เรามีพี่น้อง3คน เราเป็นน้องคนเล็กสุดในครอบครัว ห่างจากพี่คนกลาง8ปี พี่คนกลางห่างจากพี่คนโต2ปี เพศชายทั้ง3คน แต่มีผู้ชายแท้ๆแค่คนเดียวคือพี่คนโต เราเป็นลูกหลง พ่อแม่เป็นข้าราชกาลครู และทำธุรกิจขายตรง(am---) จึงไม่ค่อยมีเวลาดูแลลูกทั้ง2มากนัก พี่คนโตพ่อแม่จะเลี้ยงมาตั้งแต่เด็ก พี่คนกลางยายเลี้ยง ผมน้องเล็กสุด ป้ากับลุงเลี้ยงเพราะป้ากับลุงไม่มีลูก ผมจึงสนิทป้ากับลุงมากกว่าพ่อแม่แท้ๆ ตั้งแต่จำความได้ก็อยู่กับลุงกับป้า ลุงกับป้าคอยไปรับไปส่งรร.ตลอดไปข้างนอกกับมืดๆ ตี1 ตี2 ค่อยมารับเราตลอด คือทำหน้าที่ทุกอย่างเหมือนพ่อ และบางทีมากกว่าพ่อด้วยซ้ำ ทุกวันนี้อายุจะ20 ลุงยังนั่งแกะปลา แกะปู ทำกับข้าวซักผ้ารีดผ้าทำจนเราไม่ต้องทำอะไร ของพวกนี้พ่อกับแม่ไม่เคยทำให้เราเลย พี่คนโตจะเกเรเรียนไม่จบ คือหนักเลยหล่ะพี่คนโต มีลูกตั้งแต่อายุ17 เหมือนพ่อจะรักพี่คนโตสุด ให้เงิน ให้รถ ให้ทุกอย่าง ต่างกับเราและพี่คนกลางที่ เหมือนจะไม่ค่อยห่วงใยเท่าใหร่นัก การที่เราและพี่อีก2คนเปฺนแบบนี้ (เราเป็นเกย์ พี่คนกลางเป็นเกย์ พี่คนโตเกเร) อาจจะเกิดมาจากการขาดความอบอุ่น ตั้งแต่จำความได้ ชีวิตระหว่างเรียนพอเจอหน้าพ่อแม่ที ก็จะพูดแต่ว่าให้ไปทำธุรกิจที่เขาทำ(am---) พูดทุกวัน เจอหน้ากันไม่เคยถามเป็นไงบ้างลูก เรื่องเรียนเป็นไงบ้าง มีแต่จะพูดว่า เรียนๆไปให้จบไม่ต้องคิดมาก มหาลัยก็ไปเรียนราม จบออกมาก็ต้องมาทำam--- ตามพ่อแม่อยู่แล้ว พูดตั้งเล็กยันจนตอนนี้ กรอกหูทุกวัน หลังจากจบม.ปลาย ก็ดั้นด้นสอบเข้ามหาลัยรัฐ เพราะถ้าสอบเข้าไม่ได้ก็ต้องเรียนราม ##ตอนจบม.ปลายมาใหม่ๆเราเปิดใจคุยกับเขาว่าเราอยากเรียนธุรกิจการบินม.เอกชนน้ะ ตอนนั้นทะเลาะกันบ้านจะแตก พ่อไม่ยอมเราก็ไม่ยอม สุดท้ายพ่อให้เรียน แต่ด้วยความที่เราสงสารพ่อกับแม่หรืออะไรไม่รู้ ทำให้เราไม่เอาขึ้นมาอีก ก็เลยไปจบที่ม.รัฐที่สอบติด แต่เป็นคณะการท่องเที่ยว (พ่อบอกว่าตอนเขาเด็กๆ ปู่ปล่อยพ่อไปอยู่วัด ให้หาเรียนเอง พ่อยังทำได้ และพ่อเราก็จบนิติจากรามมาด้วย พ่อชอบพูดแบบตอนเด็กพ่อยังเรียนวัดได้เลย ทำไมเราต้องไปเรียนมหาลัยให้มันเปลืองเรียนรามก็จบ) ยังไงจบมาก็ต้องทำ(am---) อยู่แล้ว แต่คือเรามีความฝันว่าเราอยากเป็นสจ๊วต เราฝันไว้ตั้งแต่รู้จักว่าสจ๊วตมันคืออะไร เราชอบมาก แต่เรื่องฝันนี้เราพูดให่พ่อกับแม่ฟ้งไม่ได้เลยน้ะ ไม่ให้กำลังใจยังบั่นทอนกันอีกแถมทะเลาะกันด้วย เขาบอกจะไปทำ ทำไมบอกว่าจบมาก็ไปทำam--- ไม่ต้องคิดเลย
