ข้าพเจ้าเห็นการดีเบตแสนยานุภาพทางดนตรีระหว่าง 18 Piano Sonatas ของ Wolfgang Amadeus Mozart กับ 32 Piano Sonatas ของ Ludwig van Beethoven อยู่บ่อย...

แต่ข้าพเจ้ามิบังอาจจะขอร่วมวงดีเบตด้วย แต่อย่างใด...

ประเด็นก็คือ แทบจะทุกสถานการณ์การดีเบต -- Mozartism กับ Beethovenism ส่วนใหญ่มักจะยกชีวประวัติของดุริยางคศิลปินมาดีเบต มากกว่าที่จะมองถึงดนตรีวิจักขณ์อันมีมาแต่ Performances ของนักเปียโนร่วมสมัย...

เพราะผัสสะของดนตรีถูกประเมินค่าด้วยจักขุสัมผัสแทนที่จะเป็นโสตสัมผัส นี่เอง ข้าพเจ้าก็เลยเจียมธีรสกุลทางความคิดที่จะไปร่วมวงดีเบตด้วย...

นี่มิพักจะต้องไปไกลถึงมโนสัมผัสแต่อย่างใดดอกนะ

ถึงอย่างใดก็ดี ผิว่าวันหนึ่ง ข้าพเจ้าจะต้องยกนักเปียโนประเภท Beethovenian ไปประมือกะนักเปียโนที่เป็น Mozartian คนหนึ่งคนใดแล้ว --

ข้าพเจ้าขอให้ Beethovenian ผู้นั้นมีชื่อว่า Emil Grigoryevich Gilels (1916-1985)

นั่นก็เป็นเพราะว่า นักเปียโนผู้บรรเลงโซนาตาสำหรับเปียโนของเบโธเฟนท่านอื่นๆ นั้น -- หากไม่เผลอขายวิญญาณตัวเองให้กับความเป็น Mozartian ไปแล้ว ก็มักจะเสนอขายวิญญาณของเบโธเฟนให้กับความเป็น Mozartian ไปซะอีก --

นักเปียโนหลายคนบรรเลงโน้ตดนตรีจากสกอร์ที่มีมาแต่ลายเซ็นของลุดวิก แต่ใจลอยเห็นแต่หน้าโวลฟ์กังฝังตรึงอยู่ในจริตวิสัย...

แต่เรื่องน่ากลัวกว่านั้นก๊อคือ นักดนตรีหลายท่านสมาทานเทพเทวา Franz Liszt ผู้เยื้องกรายจากอนาคต ให้เข้าบดขยี้โวลฟ์กัง (และลุดวิก) อย่างไม่ปราณีปราศรัยอีกด้วย!

-- --

อิมิล กีเลลส์...

เขาไม่มีวิญญาณ -- เขาจึงไม่ต้องขายอะไรให้กับมทสาร์ท

เขาไม่มีหัวใจ -- เขาจึงไม่ต้องดัดจริต ควักมันออกมาถวายแทบบาทเท้าของเบโธเฟน

เขาไม่มีเครื่องล้ำเวลาหรือเครื่องย้อนเวลา -- เขาจึงไม่สมาทานเทพเทวาตนไหนหลังช่วงกาละของลุดวิก มาลงองค์ทั้งนั้น...

เขาได้ทำให้พวกเราไม่ต้องเถียงกันว่า Beethovenian เป็น Classicism หรือ Romanticism...

เขาเพียงแต่บรรเลงเปียโนโซนาตาของลุดวิก ฟาน เบโธเฟนจากสกอร์ภายใต้ลายเซ็นของลุดวิกเท่านั้น...

นั่นคือ เขาทำให้ผู้ฟังพิจารณาดนตรีของเบโธเฟนด้วยโสตสัมผัสและมโนสัมผัสด้วยตนเอง...

"Not only euphemistic, but intimacy too..."

และนี่แหละ -- Beethovenian...


ป๋อล๋อ: เรื่องเศร้าที่ซู้ดก็คือ ข้าพเจ้ากลับขายวิญญาณตัวเองให้กับอิมิล กีเลลส์ไปเสียแล้วน่ะซี (HA HA)


^__________________^