมาอยู่นี่ได้ไงเนี่ย!” ฉันตะโกนใส่เค้า แต่แล้ว..

        “โอ๊ยยยยยย” พีทร้องออกมา แล้วยกแขนขึ้นทำให้เห็นรอยข่วนอย่างกับขนแมวที่ท้องแขนของเค้าที่มีเลือดไหลซิบๆ เล็กๆ

        “เป็นอะไรแผลแค่นี้ทำเป็นสำออย” ฉันถามเค้าด้วยสีหน้ารำคาญ

        “แต่เธอเป็นคนทำนะ เมื่อกี้เลยจักรยานชน” เค้าพูดพลางทำตัวออดอ้อน

        ฉันผละตัวออก และไปที่รถจักรยาน และพูดทิ้งท้ายก่อนที่จะขี่ออกไป

        “ช่วยไม่ได้ แล้วก็อย่าให้เจออีกนะ”


        หลายวันต่อมา..

        ตลอดสัปดาห์กว่าๆ ที่ผ่านมาดูท่าว่าพีทจะไม่เข้าใจคำว่า ‘อย่าให้เจออีกนะ’ เพราะไม่ว่าฉันจะไปที่ไหนก็ตามกลายเป็นว่าฉันต้องเจอเค้าตลอด ไม่ว่าจะส่งของหรือช่วยแม่ฉันเดินจ่ายตลาด และแม้แต่วันนี้ก็เช่นกัน..

        “แม่ค่ะเดี๋ยวเกี๊ยวเดินไปดูของทางนู่นหน่อยนะคะ” ฉันพูดกับแม่ก่อนที่จะเดินแยกออกมา อ่า..อยากกินขนมครกจัง แต่ขณะที่กำลังเดินอยู่นั่นเอง ฉันก็ถูกดึงมือเข้าไปในซอกแคบๆ แถวนั้น ใคร! จะทำอะไรฉันนน

        “อื้อๆๆ แอ้ๆ” ฉันพยายามตะโกนร้อง โดยที่กำลังถูกมือปริศนาปิดปาก และหลับตาปี๋อยู่

        “ชู่..ยัยเน่า ฉันเอง” เสียงอีตาพีทดังขึ้น ฉันลืมตามองตอนนี้นายนั่นแต่งตัวสวมหมวก และใส่ฮู้ด นี่มันพวกโรคจิตที่คอยตามคนอื่นชัดๆ

        “อะไรของนายอีก” ฉันเหวี่ยงใส่เค้าด้วยเสียงเบาๆ แล้วตาพีทก็ชูถุงขนมครกที่เต็มไปด้วยขนมครกกว่าร้อยตัวอยู่ในนั้น

        “นี่นายทำอะไรเนี้ย” ฉันพูดไปด้วยความตกใจ

        “เธออยากกินขนมครกใช่ไหมล่ะ” เค้าพูดพร้อมกับยิ้ม

        “อืม แล้ว..” ฉันยังพูดไม่ทันจบเค้าก็พูดต่อ

        “ฉันตามเธอมาสักพักแล้วก็เห็นว่ากินแต่ขนมครกเจ้านี้ ฉันเลยเหมามาให้ไง” พีททำหน้าตาไร้เดียงสาใส่ฉัน ฉันจึงปล่อยขำออกมาอย่างเสียไม่ได้ เพราะความน่ารักของเค้า

        “อ่ะ! หัวเราะแล้ว งั้นเอาขนมครกไปกินนะ” เค้ายิ้มออกมาอย่างกว้างก่อนที่จะส่งถุงขนมครกให้กับฉัน

        ‘ติ๊ดๆๆๆ ๆ’ เสียงโทรศัพท์ฉันดังขึ้น ตายแล้วแม่ฉันโทรมา

        “ค่ะแม่” ฉันรับสาย และพูด ‘แม่’ ขึ้นมาเพื่อให้พีทรู้ซึ่งเค้าก็พยักหน้า

        “อยู่ไหนเนี้ยแม่จะกลับแล้ว” เสียงแม่ฉันไหลมาตามสาย เพื่อตามตัวฉัน

        “เสร็จแล้วค่ะกำลังตามไปที่..” ฉันยังพูดกับแม่ไม่ทันจบ พีทก็จับหน้าของฉัน และจรดริมฝีปากของเค้าที่ปากของฉัน แล้วพีทก็แยกตัวออกมา

