กระทู้นี้เป็นกระทู้ที่อยากจะระบายอารมหน่อยครับ ผมอายุ17ปี เป็นเด็กผู้ชายธรรมดา ไม่ค่อยรักเด็ก รักความอิสระ พอตั้งแต่คนที่บ้านผมมีน้องขึ้นมามันทำไห้ความอิสระของผมหายไปหมด ต้องตื่นแต่เช้ามาเลี้ยงน้องซึ้งเด็กโต3ขวบแล้วน้องเค้าก็ไม่ได้มาเป็นเด็กติดผมเท่าไหร่ จนที่บ้านผมทำตัวเหมือนไม่อยากเลี้ยงเอาน้องมาไก้ผมเลี้ยงจนน้องติดผมไปแล้ว จะไปไหนมาไหนก็ไม่ได้ จะกินอะไรต้องหลบๆซ้อนๆ เพราะของกินที่ผมกินมันเป็นพวกขนมน้ำชาพวกนี้แล้วน้องจะขอกินพอไม่ไห้กินก็ร้องไห้(น้องผมเป็นเด็กที่ขี้เอาแต่ใจเหมือนแม่ของเค้า) ในการตื่นเช้าต้องตื่น 7:30ทุกวัน ผมเคยบอกเลยว่าผมยอมตื่นเช้าไปโรงเรียนยังดีกว่าตื่นมาเลี้ยงเด็กอีกปิดเทอมอยากไปหางานมำไปไม่ได้ บอกเลยความอิสระผมมันหายไปหมดแล้ว  แล้วที่บ้านก็ชอบมาวอกผมว่าผมติดโมรศัพท์ อันนี้ยอมรับผมติดเพราะคุยเฟสกับเพื่อน ออกไปไหนก็ออกไปไม่ได้ พอคนในบ้านดุปมว่าทำไมไม่ชวนเพื่อนมาบ้าน ผมชวนมาแต่แก่ก็บอกอีกพาเพื่อนมาแล้วคุยเสียงดัง บอกเลยทำไรไม่ได้ ความอิสระหายหมด อะไรๆก็น้องเอาน้องมาอ้างตลอด(ไม่อยากเลี้ยงก็บอกมาเหอะ!!!) อีกอย่างอึดอัดมากไม่มีที่ระบายขอมาระบายในนี้หวังว่าคงเข้าใจนะครับ ถ้าเป็นเพื่อนๆจะทำอย่างไรครับ ต้องมาอยู่กับสิ่งที่ตัวเองไม่ชอบอยู่ทุกๆวัน ผมเครียดอยากออกไปเที่ยวกับเพื่อนๆมั้ง ไปไม่ได้ อยากมีชีวิตส่วนตัวมั้งครับ เศร้ามากจนผมต้องมโนหลอกตัวเองไห้มีความสุข