พอดี ทำงานมา 10 กว่าปี
เคยทำบริบัท หลายสัญชาติ ไทย ญี่ปุ่น อังกฤษ อเมริกา
ผมทำงาน สาย วิศวกรโรงงาน ฝ่าย เทคนิค วิจัย และ พัฒนา
ย้ายงานมาหลายที่ ที่ละ ปี สองปี
มาหยุดที่ บริบัท สัญชาติ อเมริกา ที่ 8 ปี
เหตุผลคือ
- ฐานเงินเดือน ค่อนข้างสูง ปรับต่อปี 5-6 % มี เพิ่มขึ้นก้าวกระโดดให้ เลื่อนตำแหน่งที
- ให้อิสระในการทำงาน คือ ทั้ง ทุนในการทำงานเต็มที่ แล้วดูผลลัพย์
- กฏระเบียบไม่เคร่งครัด เรียกได้ว่า ฟรีสไตล์เลยละ
- งานเยอะ แต่สามารถ หาตัวช่วยได้ตามต้องการ ( พูดง่ายๆ คือ ร้องขอพนักงานเพิ่มได้

พอทำมาสักพักเงินเดือนก็มากขึ้นเรื่อยๆ ปัจจุบันคือ ไม่เดือดร้อน มีบ้าน รถ ลูก ดูแลได้สบาย
แต่พักหลัง พอทำงานมานานเริ่ม เข้าไปรู้ถึงเรื่องระดับบน คือเรื่องผลประกอบการและผลกำไร
เคยเห็น บริบัท โตขึ้นๆ จาก พนักงาน 200-300 เป็น 3000 คน

เห็นการเติบโต ของบริบัท ขึ้นมาก
และก็เห็น เหตุการ์ กรณี ที่ เศรษฐกิจ ไม่ดี
ผ่าน ช่วง จ้างออก มาหลายต่อหลายครั้ง
แต่ผมรอดมาได้ ทุกครั้ง เพราะ ส่วนงานผม ทำคนเดียว ไม่มีตัวตายตัวแทน

แต่สิ่งที่ผม เห็นคือ
องค์กรณืโต ขึ้นมาก มาพร้อม ผู้จัดการ ที่มากมาย ค่าใช้จ่ายสูง
ในขณะ ที่การลงทุนหรือผลประกอบการ มันไม่ได้ มีแต่ ขาขึ้นไปตลอด
ซึ่งแต่ก่อน ผมตั้งใจ โฟกัสที่งาน อย่างเดียวโดยลืมคิดเรื่องอนาคต

ลองคิด ย้อนกลับมาเปิด หาสมัครงานใหม่
ดูเงินเดือนที่เห็น คือ งานที่มี ก็ไม่ตรงสาย
อีกทั้ง เงินเดือน ก็น้อยกว่าที่ผมรับอยู่มากๆ
พูดคือผมแทบจะหาเงินเดือนที่ผมต้องการ และ สายงานที่ตรงกับผมได้เลยในตอนนี้

สิ่งที่ผมวิตกคือ
เมื่อองค์กร รายได้ลด
สิ่งที่ องค์กร ทำคือ ปลด ผู้บริหาร ระดับบน และ ผู้จัดการทั้งหลายออกก่อน
หากกำลังการผลิตลด ปลด ฝ่ายผลิตออกเป็นว่าเล่น

ส่วนเรื่องบริบัทขาดทุนจนต้องปิดนั้นคงไม่มี มีแค่เต็มที่ก็ ลดขนาดองค์กร
ในทางกลับกัน หากวันดีคืนดี
ผมถูกจ้างออก
เรื่องหางานใหม่ ในวัย เกือบจะปลายอายุงาน คงเป็นไปไม่ได้แล้ว
ทางเดียว คือ ลุยต่อไป ในอาชีพอื่น ที่ไม่ใช่ลูกจ้างแล้ว

ผมเลยอยากถาม เพื่อนๆในนี้ ว่า
ทุกคนทำอย่างไรกับ ชีวิต ลุกจ้างเอกชนบ้างครับ
มีวิธีรับมืออย่างไร

ส่วนผม โชคดีที่ มี ไร่ นา สวน ที่บ้าน
แต่กลับไม่เคยคิดเหลียวแลมันเลย ปล่อยทิ้งร้าง

ในความคิดผม
คงมีไม่กี่คนที่เป็น เป็นลูกจ้างที่ได้เงินเดือนสูงๆได้ จนถึงวัยเกษียณ

เพราะองค์กร ต้องการ ผู้บริหารแค่ไม่กี่คนจากคนเป็น 1000