หนู  ถ้าหนูบ้านรวย  หรือหาเงินได้เอง เอาตัวรอดได้พ่อแม่ไม่ต้องส่งเสียแล้วพี่จะไม่ว่าสักคำ  แต่จากที่เล่าพ่อแม่ก็คงไม่ร่ำรวยหรอก  เพราะถ้ารวยหนูคงไม่ใช้คำว่า  ถ้าไม่ช่วยแม่ต้องออกมาดูน้องเอง พ่อหาเงินคนเดียวน่าจะไม่พอ   ในสถานการณ์แบบนี้  ที่โควิดมันทำให้เศรษฐกิจย่ำแย่  พ่อแม่หนูยังมีงานทำก็ดีแล้ว  หนูยังดีกว่าหลายบ้านนะที่ยังมีอยู่มีกิน   บางบ้านตกงานกันหมด  เงินไม่มี  ข้าวไม่มี  ไฟน้ำถูกตัด   อดยากลำบาก  หนูคิดว่ายังไงล่ะ  เลี้ยงน้องแค่นี้มันไม่ลำบากเท่าแบกหามทำงานเลี้ยงตัวเองหรอกลูก   พ่อแม่เลี้ยงมา  ดูแลเรามานานมาก 19 ปี   แล้วยังต้องดูแลหนูไปอีกนานจนกว่าจะทำมาหากินเองได้   แค่ช่วงวิกฤติที่มันจำเป็นหนูต้องช่วยพ่อแม่ดูแลน้อง  เพราะโควิดมันลามจนโรงแรียนปิดซึ่งไม่น่าจะเกินปีหรอก  หนูช่วยแม่ไม่ได้หรือ  ถ้าหนูช่วยท่าน  ท่านก็สบายใจออกไปทำมาหากินมาดูแลเราได้    ถ้าไม่ช่วยแม่ต้องออกจากงานมาดูแลน้องเอง  แล้วหนูอาจจะสบายใจ อิสระ แค่แว่บเดียว   แต่ขอบอกว่าการไม่มีอยู่มีกินจะตามมา  คราวนี้ล่ะ คำว่าสบายกายก็จบ  แล้วพออดอยากคำว่าสบายใจก็คงจบเหมือนกัน  ช่วยแม่ก็เหมือนหนูช่วยเหลือตัวเอง   ไม่ต้องคิดว่าได้บุญ  หรือกตัญญูหรอกเอาแค่คำว่า ช่วยแม่ก็เหมือนช่วยตัวเอง   ความเห็นแก่ตัวก็ตัดลงไปมั่งก็ได้  สมัยพี่เรียนมหาวิทยาลัย  อ่านหนังสือสอบหนังกลางแปลงกับงิ้วมาเล่นห่างจากห้องพี่แค่ 2 เมตร  เสียงดังทั้งคืนพี่ยังอ่านหนังสือสอบ ได้ A  ตั้ง 6  วิชา   ตัดกลับกัน  พอพี่สบายๆ  แต่ไม่สนใจเรียน  ไม่มีสิ่งรบกวน  พี่ยังเรียนแบบกึ่งตก  แสดงว่าเรื่อ่งนี้มันอยู่ที่ความตั้งใจของเรา ถ้าเราตั้งใจ  ความว่อกแว่กจะน้อยลง   มันจะปรับตัวไปเอง   นี่ยังคิดไปอยู่หอเพิ่มภาระพ่อแม่อีก  เป็นความคิดที่ถ้าหนูเป็นลูกพี่นะ  พี่คง เฮ้อ!!!!!!!  เวงของกรุ   ครอบครัวกำลังเจอวิกฤติแทนที่จะช่วยกันประคองไปก่อน  กลับมาอินดี้ เอาโลกส่วนตัวสูงมาอ้าง  มันใช่เวลาไหมหนู   ลองไปคิดดูนะ
    ลูกคนรวยจะอินดี้แค่ไหนก็ได้  แต่ลูกคนจน  คนหาเช้ากินค่ำ  มันต้องมุมานะ และใช้ความพยายามสูงกว่าคนอื่นเขาถึงจะประสบความสำเร็จ   จำไว้นะหนู