ลานชีวิต

ผู้คนเดิน ขวักไขว่ ไปไหนหรือ     
บ้างก็ถือ กระเป๋า จูงลูกหลาน
ต่างเร่งรุด มุ่งหน้า เต็มหน้าลาน     
ฉันยืนอ่าน ผังชีวิต อยู่เดียวดาย

เคยใฝ่ฝัน วางแผน ทางชีวิต        
เส้นลิขิต เลือนราง ค่อยจางหาย
อุปสรรค กีดกัน กั้นมากมาย     
ยืนท้าทาย โลดแล่น สู้สังขาร

ห้าสิบปี ผันผ่าน คล้ายดังฝัน     
เหมือนวันวาน สุขทุกข์ ในสงสาร   
มีเสื้อผ้า แลอินทรีย์ เสื่อมตามกาล  
เหม่อหน้าลาน ชีวิต ที่จากมา