ถ้าในชีวิตจริงของเราเป็นเหมือนดั่งละครบัลลังเมฆ
ที่บ้านเรามีกันอยู่ 4 คน พ่อแม่ลูกค่ะ เราเป็นลูกสาวคนโต มีน้องชาย 1 คนค่ะ ที่บ้านเป็นบ้านที่ดูภายนอกอาจจะอบอุ่นนะค่ะ เพราะแม่เราจะเป็นคนที่เวลากินข้าวต้องกินพร้อมกัน ลูกจะไปเที่ยวไหนกับเพื่อนก้อไม่ได้ ต้องไปกับพ่อแม่ เราไม่เคยได้ไปเที่ยวไหนกับเพื่อนเลยค่ะ เวลาเพื่อนโทรมาก้อชอบเซ้าซี้ว่าใคร คือไม่มีความเป็นส่วนตัวเลย ไม่เคยได้ใช้ชีวิตวัยรุ่นเลย ตั้งแต่จำความได้ คือเลิกเรียนแล้วต้องกลับบ้าน ตื่นเช้ามาต้องกินข้าวพร้อมกัน ไปไหนกับเพื่อนก้อไม่ได้ เพื่อนโทรมาคุยนานๆก้อบ่น มีครั้งหนึ่งเราเคยแอบไปเที่ยวตลาดกับเพื่อนแม่ก็โทรด่า หาว่ารักเพื่อนมากกว่าแม่ แม่บังคับเราทุกอย่าง ทั้งเรื่องเรียน เรื่องคบเพื่อน เรื่องส่วนตัว  เวลาไปไหนมาไหน เจอคนรู้จัก เค้าก้อจะถามเราว่ามีแฟนยัง เมื่อไหร่จะแต่งงาน แม่เราก้อตอบเลยว่าไม่อยากให้แต่ง อยากใช้เราให้คุ้มก่อน (คือจบมาก้อทำงานกับแม่ค่ะ) ไม่อยากให้เรามีครอบครัว กลัวเราจะไม่สนใจแม่ กลัวเราจะแยกครอบครัว เวลาแม่กับเราไปดูดวง แม่จะถามเลยว่าเราจะเจอเนื้อคู่เมื่อไหร่ (แกก้อบอกว่าไม่อยากให้เราเจอ) เราก้อคิดในใจอะเนอะว่าไม่อยากให้เจอก้อไม่ต้องถามหรอก คือทุกวันนี้อึดอัดมากค่ะ คนอื่นอาจจะมองว่าเราเป็นเด็กดี เรียบร้อย เชื่อฟังพ่อแม่ คือในใจเราอยากจะกรี๊ดแทบตาย ไม่ใช่ว่าเราไม่เห็นว่าสิ่งที่แม่บังคับเรามันดีหรอกนะ แต่บางที เราก้ออยากจะทำอะไรตามใจตัวเองบ้าง อยากเป็นตัวของตัวเองบ้าง อยากให้เค้าฟังเรา ให้เค้าปล่อยให้เราเป็นอิสระบ้าง เวลาเเม่ทะเลาะกับพ่อ แกก้อจะชอบปลูกฝังว่ามีครอบครัวอะไม่ดีหรอก ไม่มีความสุข อย่าไปมีเลย อยู่กับแม่อย่างนี้แหล่ะ เราก้อเคยบอกแม่นะว่าแล้วถ้าแม่ไม่อยู่แล้วหนูจะอยู่คนเดียวได้หรอ คือคนเราจะต้องมีทางของตัวเอง ไม่ใช่หรอค่ะ #รักเกินรักมักทำลาย มันคงจริง เราก้อไม่ได้อยากเป็นเหมือนปานวาดในละคร ที่จะต้องหนีออกจากบ้าน เราเคยคิดหนีออกจากบ้านแต่จิตใต้สำนึกก้อบอกว่ามันไม่ดี
แต่เราก้อเบื่อ และอึดอัดใจมาก กลัวว่าสักวันจะต้องหนีออกจากบ้านจริงๆ