ผมขอเล่ายาวหน่อยนะครับ

คือพ่อผมเป็นคนเดียวในครอบครัวที่ผมรัก (ครอบครัวผมมีปัญหาครับ) แล้วก็มาด่วนจากไป หลังจากนั้น ผมได้มารู้ความจริงว่า ผมอาจจะไม่ใช่ลูกแท้ๆครับ

พ่อเป็นคนเดียวในครอบครัวที่ไม่ทำร้ายร่างกายผมครับ แต่จะปล่อยให้คนอื่นๆทำ เวลาผมป่วยหนักพ่อก็เป็นคนเดียวที่พาผมไปหาหมอ ปกติผมไม่ได้รับอนุญาติให้หาไปหมอครับ พ่อพาไปเวลาสาหัสสุดๆเท่านั้นครับ ก็เหมือนว่าผมได้พ่อเป็นคนช่วยชีวิตไว้

ครอบครัวก็มาพูดความจริงต่างๆนาๆหลังจากที่พ่อเสีย จนผมรู้ทุกเรื่องที่ผมไม่เคยรู้ ผมไม่ใช่ลูกแท้ๆ เกิดก่อนพ่อกับแม่จะแต่งกันด้วยซ้ำ เป็นโรคทางพันธุกรรมที่ทางฝั่งพ่อไม่มีเป็นเครื่องยืนยันชัดเจน และที่ผ่านมาก็ไม่รู้ว่าเค้ารักผมรึเปล่า เพราะพ่อจะเฉยกับผมครับ แค่ไม่ทำร้ายผม พ่อเป็นคนดี คงเป็นเหตุผลที่ไม่ทิ้งผมมากกว่า ส่วนคนอื่นๆ พอพ่อไม่อยู่เขาก้ทิ้งบ้าง รีดเงินบ้าง ตามแต่ละคนครับ

รู้สึกว่ามันโหดร้ายเกินไปครับ ทำใจไม่ได้ เหมือนคนอกหักครับ รักข้างเดียว แท้จริงไม่มีใครมีใจรักเราเลย

ผมมีแฟนคนเดียวครับ ที่รักและดูแลกันมาตลอด แฟนจะบอกครับเวลาผมผิดปกติ ผมไม่อยากเป็นภาระให้เค้าครับ แต่เรื่องนี้กระทบจิตใจจริงๆ บางครั้งจะอึนอยู่สองสามวัน พอทำใจได้ก็หายเศร้า พอตื่นมาก็เริ่มเศร้าอีก ไม่ว่าผมจะอารมดีอยุ่หรือไม่ ถ้าอยู่ๆรู้สึกเศร้าขึ้นมาก็จะซึมอยู่เป็นวันๆ นอนไม่หลับ

ผมอยากมีครอบครัว อยากมีที่พึ่งพิงทางจิตใจ อยากมีบ้านให้กลับ แต่ก็ไม่มี ชื่อผมอยู่ทะเบียนบ้านเพื่อนครับ อยากมีคนสำคัญที่นอกจากแฟน เหมือนคนอื่นๆ ถึงจะไม่มีวันนั้น แต่ความรู้สึกขาดในใจมันยังอยู่ครับ เหมือนใจเป็นรูโบ๋ เจ็บเวลาเห็นครอบครัวอื่นๆ ไม่ว่าจะที่ห้างหรือที่ไหนๆ

เรื่องแฟนก็คงไม่ได้แต่งครับ ผมเหมือนคนที่ไม่มีหัวนอนปลายเท้า ครอบครัวแฟนปกติมากๆและคงไม่มีทางรับเรื่องแบบนี้ได้ครับ
พอพ่อเสียก็ออกมาตัวเปล่าๆ มรดกไม่ได้มาหรอกครับ มีแค่เสื้อผ้ากับเครื่องนอนจริงๆ กับเงินพอติดตัว ตอนนี้ก็ช่วยกันทำมาหากินกับแฟนครับ แต่ก็มีน้อย เพราะเพิ่งเริ่มจาก 0

ผมควรจะทำอย่างไรครับ