        “ที่อะไรจะพูดอะไรเกี๊ยวแม่ไม่ค่อยได้ยิน” ฉันได้สติกลับมาเมื่อแม่ฉันพูดต่อ

        “อ่อๆ เดี๋ยวตามกลับไปที่รถค่ะ”

        ฉันวางสายจากแม่ก่อนที่จะเดินออกมาจากซอกนั้น ฉันเห็นหลังของพีทไว้ๆ เดินไปอีกทางหนึ่ง แล้วตัวเค้าก็หันหน้ากลับมาหาฉันเช่นกัน ฉันยิ้มให้เค้า และเค้าก็ยิ้มตอบฉัน..


        ที่บ้าน..

        “อะไรกันเนี่ยเกี๊ยว นี่แกบ้าขนมครกขนาดนี้เชียวเหรอเนี่ย” แม่ฉันบ่นขณะที่กำลังขนของที่จ่ายตลาดมาเข้าบ้าน

        “เอาน่าแม่ ก็แบบ..ซื้อมาเผื่อทุกคนไง” ฉันพยายามแถๆ ไป

        “ยัยลูกคนนี้นี่เหลือเกินจริงๆ” แม่ฉันพูดก่อนที่จะทยอยนำของสดเข้าตู้เย็น

        ‘กริ๊งงงงงๆๆ ๆ’ เสียงโทรศัพท์บ้านดังขึ้น แม่ฉันจึงผละออกไปจากตู้เย็นและรับสาย

        “ร้านเฮียกวง” แม่ฉันรับสายนักเลงจริงๆ

        “ได้ๆ โอเคคอนโด แถวไหนนะ อ่อถนนด้านหน้า..ได้ๆ เดี๋ยวให้ลูกสาวไปส่งของให้” แม่ฉันพูดๆ จดๆ อ่า~ ฉันต้องไปส่งของอีกแล้ว

        สักพักแม่ฉันก็วางสายไป และก็เดินไปที่หน้าร้านสั่งลูกน้องให้จัดของที่ลูกค้าสั่ง และเดินมาหาฉัน

        “เกี๊ยว แกเห็นคอนโดที่เพิ่งสร้างเสร็จไม่นานตรง หน้าหมู่บ้านไหม” แม่ฉันพูด

        “เห็นๆ ส่งของที่นั่นใช่ไหมแม่” ฉันถามออกไปด้วยความเคยชิน แม่พยักหน้า และส่งกระดาษจดเบอร์โทรลูกค้าให้ฉัน

        “ไปถึงเค้าบอกให้โทถามเบอร์ห้องเอา นี่แม่เห็นว่าเป็นผู้หญิงนะเลยให้แกไป เค้าบอกว่าไม่ให้ผู้ชายขึ้นไป ไม่งั้นแม่จะใช้ไอ้เล้งไปส่งแล้ว” แม่ฉันบ่นๆ ก่อนที่จะส่งของให้ฉัน

        ฉันรับของจากแม่ และจึงเดินไปที่จักรยานก่อนที่จะปั่นออกไปที่คอนโดนั่น


        ณ คอนโด หน้าหมู่บ้าน..

        ‘ตรู๊ดดๆๆ ๆ’ ฉันกำลังต่อสายไปหาเจ้าของห้องที่สั่งของ

        “ฮัลโหล” ลูกค้าฉันรับสายแล้วว

        “ค่ะ ที่สั่งของจากร้านตอนนี้มาอยู่ในคอนโดแล้วนะคะ” ฉันพูดตอบ

        “งั้นขึ้นมาที่ชั้น 17 แล้วมาที่ห้อง 1708 เลยค่ะ” ลูกค้าตอบ

        “ได้ค่ะ กำลังขึ้นไปนะคะ”

        ฉันวางสาย และกดลิฟถ์ขึ้นไปทันที มาที่นี่แล้วนึกถึงบรรยากาศเก่าๆ เหมือนกันนะ


        ห้อง 1708..

        ‘ก๊อกๆ’ ฉันเคาะประตูห้อง สักพักนึงก็มีคนมาเปิด แต่น่าแปลกใจที่ไม่ใช่ผู้หญิงเนี่ยสิ

        “นายพีท” ใช่แล้วนายพีทหลอกแม่กับฉัน เค้าไม่รอให้ฉันไหวตัวทัน เค้าก็ดึงตัวฉันเข้าไปในห้องทันที