ตั้งแต่ม.ปลายเราจะทำงานควบคู่กับการเรียนไปตลอดตั้งแต่ม.ปลายถึงตอนนี้ ทำทั้งโลตั- เซเว่- อีอ้อ- สตาบั- ยูนิโค- อยากได้อะไรซื้อเอง เพราะไม่ค่อยมีฟิวแบบ พ่อกับแม่พาไปเดินซื้อข้าวของซื้อเสื้อผ้า คือบ้านเราก็ไม่ได้รวยแถมมีหนี้พอประมาน หนี้ไม่ได้เกิดจากการพนันเหล้ายา บ้านเราพ่อแม่ไม่กินเหล้าไม่แตะอบายมุข ทำงานอย่างเดียว แต่เงินที่หมดเพราะว่าญาติพี่น้อง เราเรียนปีหนึ่งได้ครึ่งเทมอก็ต้องออกเพราะรับแรงกดดันไม่ใหว คือพอเรียนมหาลัยเราก็ย้ายมาอยู่กับพ่อแม่ ก็เจอกันทุกวัน เขาก็พูดใส่เราทุกวันว่าเราต้องทำน้ะ มันดีน้ะ แกมบังคับให้เราออก แล้วมาสมัครราม เราก็ออกจากม.แล้วมาสมัครให้ แต่เราอ้ะเป็นคนโลเล ไม่แน่วแน่เท่าที่ควร ที่รามเราก็ไม่ได้ไปเรียนเลยโกหกเขาว่าไปสอบมาแล้วบ้างอะไรบ้าง เราคิดว่าไม่จบแน่ๆ คือตรงๆเลยเราก็เกเรระดับนึง ตอนนี้เราอายุ19 17ตุลานี้ก็จะ20แล้ว จิงๆต้องอยู่ปี2แล้ว ทุกวันนี้เราทำงานได้เดือนล้ะประมาน15000บาท เราต้องให้แม่เดือนล้ะ3000 ให้ยาย1000 ป้ากับลุง1000 แล้วก็ที่เหลือก็คือค่าใช้ชีวิตของเราทั้งเดือน พ่อไม่ให้เงินเราตั้งแต่จบม.ปลาย เพราะเห็นเราทำเงินได้ แต่เมื่อไม่นานมานี้พึ่งถอยรถใหม่ให้พี่ชายคนโต เราก็น้อยใจน้ะ แต่ทำไงได้ เราตั้งใจว่าจะเก็บเงินให้ได้สักแสนหนึ่ง คือตอนนนี้เราเริ่มเก็บจากเงินเดือนที่ทำงานเรากะว่าจะไปเรียนปีหน้า คือสิงหา59 เดินเอาไปให้พ่อบอกว่าอยากกับไปเรียนมีเงินทุนเท่านี้ช่วยซัพพอตให้หน่อยได้ใหม เราอยากเรียนเราอยากเป็นสจ๊วต เรามีความฝัน คือam---เราก็รู้ว่ามันดีน้ะ แต่เราไม่อยากทำ เราอยากทำตามที่เราต้องการ พ่อกับแม่เราได้รายได้จากam---เดือนล้ะประมานแสนสอง ทุกวันนี้ที่มาอยู่บ้านพ่อกับแม่ก็ไม่ค่อยโอเคเท่าใหร่ เหมือนว่าอยู่กับป้ากับลุงมาแต่เด็กๆ ตอนนี้ไม่ได้เรียนแต่ทำงานแถวนี้ก็เลยต้องอยู่กับพ่อกับแม่ไปก่อน ป้าลุงก็จะโทหาไลน์หาตลอดมาหาบ้าง รับไปกินข้าวบ้าง แต่เราอยู่กับพ่อแม่แท้ๆ ข้าวในห้างสักมื้อยังไม่เคยพาเราไปเลย คือเราไม่ได้หวังแบบนั้นน้ะ แต่อยากมีโม้เม้นที่แบบนั่งกินข้าวพร้อมกันบ้าง
ในมุมมองของคนอื่นมากมายที่เขาก็ทำธุรกิจตัวนี้เหมือนกัน บางคนเขาก็ทำam--- แต่ลูกเขาจะเรียนอะไรจะทำอะไรเขาก็สนับสนุน คืออันนี้เห็นมาจากเพื่อนพ่อเราเลย เขาไม่บังคับลูกว่าต้องทำam--น้ะ อยากทำก็ทำอยากเรียนก็เรียนเราเห็นแล้วอิจฉา ไม่ต้องเรียนไปด้วยทำงานไปด้วยแบบเราเหนื่อยเรียนเหนื่อยงานไม่พอเหนื่อยคำพูดพ่อกับแม่อีก พ่อแม่เรา คิดแต่ว่าจะให้จบๆไป เขาเคยบอกให้เราไม่ต้องเรียนเลยก็ได้น้ะมหาลัยเนี่ย เราแบบเห้ยยย ขนาดนั้นเลยเหรอพ่อกับแม่เนี่ย
แต่เราก็ภูมิใจน้ะที่ทุกวันใหนเงินแม่เงินยายเงินป้าถึงจะไม่เยอะแต่คือค่าเหนื่อยของเราจิงๆอ้ะ เราก็ได้หวังว่าสักวันคงได้เป็นอย่างที่ฝัน
เราจะสู้เว้ยปีหน้าเจอกัน ดัชชี่ปี1 ธุรกิจการบิน....
