ฉันและเธอเหมือนอยู่กันคนละโลก
ทิ้งความโศกมองความจริงยิ่งใจหาย
ความรักนั้นมันลดน้อยแทบมลาย
สูญสลายหายไประหว่างเรา
ไกลเส้นทางไกลความหวังไกลความคิด
ไกลเป็นมิตรไกลเป็นเพื่อนไกลจนเหงา
ความห่างเหินต้องฝืนรับแม้แสนเศร้า
จะบรรเทาอีกนานไหมไม่รู้ใจ
หลับตาลงลืมเรื่องราวที่ซับซ้อน
ได้แต่ซ่อนความเจ็บยิ้มไม่ไหว
ไกลเหลือเกินสุดจะเดินฝืนต่อไป
อีกยากไร้พลังใจให้สู้ทน
บนหนทางอ้างว้างและเปล่าเปลี่ยว
มีจันทร์เสี้ยวส่องแสงพาใจหม่น
คงอีกนานผสานใจหายทุกข์ทน
คนบางคนไม่มีวันจะกลับมา

...............................................