สวัสดีค่ะ ตอนนี้เราอยู่ม.ปลายกำลังจะขึ้นมหาวิทยาลัยแล้วค่ะ ขอเข้าเรื่องเลยนะคะ

เมื่อก่อนตอนเด็ก เราเคยโดนล่วงละเมิดทางเพศจากญาติชายที่รู้จักกัน โดนอยู่อย่างนั้นมาปลายปีตั้งแต่ประถมจนถึงม.ต้นเลยค่ะ ซึ่งการที่เราเจอเรื่องแบบนี้มันทำให้สุขภาพจิตใจเราแย่มากๆค่ะ ความรู้สึกมันทั้งโกรธ ทั้งเสียใจที่ตอนนั้นตัวเองไม่ยอมทำอะไร จนเมื่อปีที่แล้วเราเลยตัดสินใจบอกคุณครูที่รู้จัก ครูเขาก็เลยเข้าไปคุยกับแม่เราพ่อเรา แล้วแม่เขาก็ไปคุยกับแม่ของญาติคนนั้น แม่เราก็บอกให้เราปล่อยวาง(ส่วนไอ่ญาติคนนั้นก็ไม่มาขอโทษตรูเลย) เขาบอกให้เรามูฟออนจากเรื่องนี้ไป แต่เราก็ใช้เวลาค่อนข้างนานปีกว่าๆเลยล่ะค่ะกว่าจะผ่านมันมาได้ เพราะว่าไม่ใช่ทุกคนที่จะปล่อยคนที่ทำร้ายเราให้ไปใช้ชีวิตมีความสุข แต่ในที่สุดเราก็ผ่านมันมาได้ค่ะ ถึงจะยากมากๆเลยก็เถอะ

ตั้งแต่ตอนนั้นจนถึงตอนนี้ วิธีที่เราใช้ก็คือร้องไห้ค่ะ ร้องไห้ให้ความเศร้ามันออกมาให้หมด ร้องจนกว่าจะไม่ร้องนั่นแหละค่ะ มันอาจจะดูแย่ไปหน่อยนะคะ แต่ว่าวันนี้เราก็ไม่ร้องไห้กับเรื่องนั้นอีกแล้ว(กว่าจะผ่านมาได้แทบตุย)

ปล.คนที่เข้ามาเห็นกระทู้นี้ถ้าหากไม่เชื่อหรืออะไร กดผ่านได้เลยน้าา อย่าว่าเรากันเลยขอร้องงงง เราแค่อยากแชร์ประสบการณ์ของเราเผื่อมันจะช่วยอะไรใครได้บ้างก็แค่นั้นเอง

สุดท้ายนี้นะคะ ถ้าหากมีใครที่เจอเรื่องเศร้าๆมา หรือปัญหาอะไร ขอให้สู้ๆเข้าไว้นะคะ สักวันหนึ่งเราจะก้าวข้ามผ่านปัญหานั้นมาได้แน่นอนค่ะ