สรุป พ่อกับแม่ไม่อยากให้เราเรียนอยากให้ทำธุรกิจตัวนี้ โดยไม่ถามสักคำว่าอยากทำใหม มันใช่ใหมยัดมาอย่างเดียว อีกอย่างเขาไม่เคยเลี้ยงเรามาเขาไม่รู้หลอกเราเป็นคนยังไงชอบอะไรนิสัยเป็นยังไง เขาสถานะคำว่าพ่อแม่บังคับในสิ่งที่เขาเห็นว่าดีโดยไม่เคยถามอะไรเราเลย
แต่ป้ากับลุงเข้าใจเราน้ะ ป้าลุงเป็นแค่ข้าราชกาล มีเงินบำนาญที่พอเลี้ยงเขาสองคนให้สบายได้ เขาก็อยากจะส่งเราเรียนเองเลยแต่เราไม่เอาเอง เราพึ่งเขามาเยอะแล้ว
การพิมพ์อาจจะงงๆบ้าง
ควรทำยังไงดี วิธีนี้ดีที่สุดแล้วไช่ใหมพยายามกับไปเรียนให้จบ จะได้ไปตามทางตัวเองสักที
เราเป็นคนร่าเริงเป็นที่รักของเพื่อนและในที่ทำงานแต่พอกับบ้านเจอพ่อแม่ที่ไร คำว่าam--จะประทะหน้าเรา ทำให้เราเหี่ยวเฉา
#เรายืนยันตัวเองไม่ได้อะเราเลย ตอบกลับไม่ได้ยังก็ขอบคุนที่เข้ามาอ่านน้ะค้ะ..
ใครก็ได้ครับ ช่วยผมที..
ตั้งแต่ม.ปลายเราจะทำงานควบคู่กับการเรียนไปตลอดตั้งแต่ม.ปลายถึงตอนนี้ ทำทั้งโลตั- เซเว่- อีอ้อ- สตาบั- ยูนิโค- อยากได้อะไรซื้อเอง เพราะไม่ค่อยมีฟิวแบบ พ่อกับแม่พาไปเดินซื้อข้าวของซื้อเสื้อผ้า คือบ้านเราก็ไม่ได้รวยแถมมีหนี้พอประมาน หนี้ไม่ได้เกิดจากการพนันเหล้ายา บ้านเราพ่อแม่ไม่กินเหล้าไม่แตะอบายมุข ทำงานอย่างเดียว แต่เงินที่หมดเพราะว่าญาติพี่น้อง เราเรียนปีหนึ่งได้ครึ่งเทมอก็ต้องออกเพราะรับแรงกดดันไม่ใหว คือพอเรียนมหาลัยเราก็ย้ายมาอยู่กับพ่อแม่ ก็เจอกันทุกวัน เขาก็พูดใส่เราทุกวันว่าเราต้องทำน้ะ มันดีน้ะ แกมบังคับให้เราออก แล้วมาสมัครราม เราก็ออกจากม.แล้วมาสมัครให้ แต่เราอ้ะเป็นคนโลเล ไม่แน่วแน่เท่าที่ควร ที่รามเราก็ไม่ได้ไปเรียนเลยโกหกเขาว่าไปสอบมาแล้วบ้างอะไรบ้าง เราคิดว่าไม่จบแน่ๆ คือตรงๆเลยเราก็เกเรระดับนึง ตอนนี้เราอายุ19 17ตุลานี้ก็จะ20แล้ว จิงๆต้องอยู่ปี2แล้ว ทุกวันนี้เราทำงานได้เดือนล้ะประมาน15000บาท เราต้องให้แม่เดือนล้ะ3000 ให้ยาย1000 ป้ากับลุง1000 แล้วก็ที่เหลือก็คือค่าใช้ชีวิตของเราทั้งเดือน พ่อไม่ให้เงินเราตั้งแต่จบม.