เด็กชายเดียวดาย...
         เขาว่ากันว่า ยังมีเด็กชาย รอวันวาเลนไทน์ มานานทั้งปี

ด้วยเหตุว่าเหงา เเสนเศร้าเต็มที เหตุใดเรานี้ จึงไม่มีใคร

จึงปลูกดอกไม้ ต้นเล็กต้นใหญ่ หวังไปเเจกจ่าย ให้เเก่ผู้คน

14 กุมภา ลุกลี้ลุกลน เก็บดอกไม้หมดต้น อลหม่านเดินทาง

เด็กชายเดียวดาย มีความตั้งใจ อยากมีหวานใจ ให้ได้ซักคน

โปรยเเจกดอกไม้ เกลื่อนบนถนน เเต่ไม่มีซักคน รับดอกไม้ไป

เด็กชายเดียวดาย ร้องให้เสียใจ ดอกไม้เตรียมไว้ เหตุใดไม่มีใครเอา

จนพบเด็หญิง ชื่อสุขสกาว บ้านอยู่ริมเขา เข้ามาทักทาย

เธอบอกเขาว่า การปลูกดอกไม้ ต้องปลูกด้วยใจ อย่าได้ร้อนรน

ด้วยไม้คล้ายรัก ต้องฟูมฝักฝึกฝน ใช้เวลาอดทน จนดอกไม้งดงาม

ดอกไม้เธอปลูก ขาดความผูกพันธ์ ด้วยเหตุเธอนั้น เร่งเด็ดมันเกินไป

ดอกไม้บอบช้ำ ขาดความใส่ใจ จึงไม่มีใคร รับดอกไม้เธอ

เด็กชายอมยิ้ม ร่ำลาบ๋ายบาย เเล้ววิ่งกลับไป ยังบ้านของตน

      นับจากนั้นมา เด็กชายเดียวดาย ทำสวนดอกไม้ เเจกจ่ายผู้คน

ดอกไม้ที่ปลูก เปี่ยมรักสุดล้น งดงามเสียจน ผู้คนเล่าต่อกันมา

เขาว่ากันว่า วันวาเลนไทน์ เด็กชายเดียวดาย ไม่เหงาต่อไป

เพราะรู้จักรัก รู้จักการให้ เด็กชายเดียวดาย ใจไม่โดยเดียว