สวัสดีค่ะเจอกันอีกหนึ่งกระทู้ที่เป็นเรื่องลี้ลับ เราผู้ไม่เคยเจอจะๆไม่ฟันธงค่ะว่ามีหรือไม่มี ขอเป็นผู่ถ่ายทอดจากเรื่องที่เกิดกับคนใกล้ตัวและคนในครอบครัวเรานะคะ เรื่องนี้เป็นอีกเรื่องที่ไม่ได้เกี่ยวข้องกับผีสางโดยตรง. แต่เป็นสัญญาณการจากลาของปู่เราค่ะ
จากกระทู้แรกเราเกริ่นไปแล้วว่าปู่เราเป็นหมอดู เป็นการดูฮวงจุ้ย ดูของหาย หรือทำนายดวงต่างๆ และอีกอย่างคือเป็นหมอทำน้ำมนต์ค่ะ ปู่เราแม่นมากจนขนาดคนในหมู่บ้านยังคงพูดถึงแม้ท่านจะเสียไปแล้ว แต่ไม่มีใครสืบทอดต่อค่ะ ตอนแรกเราจะเป็นผู้สืบทอดแต่ไม่ไหวจริงบทสวดการปฏิบัติ อะไรต่างๆเยอะมาก และยังเด็กอยู่ด้วยติดเฟสติดไลน์มากกว่าจะมีสมาธิศึกษา รวมทั้งตาเราได้เอาตำราเล่มเก่าของปู่ทวดไปให้คนอื่นยืมและไม่ได้คืนเลย
ก่อนปู่ทวดเราจะจากไปหลายเดือน ท่านเปรยกับยายไว้แล้วค่ะว่า. ท่านจะไปเมื่อไหร่เดือนไหนวันไหน แต่ด้วยความที่อายุเกือบร้อยปีไม่มีใครเชื่อหรอกค่ะ ลูกหลานก็หาว่าท่านเลอะเลือน แก่แล้ว แต่จากที่เราอยู่ด้วยคือท่านแข็งแรงมาก ไม่อยู่นิ่งว่างๆก็เอาจอบไปถากหญ้าขุดดิน รอบๆบ้าน และท่านไม่ยอมอยู่กับลูกค่ะ ปลูกบ้านใกล้ๆยายเราหนึ่งหลัง หุงข้าวทำกับข้าวกินเองตลอด
เมื่อใกล้ถึงวันที่จะมาถึง ท่านป่วยค่ะหามไปโรงพยาบาลเลยทีเดียวแต่ท่านไม่ยอมค่ะร้องจะกลับบ้านให้ได้ แม้ตาเราที่เป็นลูกท่านเอาไปนอนบ้านเพื่อให้หมอมาดูแลก็ไม่ยอมจะกลับบ้านให้ได้ ท่านเป็นคนโบราณจะอะไรก็ตาม ขอมาตายที่บ้านไว้ก่อน ไม่มีใครเอะใจหรอกค่ะว่าวันที่ท่านกำหนดจะมาถึง ใครจะเชื่อกัน ท่านนอนที่บ้านได้ไม่ถึงอาทิตย์ คืนแห่งความเศร้าโศกก็เวียนมา ยายเราเปรยกับพี่น้องว่า
ยาย : นอนที่นี่เถอะเฝ้าปู่ด้วยกัน
พี่น้อง1 : มะรึงจะบ้ารึไง ปู่แข็งแรงขนาดนี้ไม่เป็นไรหรอก
พี่น้อง2 : เออเดี๋ยวพรุ่งนี้เฮียมาเยี่ยม
ยาย : แล้วแต่พวก---พวก---แล้วกัน ถ้าจะอยู่ดูใจก็จะเตรียมที่นอนให้
พี่น้อง 3 : มะรึงนี่พูดเป็นราง
ยาย : ปู่เค้าบอกไว้นานแล้วจะไปเดือนนี้
พี่น้อง1 : บ้าบอ