ปลาย เพราะเห็นเราทำเงินได้ แต่เมื่อไม่นานมานี้พึ่งถอยรถใหม่ให้พี่ชายคนโต เราก็น้อยใจน้ะ แต่ทำไงได้ เราตั้งใจว่าจะเก็บเงินให้ได้สักแสนหนึ่ง คือตอนนนี้เราเริ่มเก็บจากเงินเดือนที่ทำงานเรากะว่าจะไปเรียนปีหน้า คือสิงหา59 เดินเอาไปให้พ่อบอกว่าอยากกับไปเรียนมีเงินทุนเท่านี้ช่วยซัพพอตให้หน่อยได้ใหม เราอยากเรียนเราอยากเป็นสจ๊วต เรามีความฝัน คือam---เราก็รู้ว่ามันดีน้ะ แต่เราไม่อยากทำ เราอยากทำตามที่เราต้องการ พ่อกับแม่เราได้รายได้จากam---เดือนล้ะประมานแสนสอง ทุกวันนี้ที่มาอยู่บ้านพ่อกับแม่ก็ไม่ค่อยโอเคเท่าใหร่ เหมือนว่าอยู่กับป้ากับลุงมาแต่เด็กๆ ตอนนี้ไม่ได้เรียนแต่ทำงานแถวนี้ก็เลยต้องอยู่กับพ่อกับแม่ไปก่อน ป้าลุงก็จะโทหาไลน์หาตลอดมาหาบ้าง รับไปกินข้าวบ้าง แต่เราอยู่กับพ่อแม่แท้ๆ ข้าวในห้างสักมื้อยังไม่เคยพาเราไปเลย คือเราไม่ได้หวังแบบนั้นน้ะ แต่อยากมีโม้เม้นที่แบบนั่งกินข้าวพร้อมกันบ้าง
ในมุมมองของคนอื่นมากมายที่เขาก็ทำธุรกิจตัวนี้เหมือนกัน บางคนเขาก็ทำam--- แต่ลูกเขาจะเรียนอะไรจะทำอะไรเขาก็สนับสนุน คืออันนี้เห็นมาจากเพื่อนพ่อเราเลย เขาไม่บังคับลูกว่าต้องทำam--น้ะ อยากทำก็ทำอยากเรียนก็เรียนเราเห็นแล้วอิจฉา ไม่ต้องเรียนไปด้วยทำงานไปด้วยแบบเราเหนื่อยเรียนเหนื่อยงานไม่พอเหนื่อยคำพูดพ่อกับแม่อีก พ่อแม่เรา คิดแต่ว่าจะให้จบๆไป เขาเคยบอกให้เราไม่ต้องเรียนเลยก็ได้น้ะมหาลัยเนี่ย เราแบบเห้ยยย ขนาดนั้นเลยเหรอพ่อกับแม่เนี่ย
แต่เราก็ภูมิใจน้ะที่ทุกวันใหนเงินแม่เงินยายเงินป้าถึงจะไม่เยอะแต่คือค่าเหนื่อยของเราจิงๆอ้ะ เราก็ได้หวังว่าสักวันคงได้เป็นอย่างที่ฝัน
เราจะสู้เว้ยปีหน้าเจอกัน ดัชชี่ปี1 ธุรกิจการบิน....
สรุป พ่อกับแม่ไม่อยากให้เราเรียนอยากให้ทำธุรกิจตัวนี้ โดยไม่ถามสักคำว่าอยากทำใหม มันใช่ใหมยัดมาอย่างเดียว อีกอย่างเขาไม่เคยเลี้ยงเรามาเขาไม่รู้หลอกเราเป็นคนยังไงชอบอะไรนิสัยเป็นยังไง เขาสถานะคำว่าพ่อแม่บังคับในสิ่งที่เขาเห็นว่าดีโดยไม่เคยถามอะไรเราเลย
แต่ป้ากับลุงเข้าใจเราน้ะ ป้าลุงเป็นแค่ข้าราชกาล มีเงินบำนาญที่พอเลี้ยงเขาสองคนให้สบายได้ เขาก็อยากจะส่งเราเรียนเองเลยแต่เราไม่เอาเอง เราพึ่งเขามาเยอะแล้ว
การพิมพ์อาจจะงงๆบ้าง
ควรทำยังไงดี วิธีนี้ดีที่สุดแล้วไช่ใหมพยายามกับไปเรียนให้จบ จะได้ไปตามทางตัวเองสักที
เราเป็นคนร่าเริงเป็นที่รักของเพื่อนและในที่ทำงานแต่พอกับบ้านเจอพ่อแม่ที่ไร คำว่าam--จะประทะหน้าเรา ทำให้เราเหี่ยวเฉา
#เรายืนยันตัวเองไม่ได้อะเราเลย ตอบกลับไม่ได้ยังก็ขอบคุนที่เข้ามาอ่านน้ะค้ะ..