สวัสดีค่ะ คือหนูอึดอัดมากเลยค่ะตอนนี้เรื่องเเบบนี้เป็นมานานหลายครั้งมากแล้วค่ะ
หนูอายุ17-18 แล้วค่ะ
แต่เวลาเราจะอะไรเราจะไปไหนเราจะได้โกหกทางบ้านทุกครั้งเพราะเรารู้ว่าเขาคงไม่ให้เราทำไม่ให้เราไป
#เราไม่ได้ว่าจะทำอะไม่ดีเลยนะคะ
เพราะเราเหนเพื่อนๆใช้ชีวิตได้แบบมีความสุขมากกกก เราก้อยากมีแบบนั้นบ้าง
เพื่อนได้ไปเที่ยวกันโดยที่พ่อเเม่เขาอนุญาต อยากทำอะไรก้ได้ทำ เวลามีงานเเถวบ้านเขาก้ได้ไปกลับค่ำได้
แต่เราเเม้เเต่จะก้าวออกจากบ้านเราต้องคิดคำพูดไว้ตลอดเพราะเราเคยพูดตรงๆแล้วพูดเหตุผลก้แล้วเขาก้ไม่พูดอะไรทำเป็นเมินอะค่ะ
เราเลยคิดไปต่างๆนาๆเวลาไปเล่นกับเพื่อนหนูกลับตอน17:30น.เขาก้ไม่พอใจเราเเล้วค่ะ แม่พูดขึ้นมาว่า(ไปไหนมา ทำไมกลับค่ำใหญ่เเล้วอย่าให้ได้พูดหลายครั้ง#พูดเสียงดุๆ)เราก้ได้แต่เงียบเก็บมาคิดจนนอนไม่หลับไม่อยากทำอะไรแล้วค่ะ ได้เเต่เกิดคำถามในหัวว่า
เราไม่ได้กลับค่ำอะไรนิ พอดีเราเลิกเรียนเลยไปหาอะไรกินกับเพื่อนเเค่นี้เอง ทำไม่พ่อแม่คนอื่นไม่เป็นแบบนี้ ทำไมครอบครัวเราเปนแบบนี้
ทำไมหนูไม่ได้ใช้ชีวิตแบบเพื่อนๆเลยคะ
#หนูก้ไม่เคยกลับดึก ค่ำสุดหนูก้18:00น.ล่ะค่ะเพราะกลัวที่บ้านว่า 
หนูก้ไม่อยากรุ้สึกแบบนี้หรอกนะคะ หนูแค่อยากมาระบายและอยากฟังความคิดด้วยค่ะ
ขอโทษและขอกราบภัยถ้าคิดว่าหนูเป็นคนคิดตื้นหนูก้ไม่ว่าค่ะหนูยอมรับหนูแค่อยากมีช่วงเวลาแบบนั้นบ้างแบบที่หนูอยากทำไร