ยายเราเรียกปู่ทวดว่าปู่ ง่ายๆเลยทุกคนในบ้านเราเรียกปู่ทวดว่าปู่หมดอ่ะ ปู่เราลูกเยอะค่ะตามค่านิยมคนโบราณ แต่แกเลือกอยู่กะยายเราที่เป็นลูกสาวคนสุดท้อง สุดท้ายทุกคนก็กลับหมดค่ะเหลือแต่บ้านเราเหมือนเดิม มียาย มีตา มีเรา มีน้องชาย และน้าชายค่ะ ตอนนั้นเราอายุ10กว่าแล้วมั้งรู้เรื่องราวจำได้แม่นกว่าหนังสือเรียน เราให้ปู่ขึ้นบนบ้านใหญ่ค่ะ มานอนกันหน้าบานพับคือบ้านเราเป็นบานพับเปิดรับลม ก็เปิดบานพับนอนกันที่ชาญบ้าน โดยยายนอนกับปู่ ส่วนคนอื่นก็นอนบนตัวบ้าน แต่ก็ใกล้ๆกันเลย แค่ไม่กี่ก้าว อธิบายยากแฮะคิดถึงบ้านสมัยก่อนที่จะมีใต้ถุนสูงมีพื้นต่างระดับที่เรียกต่างกัน
วันนั้นทุกคนก็นอนค่ะแต่หลับไม่ลงกันหรอก จิตใจเราหดหู่สุดๆจำได้ว่าตอนนั้นเล่นเกมงู่ในมือถือ แล้วมองยายที่นั่งมองปู่หลับ ได้ยินแกสองคนคุยกันตอนนั้นเที่ยงคืนจะตีหนึ่ง ฝนตกหนักตอนหัวค่ำทำเอาบรรยากาศเย็นยะเยือก ทุกคนลุกมานั่งรวมตัวกันค่ะแต่ไม่มีการเปิดไฟใดๆ แต่เดือนหงายก็ทำให้เราเห็นยายกับปู่ที่จับมือกันก่อนจะร้องไห้เงียบๆ
ปู่ : อย่าเอากูไว้บ้านไม่งั้นจะเกิดฝนตกห่าใหญ่ เอากูไปวัน งานกูจัดแค่วันเดียวพอ
พวกเราก็น้ำตาคลอแล้วค่ะ เขยิบไปหายายกับปู่มองหน้าแก ไม่นานได้ยินเสียงนกร้องแควกกกกวนบนหลังคาบ้านนานเกือบ5นาที ผวาเลยค่ะตอนนั้นไม่มีการกรี๊ดหรือร้องทุกคนเหลือกตามองหลังคา ปู่เราค่อยๆหลับตา ตอนนั้นถ้าเทียบเวลาก็น่าจะตีสามได้ สักพักได้ยินเสียงโป๊กดังมาจากต้นไม้หน้าบ้านค่ะ เสียงดังมากพร้อมกับปู่เราที่ผวาเฮือกก่อนจะสิ้นลมหายใจไป ตอนนั้นยายเราเข็มแข็งมาก บอกตาไปเอาใบตองดอกไม้และเงินมาทำกรวยใส่มือปู่เรา เราได้แต่นั่งพับเพียบมองหน้าปู่เราอยู่ตรงนั้น จนตีสี่น้าชายและน้าสาวเรากระจายตัวไปบอกเครือญาติลูกหลานปู่เรา เกิดเสียงครหา ทำไมเมื่อก่อนกลับยังแข็งแรงแต่กลับไปอย่างรวดเร็ว ไม่มีใครพูดใครจาค่ะ พวกเราเงียบกัน ตอนเช้ามาคือ มีซากนกกระปูดบินชนกับต้นพุทธาต้นใหญ่คอหักใต้ตายต้น ทุกคนได้แต่กลืนน้ำลาย ไม่มีการพูดทักหรือกล่าวถึงนอกจากน้าชายเรานำร่างของนกตัวนั้นฝังไว้ที่ตรงนั้นค่ะ
จากนั้นงานศพก็ตามมา แต่กว่าจะเกิดไม่ได้ง่ายเลยทะเลาะกันจนบ้านจะลุกเป็นไฟ พี่ชายคนโตอยากให้ปู่เอาไว้ที่บ้านเพราะเชื่อว่าคนเก่าคนแกงานศพควรจัดที่บ้าน ส่วนยายเราจะเอาไปวัด ทะเลาะกันจบลงด้วยทุกคนบอกเอาไว้ที่บ้านพร้อมจัดงานเจ็ดคืนแปดวัน
