ด้วยบางคราวขื่นขมระทมหนัก
สุดจะหัก ใจฝืน กล้ำกลืนหา
จินตนาเสื่อมสูญ ไม่หนุนพา
เริ่มอ่อนล้ารารอนถึงนอนซม

คิดค้นคำอย่างไรไม่ปรากฏ
เหมือนกบฏต่อต้านให้กานท์ขม
ไม่ซ่านซึ้งหวามหวานผ่านอารมณ์
มีแต่รอยระทมพร่างพรมมา

ยามเสื่อมสูญจินตนาภาษศิลป์
ดุจพังภินท์ สิ้นสายลายภาษา
เหมือนโซ่ตรวนตรึงไว้ไม่นำพา
เที่ยวค้นหาคำขานเหมือนผ่านเงา

อยากจะร้อยเรียงรสบทสัมผัส
ให้เด่นชัดขัดล้างเส้นทางเหงา
แต่กลับกลายวิโยคโศกซึมเซา
ที่คลอเคล้าถ้อยวลี มีน้ำตา............

“สุนันท์ยา”