วันนี้เราเลิกเรียนเร็ว ก็เลยตัดสินใจไปดูหนัง ทีแรกลังเลระหว่างเมย์ไหนกับเจ้าชายน้อย
สุดท้ายก็ไปดูเจ้าชายน้อย เนื่องจากมันฉายเร็วกว่า เราไม่อยากกลับหอดึก
เราไปคนเดียว แพลนไว้ว่าดูหนังเสร็จ จะออกมาซื้อของต่อ

พอซื้อตั๋วหนังเรียบร้อย เหลือเวลาอีกซักยี่สิบนาที ไม่รู้จะทำอะไร ก้เลยไปรอหน้าโรง
ด้วยความที่ไม่ได้เข้าโรงหนังมานาน ก็เลยงงๆ เพราะหน้าโรง ก็ขึ้นป้ายไฟเป็นรอบที่เราจะดูแล้ว แต่ไม่มีพนักงานเก็บตั๋ว
ก็เลยยืนๆรอ สักพักก็คิดว่า เอ๊ะ หรือมันเข้าได้เลยหว่า ก็เลยผลักประตูเข้าไปเลย55
พอเดินขึ้นบันไดไป อ่าว ไม่มีคน แถมยังไม่มีหนังตัวอย่างฉาย ก็เลยตัดสินใจเดินออกไปรอข้างนอกก่อนดีกว่า
จังหวะที่หันกลับมานั่นเอง ก็จ๊ะเอ๋กับผู้ชายคนนึง เขาเดินเข้ามาเหมือนกัน
เรานี่อายมาก ที่ตัวเองไม่รู้เรื่องเดินเข้ามา ก็เลยพูดไปประมาณว่า "ไม่รู้ว่าเข้าได้เลยหรือเปล่า แต่ไม่เห็นมีคนเลย"
คือรู้สึกตัวเองสะเหร่อมากๆ ทำตัวไม่ถูกเลยตอนนั้น
เขาก็ตอบมาว่า "น่าจะต้องมีพนักงานเก็บตั๋วก่อนมั้ง" แล้วก็พากันเดินออกไปหน้าโรงใหม่
เขาถามว่า "ดูเรื่องเจ้าชายน้อยหรอครับ"
"ค่ะ"
"อ่านหนังสือเจ้าชายน้อยแล้วยังครับ"
"ยังเลยค่ะ ว่าจะอ่านหลายทีแล้ว ก็ยังไม่ได้อ่านซักที แหะๆ"
แล้วเราก็รู้สึกอายอีกแล้ว ที่มาดูเรื่องเจ้าชายน้อย ทั้งที่ไม่เคยอ่านหนังสือเนี่ยนะ เขาจะว่าเราไหมนะ
การสนทนาก็จบแต่เพียงเท่านี้ 55
จริงๆก็อยากคุยด้วย แต่เขินอะ ไม่รู้จะเริ่มยังไง ใจมันก็เต้นแรงแปลกๆด้วย
เราก็ไปนั่งรอตรงเก้าอี้ ส่วนเขายืนอยู่ห่างๆไป เราก็ไม่กล้าหันไปมอง กลัวเขาจะหาว่าโรคจิต55
นั่งรอจนถึงตามเวลาฉาย ก็ยังไม่เห็นพนักงานซักคน เราก็ยิ่งงง ไม่รู้ต้องทำยังไง
พอหันไปที่ประตูเข้าโรงหนังอีกที เขาก็กำลังเปิดประตู และหันมามองเรา พร้อมกับพยักหน้าเรียกว่าเข้าได้แล้วนะ
เราก็เลยลุกเดินตามไป เขายืนรอเราเดินไปแล้วก็เปิดประตูค้างไว้ให้เราเข้าด้วย เราก็ขอบคุณเขา

เดินเข้าไปในโรง ก็แอบลุ้นว่าเขาจะนั่งตรงไหน ปรากฏว่าเขานั่งตรงที่เราคิดจะนั่งตอนแรก
ส่วนเรานั่งหน้าเขามาแถวนึง เยื้องกันหนึ่งตัว เรางี้ไม่กล้าหันหลังเลย

พอหนังจบ เอาอีกละ ทำไมคนอื่นๆไม่ลุกกัน เราก็กลัวทำตัวสะเหร่อๆอีก เลยรั้งๆรอๆ
ที่สำคัญ ออกทางไหนวะ?! แง ทำไมไม่มีคนลุกนำเราไปซักคนนะ
แอบหันแวบนึงไปมองเขา เขานั่งคนเดียว ยังไม่ลุกไปเหมือนกัน
นี่ทุกคนเขาจะรอจนจบ end credit เลยหรอค้า
สุดท้าย กลั้นใจ เอาวะ เป็นไงเป็นกัน ออกมันทางที่เข้านี่แหละ!
พอเราลุกออกมา เขาก็ลุกออกมาเหมือนกัน
แต่.. นี่ไม่ใช่ละครค่ะ เขาเดินแซงเราไปเลย55 แล้วก็ลงบันไดเลื่อนไป
เราก็ลงเหมือนกัน แต่สุดท้ายก็ไม่กล้าไปทักหรืออะไรอีก ปล่อยให้เขาเดินจากไป

ก็ไม่รู้ว่าความรู้สึกแบบนี้คืออะไร แต่มันก็รู้สึกแปลกๆดี
โอกาสเมื่อผ่านไปแล้ว ย่อมไม่กลับมาอีก ครั้งนี้ก็ถือว่าเราเลือกจะปล่อยมันผ่านไปเอง
ไม่เสียใจเลย ดีใจด้วยซ้ำ อย่างน้อยครั้งหนึ่งก็เคยได้เจอกัน

ถ้ามีโอกาส หวังว่าคงจะได้เจอกันอีกนะ คนไม่รู้จัก

ปล.1 นี่ลงทุนสมัครพันทิพย์เพื่อตั้งกระทู้นี้เลยนะคะ ผิดพลาดอะไรขออภัยด้วยค่ะ
ปล.2 ใครมีเรื่องราวดีดีแบบนี้ มาแชร์กันได้นะคะ อยากฟังเรื่องของคนอื่นบ้าง