ยังไม่จบนะคะ เดี๋ยวเรามาต่อให้เรื่องแปลกๆที่เกิดขึ้นในระหว่างงานศพที่จัดขึ้น รอหน่อยน้าาาา
การลาจากของคุณปู่หมอดูที่รู้แม้กระทั่งวันตาย (ครอบครัวเซนส์แรง)
จากกระทู้แรกเราเกริ่นไปแล้วว่าปู่เราเป็นหมอดู เป็นการดูฮวงจุ้ย ดูของหาย หรือทำนายดวงต่างๆ และอีกอย่างคือเป็นหมอทำน้ำมนต์ค่ะ ปู่เราแม่นมากจนขนาดคนในหมู่บ้านยังคงพูดถึงแม้ท่านจะเสียไปแล้ว แต่ไม่มีใครสืบทอดต่อค่ะ ตอนแรกเราจะเป็นผู้สืบทอดแต่ไม่ไหวจริงบทสวดการปฏิบัติ อะไรต่างๆเยอะมาก และยังเด็กอยู่ด้วยติดเฟสติดไลน์มากกว่าจะมีสมาธิศึกษา รวมทั้งตาเราได้เอาตำราเล่มเก่าของปู่ทวดไปให้คนอื่นยืมและไม่ได้คืนเลย
ก่อนปู่ทวดเราจะจากไปหลายเดือน ท่านเปรยกับยายไว้แล้วค่ะว่า. ท่านจะไปเมื่อไหร่เดือนไหนวันไหน แต่ด้วยความที่อายุเกือบร้อยปีไม่มีใครเชื่อหรอกค่ะ ลูกหลานก็หาว่าท่านเลอะเลือน แก่แล้ว แต่จากที่เราอยู่ด้วยคือท่านแข็งแรงมาก ไม่อยู่นิ่งว่างๆก็เอาจอบไปถากหญ้าขุดดิน รอบๆบ้าน และท่านไม่ยอมอยู่กับลูกค่ะ ปลูกบ้านใกล้ๆยายเราหนึ่งหลัง หุงข้าวทำกับข้าวกินเองตลอด
เมื่อใกล้ถึงวันที่จะมาถึง ท่านป่วยค่ะหามไปโรงพยาบาลเลยทีเดียวแต่ท่านไม่ยอมค่ะร้องจะกลับบ้านให้ได้ แม้ตาเราที่เป็นลูกท่านเอาไปนอนบ้านเพื่อให้หมอมาดูแลก็ไม่ยอมจะกลับบ้านให้ได้ ท่านเป็นคนโบราณจะอะไรก็ตาม ขอมาตายที่บ้านไว้ก่อน ไม่มีใครเอะใจหรอกค่ะว่าวันที่ท่านกำหนดจะมาถึง ใครจะเชื่อกัน ท่านนอนที่บ้านได้ไม่ถึงอาทิตย์ คืนแห่งความเศร้าโศกก็เวียนมา ยายเราเปรยกับพี่น้องว่า
ยาย : นอนที่นี่เถอะเฝ้าปู่ด้วยกัน
พี่น้อง1 : มะรึงจะบ้ารึไง ปู่แข็งแรงขนาดนี้ไม่เป็นไรหรอก
พี่น้อง2 : เออเดี๋ยวพรุ่งนี้เฮียมาเยี่ยม
ยาย : แล้วแต่พวก---พวก---แล้วกัน ถ้าจะอยู่ดูใจก็จะเตรียมที่นอนให้
พี่น้อง 3 : มะรึงนี่พูดเป็นราง
ยาย : ปู่เค้าบอกไว้นานแล้วจะไปเดือนนี้
พี่น้อง1 : บ้าบอ
