.... " คนหลงกรุง " ....

กลางป่า คอนกรีต ตึกล้อม
พรั่งพร้อม อุปกรณ์ มากหลาย
แอร์ใหญ่ ลมเฉียบ เย็นกาย
ลิฟท์หลาย วิ่งรอก ทันใจ

ท่ามกลาง ผู้คน มากหน้า
ผิวพรรณ กายา ผ่องใส
แต่งกาย หลากสี วิไล
เร็วไว จั้มอ้าว .. แปดโมงเช้า

ผู้คน หลากหลาย ขวักไขว่
ตึกใหญ่ สูงดั่ง ขุนเขา
กลับจิต วังเวง ซึมเซา
อยู่เนา โดดเดี่ยว เดียวดาย

เมืองใหญ่ สังคมใหญ่ ตึกโตใหญ่
ผู้คน ก้าวไว วั๊บวั๊บหาย
ไม่คุ้น ไม่รู้จัก ไม่ทักทาย
ต่างเร่งหมาย กอปรกิจ ธุระตน

คนเมืองใหญ่ เวลา เป็นเงินทอง
มากคนจ้อง สร้างวัตถุ ลาภพูนผล
หาน้ำใจ น้อยเบาบาง กลางวังวน
ดูสับสน กลางเมืองใหญ่ ศรีวิไล

ป่าคอนกรีต บีบรัด สำนึกผ่อน
แอร์แก้ร้อน .. นำหนาว .. อุ่นตรงไหน ?
มากคนดู ผู้คน ก้าวผ่านไป
จะมาอยู่ เพื่ออะไร .. คนหลงกรุง ?

  .... " เสียงรำพึง " ....