มาอยู่บ้านคนเดียวใน กทม. และ เริ่มสนใจศึกษาธรรมมะ  ฟังเทศฟังธรรมของพระอาจารย์หลายๆ ท่าน ทำให้จิตใจโน้มไปทางพระธรรม  ใจจริง อยากไปบวชปฏิบัติธรรม และศึกษาพระไตรปิฎก ติดอยู่ที่ยังมีหนี้อยู

ไปดูในพระสูตรทั้งหลาย ที่เกี่ยวกับการทำสมาธิจะเริ่มด้วยกายสังขารระงับ จิตตสังขารระงับ ไม่มีวจีสังขารเลย แต่ถ้าพยายามเข้าสมาธิ ด้วยการท่องพุทโธ ยุบหนอพองหนอ ฯลฯ วจีสังขารจะยังทำงานอยู่ รอจนกระทั่ง ค

มีความรู้สึกว่าเวลาใช้คำบริกรรม จิตไปอยู่กับคำบริกรรม ยุบหนอ พองหนอ หรือ พุท โธ มากกว่าเอาจิตไปอยู่ที่ท้อง หรือ ลมหายใจจริงๆ แล้วก้อกลายเป็นว่า ในหัวท่องคำบริกรรมไป แต่ใจยังหลุดไปคิดเรื่องอื่น แต่พอลอ

เวลานั่งสมาธิจะบริกรรมยุบหนอ...พองหนอที่ท้อง..แต่พอนั่งได้สักพักจิตไปดูลมหายใจแทนอย่างนี้คืออาปานสติหรือป่าวค่ะ ปล.นั่งได้สักพัก..ลมหายใจจะเบามาก

การสร้างมิเตอร์วัดคุณภาพของการภาวนา            วันนี้มาชวนคิดชวนคุยนะครับ             &nbs

ตามหัวข้อ ผมได้สืบค้นมาพอได้ข้อมูลเบื้องต้นว่ามีการสอนแบบ ยุบหนอ พองหนอ ต้นทางจากสายพม่า เป็นทุนเล่าเรียนหลวงเรียกว่ารับรองกันอย่างเป็นทางการเป็นหลักสูตรที่เป็นทางการ อยากทราบว่าสายพระป่าธรรมยุตโดยเฉพ