ยายเราเรียกปู่ทวดว่าปู่ ง่ายๆเลยทุกคนในบ้านเราเรียกปู่ทวดว่าปู่หมดอ่ะ ปู่เราลูกเยอะค่ะตามค่านิยมคนโบราณ แต่แกเลือกอยู่กะยายเราที่เป็นลูกสาวคนสุดท้อง สุดท้ายทุกคนก็กลับหมดค่ะเหลือแต่บ้านเราเหมือนเดิม มียาย มีตา มีเรา มีน้องชาย และน้าชายค่ะ ตอนนั้นเราอายุ10กว่าแล้วมั้งรู้เรื่องราวจำได้แม่นกว่าหนังสือเรียน เราให้ปู่ขึ้นบนบ้านใหญ่ค่ะ มานอนกันหน้าบานพับคือบ้านเราเป็นบานพับเปิดรับลม ก็เปิดบานพับนอนกันที่ชาญบ้าน โดยยายนอนกับปู่ ส่วนคนอื่นก็นอนบนตัวบ้าน แต่ก็ใกล้ๆกันเลย แค่ไม่กี่ก้าว อธิบายยากแฮะคิดถึงบ้านสมัยก่อนที่จะมีใต้ถุนสูงมีพื้นต่างระดับที่เรียกต่างกัน
วันนั้นทุกคนก็นอนค่ะแต่หลับไม่ลงกันหรอก จิตใจเราหดหู่สุดๆจำได้ว่าตอนนั้นเล่นเกมงู่ในมือถือ แล้วมองยายที่นั่งมองปู่หลับ ได้ยินแกสองคนคุยกันตอนนั้นเที่ยงคืนจะตีหนึ่ง ฝนตกหนักตอนหัวค่ำทำเอาบรรยากาศเย็นยะเยือก ทุกคนลุกมานั่งรวมตัวกันค่ะแต่ไม่มีการเปิดไฟใดๆ แต่เดือนหงายก็ทำให้เราเห็นยายกับปู่ที่จับมือกันก่อนจะร้องไห้เงียบๆ
ปู่ : อย่าเอากูไว้บ้านไม่งั้นจะเกิดฝนตกห่าใหญ่ เอากูไปวัน งานกูจัดแค่วันเดียวพอ
พวกเราก็น้ำตาคลอแล้วค่ะ เขยิบไปหายายกับปู่มองหน้าแก ไม่นานได้ยินเสียงนกร้องแควกกกกวนบนหลังคาบ้านนานเกือบ5นาที ผวาเลยค่ะตอนนั้นไม่มีการกรี๊ดหรือร้องทุกคนเหลือกตามองหลังคา ปู่เราค่อยๆหลับตา ตอนนั้นถ้าเทียบเวลาก็น่าจะตีสามได้ สักพักได้ยินเสียงโป๊กดังมาจากต้นไม้หน้าบ้านค่ะ เสียงดังมากพร้อมกับปู่เราที่ผวาเฮือกก่อนจะสิ้นลมหายใจไป ตอนนั้นยายเราเข็มแข็งมาก บอกตาไปเอาใบตองดอกไม้และเงินมาทำกรวยใส่มือปู่เรา เราได้แต่นั่งพับเพียบมองหน้าปู่เราอยู่ตรงนั้น จนตีสี่น้าชายและน้าสาวเรากระจายตัวไปบอกเครือญาติลูกหลานปู่เรา เกิดเสียงครหา ทำไมเมื่อก่อนกลับยังแข็งแรงแต่กลับไปอย่างรวดเร็ว ไม่มีใครพูดใครจาค่ะ พวกเราเงียบกัน ตอนเช้ามาคือ มีซากนกกระปูดบินชนกับต้นพุทธาต้นใหญ่คอหักใต้ตายต้น ทุกคนได้แต่กลืนน้ำลาย ไม่มีการพูดทักหรือกล่าวถึงนอกจากน้าชายเรานำร่างของนกตัวนั้นฝังไว้ที่ตรงนั้นค่ะ
จากนั้นงานศพก็ตามมา แต่กว่าจะเกิดไม่ได้ง่ายเลยทะเลาะกันจนบ้านจะลุกเป็นไฟ พี่ชายคนโตอยากให้ปู่เอาไว้ที่บ้านเพราะเชื่อว่าคนเก่าคนแกงานศพควรจัดที่บ้าน ส่วนยายเราจะเอาไปวัด ทะเลาะกันจบลงด้วยทุกคนบอกเอาไว้ที่บ้านพร้อมจัดงานเจ็ดคืนแปดวัน
ยังไม่จบนะคะ เดี๋ยวเรามาต่อให้เรื่องแปลกๆที่เกิดขึ้นในระหว่างงานศพที่จัดขึ้น รอหน่อยน้าาาา