โอ้ใจเอ๋ย...
แสนซึมเซา ความเศร้า เข้างำครอบ
ไร้คนปลอบ ยามโศก วิโยคสิ้น
นั่งแดเดียว เหลียวหา น้ำตาริน
กล้ำกลืนกิน โศกา อย่างอาดูร
เหงาแสนเหงา เราอ้างว้าง เคว้งคว้างแท้
สองตาแล...แลหาย มลายสูญ
หวิวใจหวั่น วันยากไร้ ใครเกื้อกูล
ศรัทธาสูญ ใคร่ลาไกล ไปแดนฟ้า
ค่อยเคลื่อนย้าย กายเซ ระเหระหน
จำใจทน กล้ำกลืน ฝืนสังขาร์
โรคซึมเศร้า เฝ้าตามติด อนิจจา
ขอลี้หน้า ไปก่อน ด้วยกลอนเอย...
เศร้าหนักมาก...
แสนซึมเซา ความเศร้า เข้างำครอบ
ไร้คนปลอบ ยามโศก วิโยคสิ้น
นั่งแดเดียว เหลียวหา น้ำตาริน
กล้ำกลืนกิน โศกา อย่างอาดูร
เหงาแสนเหงา เราอ้างว้าง เคว้งคว้างแท้
สองตาแล...แลหาย มลายสูญ
หวิวใจหวั่น วันยากไร้ ใครเกื้อกูล
ศรัทธาสูญ ใคร่ลาไกล ไปแดนฟ้า
ค่อยเคลื่อนย้าย กายเซ ระเหระหน
จำใจทน กล้ำกลืน ฝืนสังขาร์
โรคซึมเศร้า เฝ้าตามติด อนิจจา
ขอลี้หน้า ไปก่อน ด้วยกลอนเอย...