หากจะหาคนที่มีสุนทรียะ ผมว่าไม่น่าเจอในเมืองที่มีแต่ คนเร่งรีบ
“ต่างจังหวัด” ท่านหมายถึงต่างจังหวัด
“ถั่วต้ม”คร๊าบบบบ...
อะไรของท่าน !!!
ศัพท์ทางโลกครับ บนสวรรค์ของเราไม่มีครับท่าน
555...อิอิ.....เงะเงะ.
“อาการหนักน่ะท่าน”............หุหุ
เช้าวันหนึ่งขณะที่เทพเจ็ดโน้ต ยังคงครุ่นคิดเสาะหา นักรบแห่งเสียงเพลง เขาได้เดินผ่านสะดุดเสียงสวรรค์เข้า
ใช่!...ตาแก่ผู้นั้น ผู้กำลังล่องลอยไปกับเสียงเพลงที่ตัวเองบรรเลง เขาหยุดฟังอย่างตั้งใจ ขณะที่เพลงจบ ตาแก่ก็พึมพัมเช่นเดิม เขาเข้าแทรกระหว่างนั้น
“สวัสดีครับลุง”
“อืม” !
เขาไม่พูดพร่ำทำเพลง เข้าเรื่องเลยลุง
“ลุง”ผมจะหาวงดนตรีมาเล่นเพลง
เพลงอะไร….
“แสงแห่งความหวัง”
เล่นเพื่ออะไร
อืม.....ห่า..อืม.!....เอ่อ.......
“ปลดปล่อยวิญญาณ”
ลุงมองหน้าเขา จ้องไปที่สายตา
จะบ้ารึ!!!.... ........
“ไปออกเดินทาง”
เปียโน ไวโอลิน เบส เพอร์คัทชั่น นั่นคืออีก4คนที่ต้องออกตามหา
ณ.ห้องเล็กของ วันวิสา
เสียงลากเก้าอี้ กรากกกกก....... เธอนิ่งมาก เธอมองขึ้นไปบนเพดานตรงพัดลม อย่างช้าๆ ช้า .....ช้า.... หมายกะให้อยู่ในระนาบเดียวกัน เธอก้าวขึ้นไปบนเก้าอี้ บรรจงเอาผ้าขึ้นแขวนกับพัดลมเพดาน เธอผูกมันอย่างเชื่องช้า เอามือลูบผ้าซ้ำแล้วซ้ำอีก ตายังคงเหม่อลอย ลมจากหน้าต่างพัดเบาๆ ปลายผมพลิ้วไหว สะกิดลำคอ
เธอยื่นหน้าเข้าไปในห่วง ที่เธอเป็นคนประดิษฐ์ขึ้นเอง
เวลา ช้าลง...... ช้าลง... แสงเริ่มอ่อนบางๆ ลมหยุดพัด ไร้สัมผัสบนผิวกาย เท้าขยับ มือสองข้างจับปลายผ้าทั้งสองข้างที่ลำคอ แล้วฉีกมันออกจากหัวใจ แขนถูกผายออก เท้าขยับ สัมผัสเก้าอี้ตรงพนักพิง  เธอยื่นหน้าเข้าไปในห่วง ที่เธอเป็นคนประดิษฐ์ขึ้นเอง
เวลา ช้าลง...... ช้าลง... แสงเริ่มอ่อนบางๆ ลมหยุดพัด ไร้สัมผัสบนผิวกาย เท้าขยับ มือสองข้างจับปลายผ้าทั้งสองข้างที่ลำคอ แล้วฉีกมันออกจากหัวใจ แขนถูกผายออก เท้าขยับ สัมผัสเก้าอี้ตรงพนักพิง
ตาแก่ โทรหาเพื่อนร่วมวงในสมัยก่อน ทุกคนมาถึงในบัดดล
เขาได้เล่าเหตุการณ์ทั้งหมดให้เหล่านักดนตรีฟัง ว่านี่คือภารกิจช่วยเหลือวิญญาณ
“นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน” เบส ถามอย่างงุนงง !!
เออ..คือว่าเรื่อง เป็นอย่างที่เล่านั้นเระ
ณ.โรงซ้อม บทเพลง แสงแห่งความหวัง
คืออู่ซ่อมรถของ อู๊ด มือเพอคัทชั่น
ด้วยความเป็นมือโปร ทุกคนแกะเพลงอย่างรวดเร็ว และบรรเลงเพลงกันเลย ผ่านไป2เที่ยว ยังไม่เป็นผล
เทพเจ็ดโน้ตแทรกขึ้น….
“พวกคุณเล่นกันดีแล้ว แต่พวกคุณ คิดถึงแต่โจทย์การช่วยเหลือวิญญาณ วันวิสา มากเกินไป พวกคุณกังวล คุณต้องไร้โจทย์ เพลงมีหน้าที่บรรเลง ไม่ใช่ การมีอะไรมาบังคับ คุณถูกโจทย์ กำหนด”
พวกเขาหยุดพัก เทพเจ็ดโน้ตหลอกล่อด้วยการพูดคุย ให้ทุกคนได้ผ่อนคลาย จนเวลาล่วงเลยมาถึง1ทุ่ม
พวกเขาต่างพูดคุยเรื่องเก่าๆที่ผ่านมา อดีตที่มีครบทุกรสชาติ บทเพลงที่ไม่เป็นที่ยอมรับ เนื่องจากพวกเขาไม่ตามกระแสเพลงตลาด เพลงของพวกเขามีจิตวิญญาณ แต่เนื้อหาเพลงลึกเกินไป ทุกคนเลยจำต้องแยกย้าย ปล่อยให้ฝันสลาย
1ทุ่ม13นาที ทุกคนเข้าประจำที่อีกครั้ง
1ทุ่ม13นาที เท้าขยับ สัมผัสเก้าอี้ตรงพนักพิง…..บัดนั้น !!!
เก้าอี้ร่วง ทุกอย่างหยุด …....
สายลม เสียงนาฬิกาไม่เดิน ติ๊กๆ ทุกอย่างเงียบงัน ร่างของเธอเริ่มเขย่าตัวเอง ปลายเท้าระรัวจิกลงพื้น กลางอากาศ กระตุกท่อนขา ขึ้นลง แขนสะบัดไปมาถี่รัวข้างลำตัว
ทุกอย่างเริ่ม เร็วขึ้น เร็วขึ้น ๆ ๆ ๆ ๆ............
.......เพลงเริ่มบรรเลงใหม่อีกครั้ง เทพเจ็ดโน้ต สัมผัสได้ถึงความอ่อนโยน ลุ่มลึก
"อารมณ์บทเพลงช่างน่าพิสมัย" เขาเริ่มเคลิบเคลิ้มไปกับมัน.
ขากระตุก แขนสะบัด ตาเบิกกว้าง
สะบัดขา กระตุกแขน ขาสะบัดร่างเขย่าทั้งตัว
เร็วขึ้น เร็วขึ้น ถี่รัว..............
พวกเขาจะช่วยวิญญาณ วันวิสา ได้ทัน ก่อนที่เธอจะหมดลมหายใจหรือเปล่า.....โปรดติดตาม ตอนต่อไป.......