นับจากวัน ที่ฉัน นั้นได้พบ
มาบรรจบ ครบเดือน ที่เลือนหาย
มิได้เคย เอ่ยคำซัก หรือทักทาย
ก็มัวอาย ขายขี้หน้า ไม่กล้ามอง
แม่นวลน้อง นงนุช สุดสวาท
หน้าสะอาด ตาใส ไร้แววหมอง
ริมฝีปาก กระชากใจ ให้ใฝ่ปอง
แก้มใยยอง จ้องเพลิน เจริญตา
มัวประหม่า พาคิด จิตสับสน
ใจวกวน ว้าวุ่น ครุ่นคิดหา
ว่าจะมี วิธีใด ในโลกา
มิให้พลาด ปราถนา พาระทม
มิสุขสม ตรมใจ ไร้วี่แวว
คงไม่แคล้ว ต้องคลาดไป ทำใจข่ม
ฝันถึงเธอ เพ้อพร่ำ ลำนำชม
มิขื่นขม สมหวัง ดังจินตนา
พรหมลิขิต ขีดมา ว่าเท่านี้
สุขเหลือที่ มีฝัน อันเจิดจ้า
ชีวิตจริง อิงเงา เหงาอุรา
ได้แต่ฝัน ฉันไม่กล้า น่าน้อยใจ
...............................................
ได้แต่ฝัน