พระอาจารย์ลี ธัมมธโร
วัดอโศการาม
อ.เมือง จ.สมุทรปราการ

...

"พระธรรมกำจัดภัยได้จริง"
เพราะบุคคลผู้มีคุณธรรมประจำใจแล้ว
ย่อมไม่หวาดหวั่นในการตายเพราะเวรภัยก็ไม่มี
"พระพุทธคุณกำจัดทุกข์ได้จริง"
ก็คือส่วนคุณธรรมของพระพุทธเจ้า
ซึ่งมีอยู่ในจิตของเราก็เหมือนกัน
ผู้ที่ต้องการจะพ้นทุกข์ก็ต้องทำดังนี้  

ถ้าทำอย่างนักปราชญ์สมัยใหม่
พอเริ่มเรียนกัมมัฏฐานก็ถึงวิปัสสนาเลย
อะไรๆก็อนัตตา รูป เวทนา สัญญา
สังขาร วิญญาณ  ไม่ใช่ของเรา ไม่เอาเลย
โยนโครมทิ้งหมด  ..นั่นแหละจะหัวแตก

คนฉลาดเขาก็จะต้องเอา "ของเก่า"
มาฟอกให้ดีให้บริสุทธิ์เสียก่อนแล้ว
จึงส่งคืนให้เจ้าของเขาอย่างนี้เขาจึงจะยินดีรับ  
ถ้าเราฟอก "ธาตุขันธ์" ของเราบริสุทธิ์แล้ว
ใจของเราก็เบาสบาย เมื่อใจมันเบาแล้ว
ถึงจะ "หามของหนัก" มันก็ไม่หนักใจ
ที่หนัก...ก็เพราะมี "นิวรณ์ต่างๆ" มาครอบงำอยู่

นิวรณ์เหล่านี้เปรียบเหมือนกับเลนหรือตม
ที่เข้ามาฉาบพอกหัวใจ คือ

"กามฉันทะ" ความยินดีรักใคร่ หลงใหล
เพลิดเพลินในรูป รส กลิ่น เสียง สัมผัสต่างๆ
ก็เป็นเลนตมฉาบทาชั้นหนึ่ง  

"พยาปาทะ" ความพยาบาทปองร้าย
ด้วยความเจ็บแค้นก็เป็นเลนตมฉาบทา
เข้าไปอีกชั้นหนึ่ง  

"ถีนมิทธะ" ความง่วงเหงา หดหู่ ไม่เบิกบาน
ก็เป็นเลนตมฉาบทาเข้าไปชั้นหนึ่ง

"อุทธัจจกุกกุจจะ" ความคิดฟุ้งซ่าน
ไปในอารมณ์นั้น อารมณ์นี้ ในคน ในวัตถุ  ในรถ
ในเรือ ในไร่ ในนา ในดิน ในฟ้า ในทรัพย์สมบัติ ฯลฯ
ก็เป็นเลนตมฉาบทาเข้าไปชั้นหนึ่ง  

ทีนี้ "วิจิกิจฉา" ความลังเลสงสัย
ไม่เข้าอกเข้าใจในบุญ บาป ในดี ในชั่ว
ก็เป็นเลนฉาบทาเข้าไปอีกชั้นหนึ่ง

เหตุนี้หัวใจมันจึงต้องหนัก อยู่บ้านก็หนัก
อยู่วัดก็หนัก อยู่คนเดียวก็หนัก อยู่หลายคนก็หนัก
เมื่อหนักแล้วมันก็ถ่วง เมื่อถ่วงแล้วมันก็จม  
เมื่อจมแล้วก็ถอนไม่ขึ้น

...

คัดลอกจาก
หนังสือแนวทางปฏิบัติ วิปัสสนา-กัมมัฏฐาน เล่ม ๒
พระอาจารย์ลี ธัมมธโร. มกราคม, ๒๕๕๓. หน้า ๒๗๗-๒๗๘