กระทู้นี้ ตั้งเพื่อ ระบายความรู้สึกตัวเอง เผื่อว่าจะรู้สึกดีขึ้น หรือเป็นกรณีศึกษาให้คนอื่นๆ

เราเกลียดตัวเอง รู้สึกว่าตัวเองไร้ความรับผิดชอบ
เราอายุ 21 ปี แต่ทำงานได้เหมือนกับเด็กม.ต้น หรือบางทีอาจจะแย่กว่า

รู้สึกผิดพลาดที่เลือกสมัครเข้าไปทำสิ่งที่กลายเป็นห่วงผูกคอตนเองในตอนนี้

เกลียดสิ่งที่เจออยู่ อยากหลบหนีไปจากมัน อยากตัดมันออก อีกครั้งที่ทิฐิ ทำให้ทำไม่ได้

อยากตาย อยากหลับแล้วไม่อยากตื่นขึ้นมาอีกเลย แต่มีสิ่งที่ห่วง ... พ่อแม่ ...
รู้ ว่าตัวเองเป็นความหวัง
ทุกครั้งที่มองออกไปที่ถนน หรืออยู่บนตึก คิดอยู่ตลอดว่าถ้าเดินหรือโดดลงไปจะเป็นอย่างไร

ขี้เกียจ ไร้ความรับผิดชอบ ขี้ขลาด ไร้ค่า

ไม่อยากเจอผู้คนไม่อยากเจอหน้าใคร

เริ่มกลัวการรับโทรศัพท์ขึ้นมา

ไม่อยากรับรู้อะไรเกี่ยวกับตนเอง

เคยจมปลักอยู่ในห้อง 2 วัน ไม่กินข้าวไม่ทำอะไรเลย
เคยกินข้าวไม่หยุดจนอาเจียนออกมา

ชอบเรียกร้องความสนใจจากคนอื่น อยากให้คนอื่นสนใจ แต่บางครั้งก็ปลีกตัวออกห่างจากสังคม อารมณ์แปรปรวน